Busblog: Uche uche

Regelmatig berichten van een frontchauffeur op De Nuk.

Zalig, zo’n staycation! En passant ook nog eens de Kerst gered op maandag de 14^e. De planning was op de 15^e een boompje met kluit te halen maar daar staken Rutte en kompanen een kerststokje voor. Dat werd ineens haasten (achteraf onnodig, net als de coffeeshops in maart) maar het kwam goed! Leuk om al die vrolijke gezichten onderweg te zien terwijl ik met een dennenboompje in de mand voorop voorzichtig huiswaarts reed. Uitgerust en zonder morren ging ik des zondags weer aan de slag en ook nog eens nadat de voordeuren al weer enkele dagen open mochten. Eindelijk weer ‘normaal’ werken? 

Mijn favoriete passagier ging weer mee en hij had het doorverteld aan z’n beste vriendje. Of hij ook mee mocht? Het zag er niet naar uit dat het erg druk zou worden op lijn 34, tijdens deze tweede golf en lockdown dus… geen probleem! Ze keken hun ogen uit op de vestiging en waren gezellig enthousiast. Onderweg mochten ze om de beurt op het oranje knopje drukken om de verkeerslichten te beïnvloeden… helemaal het einde! 

Na een uurtje werden ze weer opgehaald en mocht ik helemaal allenig verder. Erg alleen ineens in een lege bus die de eerste helft van m’n dienst ook behoorlijk leeg bleef. In ieder geval een mooie gelegenheid om ongegeneerd hard en vals mee te fluiten met de muziekjes die via mijn hoortoestel binnenkwamen. Na twee uur meldde zich zowaar de eerste passagier. De broer van Guust Flater. Zelfde houding en niet al te wakker door wat pretshag, was mijn vermoeden. Hij wachtte rustig bij de achterdeur… hoorde wel gesis van een openende deur maar had niet in de gaten dat het de voordeur was die open ging. Ik zag bijna zo’n denkwolkje: “Nou moe!” Voor mij was het ook even wennen na negen maanden om zomaar weer iemand in de ogen te kunnen kijken en normaal te begroeten. Het was prettig, ook al was de eerste reactie: 

“Huh?”

Op de Uithof viel me op dat het asfalt tussen de rails, steeds verder weg brokkelt

Het duurde slechts één halte en toen was de bus weer leeg. Had ik nou m’n tekenspullen maar meegenomen, dacht ik. De rust was wel therapeutisch te noemen na negen hectische maanden. Geen foto’s van QR-codes meer… Heerlijk. Enkele mensen volgden de rest van de dag maar allen voorin gestapt, keurig gekapt, betaald… en gegroet! Op de Uithof waar iedereen de Hof uit was, viel me op dat het asfalt tussen de rails, steeds verder weg brokkelt… en dat al na een jaar. Hoe zou dat wel niet worden als er nog twee tramlijnen ‘moeten’ bijkomen?

Maar eerst even het geld ervoor binnenharken. Gemeenteraad inlichten? Niet nodig joh… we hebben toch de meerderheid… doen we achteraf wel. 

Hoe zou de wethouder dat doen? Eén hand onder de tafel en de ander op een touchscreen? Een splitscreen met een helft zoom en een helft witte boordenporno? Macht corrumpeert. Het is een gegeven… zèlfs voor Groen Links. Wellicht een beter idee zou zijn om met de 2,1 miljard (!) uit het Haagsche groeifonds, het elektrisch rijden te stimuleren. Betaal de helft van zo’n auto voor de bewoners die het geld er niet voor hebben bijvoorbeeld… zomaar een losse gedachte. De andere helft mag dan komen uit de pot die overblijft als Minister van Nieuwenhuizen haar gezonde verstand terugkrijgt, naar de Provincie Utrecht en talloze experts luistert en haar handtekening niet zet voor  de verbreding van de A27 bij Amelisweerd. Cora en Lot… het geeft eventjes plezier, zo’n bestuurlijk orgasme… maarrrrr… hoe jullie de geschiedenis in gaan als jullie eenmaal weggekozen zijn?

Ik ben er blij mee hoewel ongeveer 15% van mijn collegae het toch niet veilig genoeg vinden

Woensdag werd het wat drukker. Wat prettig om weer gewoon die voordeur te mogen openen. Wel wennen maar dat ging snel. De meeste passagiers waren gelukkig op de hoogte en het werk begon zowaar weer een beetje normaal te lijken. Ook het kuchscherm zelf wende snel. Gaat ook snel genoeg als je gewend was je kop om de hoek te steken, een hand op te steken richting uitstappers of een aai over de bol van je zoon te geven als hij naast me staat. Na enkele toinks en boems was dat vrij snel (af)geleerd… Ik ben er blij mee hoewel ongeveer 15% van mijn collegae het toch niet veilig genoeg vinden. Ook wel begrijpelijk want volledig afgeschermd van eventuele superspreaders, ben je niet. 

Dus toch nog een enigszins positief einde van dit turbulente jaar. Het eerste bericht over C-19 was op 31 december 2019… er kwamen steeds meer ‘berichtjes’ van ver van onze bedden en ‘ineens’ zaten we in een lockdown en ik in een ‘gevangenis’ voor een oranje afzetlint. In het begin werd er nog gegroet en bedankt maar dat veranderde snel naar agressie en apathie. Het beste maar ook zeker het slechtste van ons mensen kwam naar boven. De funshoppers jaagden de brave werkers weg uit de bus en vorige maand deden winkels als de Mediamarkt, ICI Paris, Primark en Zara een flinke duit in het zakje om de besmettingen ‘gezellig’ op te laten lopen. Mijn idee voor volgend jaar: Zwarte vrijdag afschaffen of volgend jaar op deze dag, megadeal-winkels sluiten. Misschien aanvullend een profijtbelasting voor de giganten die hun rijkdom zagen stijgen over onze ruggen… maar dat is optioneel.

M’n laatste blog van 2020. Het was een emotionele achtbaan die ik niet snel zal vergeten. Een groot voordeel voor 2021 zal in ieder geval zijn dat het nooit zo slecht kan worden als 2020. Hoewel… zeg nooit nooit.

Good night & good luck!

Gelukkig Nieuwjaar.