Awake

Een kennis had in m’n oor gefluisterd. Ik kende het verhaal en hij het mijne van mijn recente deceptie qua liefde voor kunst. ‘Je moet es bij een thema of stijl blijven… dan word je herkenbaar!’ Een broertje dood heb ik eraan… zulke goedbedoelde adviezen. Toch gebeurde het dat ik er voor een periode ‘gehoor’ aan gaf. Je mot wat… ja toch?!

Ik ging een poging wagen met toch wel mijn favoriete thema: vrouwen. Echte vrouwen zonder opsmuk met echte borsten en billen. Geen getatoeëerde wenkbrauwen, ducklips en wat zo meer wat er op cosmetisch gebied gekunsteld kan worden om aan een vaag schoonheidsideaal te voldoen. Vrouwelijke rondingen vind ik heerlijk om te tekenen of schilderen maar dan wel met een beetje ‘klasse’. Hooguit licht prikkelend hoewel dat subjectief is. Het gaat mij om het totaalplaatje. Het moet glooien, vloeien en prikkelen zonder dat ik er een strakke plasser van neig te krijgen. Zo heb ik onder mijn favoriete modellen: Greta Istvandi en Danni Ashe. Beiden zijn zelfvoorzienende, succesvolle modellen geweest, de ene wat stouter dan de andere, en inmiddels vroeg ‘gepensioneerd’. De eerste, Greta de bravere, werd model voor dit schilderij. De tweede komt later aan bod.

De carrière op den bus kwam maar moeizaam op gang door een blunder mijnerzijds. Ik was weliswaar al een beetje bekend in Utrecht maar vergat voor een gesprek bij het GVU, het huisnummer in te typen op de routeplanner en zo kwam ik uit bij de Meubelboulevard. Het andere einde van de Europalaan. Ruim tien minuten voor tijd maar ik moest op nummer 2 zijn en ik was bij 500… slecht voorbereid dus. 

Lichte paniek… want ik herinnerde me ineens een rit over die laan, een erg lange laan. Ik kwam tien minuten te laat, bezweet en vol oprechte excuses. Het was te laat want een buschauffeur dient op tijd te zijn. Kut!

En nu echte paniek want ik was er in mijn naïviteit vanuit gegaan dat dit een kennismakingsgesprek was en geen sollicitatiegesprek. Inmiddels twee maanden zonder inkomsten. De WW was beëindigd, geen recht op bijstand en dat vlak voor een vakantie naar Turkije die een half jaar ervoor al was geboekt. Mooi kut! Na drie dagen duur heen en weer bellen vanuit Güzelçamli met het uitzendbureau, kon ik adem halen… Ik mocht ‘aanschuiven’ in Hilversum…

Olieverf zou het worden. Ik had er weer es zin an. Op een mooi paneeltje van 60 x 35cm. De opzet was eenvoudig en snel geschetst. De herinneringen kwamen boven toen ik de verf rook. Van mijn jongenskamer in Rotterdam. Daar had ik er mee geëxperimenteerd toen ik veertien was, met olieverf op paneeltjes. 

Het vorderde goed en de progress werd goed bekeken op facebook. Wel effe wennen aan andere verftechnieken. Met name het laten overvloeien van kleuren was pittig. Met plakkaatverf ging dat toch makkelijker en de lengte van mijn pink als steunpunt speelde me af en toe parten. Die vermaledijde olieverf die zo langzaam droogt… maar ik kwam er toch weer in en het ging steeds beter.

Tijdens de getoonde progress was er al grote interesse van een oud klasgenoot van de HAVO die naar Basel, Zwitserland was geëmigreerd. Ze hield van het sterke contrast van het koele kobalt en warme roodtinten. 

Het eindresultaat mocht er zijn naar mijn bescheiden mening en daar was Monique te Basel het mee eens. Ze wilde het hebben! We kwamen een prijs overeen waar we beiden tevreden mee waren en ik maakte een kistje waar ‘Awake’ in bubbelfoam precies in paste. Cushty! Bon voyage.

Via mijn werk van Brood  kwam er op facebook een vreemde snuiter op mijn pad die interesse had in het origineel en bovendien met me af wilde spreken om een gezamenlijk avontuur aan te gaan. Iets met samen schilderen en Pulchri, te ’s Gravenhage.