1 juni gaan de hanen los

Christien Vos (1992) is een nieuwsgierige, ietwat chaotische en ruimdenkende millennial. Werkzaam als ambulant hulpverlener binnen de psychiatrie en ambassadeur bij Thirty030. In de Nuk wil zij Utrechters aan het denken zetten en soms even uit de tent lokken.

‘Tientallen gedumpte hanen struinen dagelijks door het Julianapark op zoek naar eten en loslopende hennen’ – DUIC mei 2020.

Gaan wij ons ook zo gedagen als deze hennen? En hoe gaat deze situatie eruit ziet op het terras? Hoe gaat de anderhalve meter terras ervaring zijn? Ik kan me er wel iets bij voorstellen.

Eindelijk mag je los. Reservering gemaakt op het terras, vrienden mee en met een goed humeur kom je aan bij het Ledig Erf. Oef, toch wel een lange rij. En dat dacht je te voorkomen door in de ochtend te gaan. Ach, hoe erg kan een kwartiertje wachten nou zijn. Opeens hoor je een bekende stem achter je zeggen: ‘Heeeeeee, jou heb ik lang niet gezien.’ Jouw ex-vriend met wie het op zijn zachts gezegd niet heel goed is afgelopen. Naast hem staat zijn kersverse vriendin die half lijkt mee te luisteren terwijl ze aan het bellen is. Na een eeuwigheid lopen jij en je vrienden naar een open tafeltje terwijl je nog even blijft hangen in de ongemakkelijkheid van het gesprek van net. Rustig neerstrijken op het terras zit er nog even niet in. En je hebt natuurlijk een tijdslimiet meegekregen van twee uur. Snel wat drankjes bestellen dan maar.

Aangekomen bij de tafel komt de ober aanlopen en legt uit hoe hun ‘coronaconcept’ werkt. Op iedere tafel is een sticker geplakt met instructie voor het bestellen via de app waar je op in kan loggen. Hierop kan je je drankjes aanvinken zodat die weer doorkomen bij de mensen achter de bar. En gelijk betalen via Ideal. Wat een geniale oplossing.

Het stukje versieren is er wel een beetje vanaf

Nadat de drankjes besteld zijn komt er een groep mannen rond de 30 aan het tafeltje naast jullie zitten. Tot je verbazing roept één van de mannen naar één van jouw vrienden of hij haar aansteker mag lenen. De ‘mag ik je aansteker lenen’ truc zal helaas niet meer zijn zoals hij geweest is hoor je je vriendin zeggen terwijl ze haar aansteker in de richting van de man gooit. Waar deze versiertruc eerder een makkelijke uitkomst was voor het aanspreken van de andere sekse verloopt dit nu echter een stuk minder soepel. Het stukje versieren is er wel een beetje vanaf. Want schreeuwen vanaf anderhalve meter naar iemand die daar misschien wel helemaal niet op zit te wachten is een vrij groot risico op een blauwtje lopen.

Het ene verwijt over het gebrek aan afstand na het andere scheldwoord komt haar mond uit

Na een aantal biertjes merk je dat je blaas je toch echt wel aan het hinten is om de tocht naar het toilet te wagen. Aangekomen bij het toilet zie je een enorme rij voor een metershoog stoplicht staan. ‘Groen is doorlopen, oranje is je kan bijna doorlopen en rood is wachten’ staat in koeienletters onder het stoplicht. Ze hadden er ook wel filegevaar bij kunnen zetten denk je bij jezelf. Abrupt word je uit je eigen gedachtebubbel getrokken want een vrouw voor in de rij begint haar overbuurvrouw te bekogelen met scheldwoorden. Het ene verwijt over het gebrek aan afstand na het andere scheldwoord komt haar mond uit. Gelukkig bestaat de afstand nog want in de pre-coronatijden was dit waarschijnlijk uit de hand gelopen. Daarentegen zou dit conflict in die tijd nooit hebben plaatsgevonden.

Na het turbulente toiletbezoek kom je weer aan bij je tafel. Tijd om te gaan want het tijdslot loopt over 2 minuten af. En dit was het dan. Het eerste terrasje van het jaar in coronatijd.