Brutaal en een tikkie stout

Voor de ingang van mijn buurtsuper in Oog in Al stond een viertal gretige jochies. Aan elke klant die de winkel uitkwam vroegen ze haast kraaiend: ‘Heeft u voetbalplaatjes?’

Blijkbaar hadden ze bij Albert Heijn weer eens een ouderwetse spaaractie bedacht. In dit geval was het natuurlijk vooral zaak om de beeltenissen van lokale helden als Urby Emanuleson, Nick Venema, Willem Janssen, David Jensen, Gyrano Kerk en Simon Gustafson compleet te krijgen, samen met wat minder aanbeden favorieten van elders.

Eenmaal zelf aan de kassa inde ik mijn aandeel aan voetbalplaatjes, klaar om als gulle gever naar buiten te treden. Onder het afrekenen kwam de juffrouw van de balie naar de kassadame en vertelde met ingetogen pret: ‘Ik heb ze weer weggestuurd…’

Dit stoorde me, het mocht niet zo zijn dat ik mijn plaatjes niet weg kon schenken. Eenmaal buiten zag ik dat de verzamelaars zich nu hadden opgesteld ter hoogte van de fietsenrekken. Ik had vier plaatjes voor vijf uitgestoken handen. Eén moest ik er dus teleurstellen, maar die zou heus ook wel weer zijn speler scoren.

Het was daags nadat ik Jan van Zanen had horen vertellen over Sebastiaan, de pas geboren 350.000-ste inwoner van Utrecht. De Zuilense boreling was een van de inwoners die door de burgemeester speciaal werden gememoreerd in zijn nieuwjaarstoespraak in de Supernova. Jan was bij Sebastiaan thuis gaan kijken – hij hield het droog, die dag.

Sebastiaan moest onderdeel worden van de drie v’s: verbondenheid, veerkracht en verwondering. Ze kwamen herhaaldelijk terug in de rede van de stadsvader. Ook bij het noemen van de 102-jarige Koosje die hij bezocht had. Ze had geleden onder de oorlog, maar ze had die levenskracht, die veerkracht, sterke eigenschappen. Om blij van te worden. Geluk is ook geluk, sprak Jan, als je het deelt in naastenliefde en solidariteit met elkaar en niet alleen op Sint Maarten. Het was zoiets als het samen delen van voetbalplaatjes.

Jan wenste ook Sebastiaan de veerkracht om van kwetsbaarheid kracht te maken. Dat alles bij het opgroeien in een stad vol bruisend stedelijk leven, vol ontmoeting, bemoediging en troost. Op de volle toetsen van de Supernova-speach gaf onze voorman nog wat mooie wenken mee als houding, ook voor Sebastiaan: ‘Lekker brutaal en een tikkie stout. Blijven spelen!’

Sebastiaan is nog niet aan het sparen van voetballers toe. Nick Venema is vermoedelijk al lang een gevierde speler in Spanje, als Sebas met zijn vriendjes voor de supermarkt komt te staan.

In Oog in Al ging ik weer boodschappen doen. Ik zag de jochies terug, lekker brutaal, maar nog niet stout genoeg om achter het dranghek vandaan te komen dat inmiddels voor ze was neergezet.