Busblog: Bus 237

Elke week de belevenissen van een frontchauffeur.

‘The Shining’ bestaat 40 jaar. Prachtige film maar een slechte verfilming van het boek. Raar bruggetje, zult u wellicht denken maar in het Overlook Hotel bestaat kamernummer 237. Wie het gezien of nog beter, gelezen heeft, begrijpt het. Je weet niet wat je aan de andere kant van de deur kunt aantreffen. Een leeg bad? Ligt er een in staat van ontbinding zijnde, tandeloze oude vrouw in… of stapt er ineens een mooie, jonge vrouw uit? Je weet het  niet. Zo ervaar ik werken op de bus nu, zodra ik des ochtends de voordeur open doe. Zowel mijn voordeur als die van de bus. Iets waar ik momenteel niet naar uitkijk. Het wordt steeds grimmiger. Het nieuws en ook het volk op de bus. De achterdeur van de bus waar ik conciërge ben, heeft nummer 237. Je weet nooit wie er binnenkomt om de druk op je ketel op te voeren.    

Wappies ga ik ze niet noemen. Dat vind ik te ongenuanceerd.  Zelf heb ik jaren geleden ook een beetje in complot-kringen bewogen maar dat kwam destijds omdat ik zelf over dingen na had gedacht. Ik wilde weten of er gelijkgestemden waren, niet omdat ik beïnvloed was. En die gelijkgestemden waren er… meer dan ik dacht. Maar niet op straat. We kwamen elkaar tegen op digitale fora. Hush hush… met veel uitwisseling van informatie… of desinformatie. Het meeste erover is nog steeds te zien op YouTube. Ik werd een beetje een influencer. In mijn familie,- en vriendenkring en op internet. Men moest mijn vragen horen. Niet mijn waarheid want die kende ik niet. Dat gebeurde vanaf 12 september 2001. Er waren er niet veel die het wilde horen. Vaak werd hoon mijn deel als ik kritische vragen stelde. Ik werd er niet vrolijker van. Een andere realiteit dan ‘de massa’ zien. Als anders worden gezien… een beetje gek zelfs. Daarom noem ik ze geen wappies… de sujetten die provocatief zonder mondkapje de bus instappen. Asocialen is een betere omschrijving. Ze maken mensen bang en weten dat… lachen je daarom uit en noemen je schaap.  

 In 2013 voltooide ik een schilderij over 11 september 2001 en daarmee was het basta want depressie en cognitieve dissonantie lagen op de loer. Ik legde me neer bij de huidige realiteit die m.i. gebaseerd was/is op leugens en bedrog, had het weg geschilderd. Weinig keus want de wereld draait door, zelfs zonder mij. Hou je schtum werd mijn motto. Leef je leven, blijf kritisch nadenken maar hou je bek erover tegen mensen die je niet kent of een volwassen gesprek hierover niet aankunnen.

Ik heb van Covid-19 nog geen complottaire kaas kunnen maken. En geloof me, ik ben er goed in…

 Anno 2020 is het volgens mij toch wel iets anders. Ik heb van Covid-19 nog geen complottaire kaas kunnen maken. En geloof me, ik ben er goed in… want complotten zijn er wel degelijk. Zelfs in Utrecht. Of denkt u dat hoge ambtenaren, politici, projectontwikkelaars en aannemers elkaar nooit informeel spreken over formele zaken voordat er een ‘Meerjaren Perspectief Bereikbaarheid’ wordt opgesteld? De pest met sommige, echte complotten (groot of klein) is dat als ze decennia later uitkomen, iedereen al weer vergeten is waar het eigenlijk om ging. Iets met Lockheed popt op… geheel willekeurig.  

 Dat Clotevirus is er. Geen oorlog tussen zichtbare kampen waar je een kant kunt kiezen maar een mondiale, onzichtbare vijand. Of het nu natuurlijk ontstaan is, of een gecreëerd en ‘ontsnapt’ virus, maakt niet uit. Het is er en we hebben er mee te dealen. Ik begrijp heel goed dat mensen vragen hebben. Ik ook… wie niet? We lopen ook achter de feiten aan omdat er ook niet bepaald sprake is van kunnen regeren, vooruitzien. Eerlijker maatregelen, zonder uitzonderingen voor KLM, eredivisie en gebedshuizen, kunnen echter wèl maar eerlijk gezegd benijd ik Rutte niet. Je zal maar moeten laveren tussen woeste golven van economie, uitgebeende zorg, viruswaarheid, onderbezette handhaving, dronken studenten, Ferd, Willem-Alexander, de KNVB, Koninklijke Horeca Nederland, Femke, Akwasi, de Paus, Wilders en Erdogan. En nog wat bijzaken als Trump en Baudet…   

 Liever zou ik zien dat we hier allemaal lessen uit trekken en iets van solidariteit en vooral ruggegraat (terug)krijgen i.p.v. verdeeldheid. Kunnen volharden in de afstand en met alle dingen die nog wel kunnen. Durven omdenken en het ook daadwerkelijk doen. Hoe we met elkaar omgaan, hoe we dienstverlenende sectoren moeten verbeteren door de marktwerking eruit te halen, hoe we meer oog voor de natuur en milieu krijgen. Te beginnen met de stekker uit de VS halen, mocht ‘president 45’ herkozen worden. Er is al veel teveel over de grote plas gewaaid de afgelopen decennia. Soms goed maar vaak niet… en nu zeker niet.  

Wij hebben Sint-Maarten toch… kindvriendelijker en veel leuker

Achter de deur van kamer 237, is het altijd een verrassing wat er achter zit, afhankelijk van wie er binnentreedt. Net als bij onze American Heijn, de AH, in de Twijnstraat bijvoorbeeld waar ze van huilende kinderen houden met ‘Halloween’. Geïmporteerd vanuit de VS. Leuk feest hoor, kleintjes laten ‘wennen’ aan angst en horror. Handig voor later. Laat iedereen die het leuk vindt hier in Nederland er vooral thuis iets mee doen maar laat die spinnen, skeletten en enge muziekjes achterwege waar je met je kleine boodschappen wilt of moet doen als je kind niet alleen thuis kan blijven. Sommige kleintjes vinden het prachtig maar andere kindjes slapen er niet van. Wij hebben Sint-Maarten toch… kindvriendelijker en veel leuker. 

Voor mij is het vijandsbeeld, Covid 19, onzichtbaar maar zichtbaar in de realiteit. Op de bus zie ik inmiddels iemand die bewust zonder mondkapje mijn bus betreedt, als een vijand. Een vijand van solidariteit. Het vreet aan me dat ik er af en toe maar bijster weinig tegen kan doen en ben blij dat ik tien dagen vrij ben door het opnemen van Atv-dagen. Mijn batterij moet weer opgeladen worden en heb mezelf voorgenomen dat ik me voorlopig ga bezig houden met leukere dingen zoals mijn zoon teken,- en schilderles geven want hij wil niet alleen buschauffeur worden maar ook kunstenaar.  

Er valt helaas weinig leuks te melden ‘op de bus’ dus ik ga even in een heilzame retraite. In ieder geval tot er iets van positief nieuws is. Des avonds zo weinig mogelijk nieuws volgen en net als in maart en april, veel muziek terwijl ik mijn creatieve wortels weer probeer te vinden terwijl ik even geen conciërge ben van achterdeur 237. Even geen Redrum en blij zijn dat ik niet in de zorg werk. 

Good night & good luck.

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)