Een kilt in de bus

Twee jaar gelee kreeg ik ineens HET idee! Tijdens een periode van droogte en hoge temperaturen, rijdend door een walm van 37 graden Celsius met een airco die niet optimaal werkte, de zon regelmatig op mijn zwarte bedrijfspantalon van niet al te luchtige stof… me overgevend aan de elementen. Langzaam ademen… niet teveel bewegen… groeten naar collega’s met hooguit een opgeheven pink… en vooral niet denken aan waarom  wij mannelijke chauffeurs geen bermuda of een korte broek mogen dragen.

Er is niet tegenaan te aircoën. Hoe meer grip die koperen ploert krijgt op een bus, hoe meer onmachtig zo’n aircosysteem wordt. Zeker als je in een pauze de motor uit moet zetten dus ook de airco. Als man krijg je dan last van scrotum glutinum of op z’n Rotterdamsch: een plakzak. 

Geen idee hoe dat werkt bij vrouwelijke collegae maar door het transpireren op zulke dagen, en die waren er veel vorig jaar, gaat het vooral tegenwerken rond de scrotum in die zwarte pantalon. Dampige dijen, lijmerige liezen en daar tussenin gewrongen, die vervelende uitbouw van het mannelijk lichaam… op die momenten dan. Het gaat kruipen, rimpelen, plakken en vervormen en om zo nu en dan alles weer in de plooi te krijgen zodat het zaakje weer enigszins comfortabel aanvoelt, is niet altijd even gepast in een gevulde bus. Maar soms, als een haartje tussen twee rimpels gelijmd zit en door beweeglijk zitten zeer begint te doen… jammer dan. Maar ik geneer me dan wel degelijk. 

Daarom kwam ik dus met HET idee. Een chauffeurskilt! Lekker luchtig en je blote onderbenen, kunnen dan elk welkom briesje ervaren. En in de bus, mits de airco goed werkt, kun je de blowers fijn op je kruis richten. Hou je voeten en kloten koel, dan scheelt dat al een heleboel!  

Ik zag al Schotse rokken voor me. Antraciet en oranje tartan en een stoere, beige sporran om de stempel in te stoppen, met zwarte hermelijnstaartpuntjes die U-OV vormden… de sgian dubh (een kleine dolk, uitgesproken als skee-an doo) is optioneel maar geen vereiste in deze hete casus want daarvoor zou je lange kousen moeten dragen om deze in te stoppen. Visioenen kwamen tot me van mannelijke collega’s die me zouden omhelzen van dankbaarheid. Wat een briljant idee! 

Mais merde! De dag na deze geniale brainwave stortte mijn zoveelste, potentiele doorbraak ineen. Wat bleek: Franse collegae waren me gewoon voor! Ze mochten daar (hier ook niet overigens) geen bermuda’s of andere korte broeken dragen, (https://www.nu.nl/opmerkelijk/4783485/franse-buschauffeurs-protest-in-rokje-werk.html) ondanks aanhoudende, tropische hitte en zij besloten daarop een rok aan te trekken want daarover stond niets in de statuten der reglementen. 

Godverdegodver… krèg nàh de vinketering! Idee in de vriezert van mijn hersenkrochten… Ik heb weliswaar geen al te groot ego als kunstenaar maar wel degelijk grenzen!

Nu… twee jaar later… wil ik gaarne alsnog een pleidooi maken voor deze kilt en ik bied middels de illustratie een gratis ontwerp voor zo’n Q-Kilt. Tenzij men erop staat me te betalen natuurlijk. Vorig jaar met extreme hitte, smeltend asfalt en gele grasvelden, begon dit idee weer langzaam te ontdooien… eigenlijk best wel rap.

En nu maak ik me hard, gelijk een beeld van ijs in een vriezer, voor die kilt. Ik zou het zonder meer gaan dragen. Al weet ik wat voor flauwe vragen over hoe het onder de rok is, zullen komen. Ik zal ze even flauw beantwoorden… met als toevoeging dat ik trots ben dat ik voor een progressief bedrijf werk. Dat we ons aanpassen aan het tijdsbeeld qua gender met bijpassende, door rolpatronen bepaalde kledingvoorschriften. Een bedrijfsbermuda keur ik ook goed. Wel een bermuda van katoen of linnen dan.