Zwaai zwaai!

Een tijd geleden las ik een column in het AD-Utrecht. De columniste in kwestie, noem ik voor het gemak maar even juffrouw Jannie (die van Guust Flater) en deze dame kende ik nog uit 2014…

Ze had een stukje geschreven over zwaaiende buschauffeurs en zij verbaasde zich over waarom chauffeurs naar elkander zwaaien onderweg, en dat met de nodige vrolijkheid als ware zij familie… en waarom zij nou nooit es een vriendelijke lach kreeg als ze een bus instapte? In een ander stukje riep ze ons op te blijven toeteren als ze weer es door rood liep op haar hoge hakken. Die geribbelde tegels bij de haltes voor visueel gehandicapten waren voor die hakken ook echt vervelend…  

Welnu, beste juffrouw Jannie. Wij zwaaien inderdaad, net zoals motorrijders en vrachtwagenchauffeurs. Het is bijna een ongeschreven regel. En laat dat alsjeblieft zo blijven!

Enige research door daar bijvoorbeeld over te spreken met een chauffeur, miste ik in uw column. Wij groeten elkaar zeker, althans, de meesten want er rijden ook notoire niet-groeters. Wij oefenen een vak uit wat in tegenstelling tot vroeger, steeds eenzamer wordt. Je komt op je vestiging, ziet weinig dagelijks bekende gezichten, stapt op een bus en de rest van de dag ben je alleen op weg. In je pauzes kom je soms een leuke, bekende collega tegen maar vaak kom je in een lege kantine of in een hok vol smartnekkers waar een groet terug bij binnenkomst steeds minder vanzelfsprekend wordt. ‘Waar gaat de reis naar toe’ is er qua communicatie niet meer bij sinds het verdwijnen van de strippenkaart. Contact met passagiers is dus veelal neutraal en weinig tot niet inhoudelijk. Daarom is het dus fijn als je lotgenoten tegenkomt en ja… daar steek ik mijn hand voor op. Graag zelfs.

En we zwaaien wat af met zo’n duizend collegae. Soms tot vervelens toe, zeker in de spits. Ter afwisseling gebruik ik dan de ene keer mijn linkerhand en een andere keer mijn rechterhand… soms slechts een (wijs)vinger, of twee maar soms komt het er gewoon niet van als je afgeleid wordt door verdwaalde toeristen die als kippen zonder kop oversteken, of door kamikazekoeriers om over fietsers nog maar te zwijgen… en ja… soms door schrijvers op stiletto’s.

In zo’n spits op de rooie lopert waar je colonnes van vele bussen tegenkomt, voel ik me vaak zo’n maneki neko. Zo’n kitscherig, goudkleurig beeldje dat constant Herr Flick-achtige Hitlergroetjes brengt die je vaak bij Aziatische gelegenheden ziet… a lucky cat. En in zo’n spits waar je zelf het initiatief moet nemen bij het groeten, ga ik bij voorkeur in standje neutraal. Als ik bij iedereen zo spontaan zou gaan lachen als juffrouw Jannie wenst, was ik mentaal helemaal kapot aan het einde van mijn dienst door gebrek aan verschilligheid van het ‘publiek’.  

Ooit nam ik de proef op de som op CS waar zo’n slordige vijftig lieden m’n bus in wilden in de avondspits. Normaal gesproken begroet ik iedereen middels oogcontact en een goedendag (ja, vijftig keer) maar ik had een klotebui die dag, iets te vaak genegeerd en teveel bruggen tegen en beheurlijk moe… inmiddels zo daaps dat ik zelfs naar even gele DHL-busjes begon te zwaaien. Ik opende de deur en keek weliswaar iedereen aan die instapte maar besloot nu eens niets te zeggen… Op één passagier na (één!) was er dus niemand die me begroette.

Let wel… dit was eenmalig, and it sucked! Nooit meer gedaan want dan is wat mij betreft het einde zoek. En daarom, juffrouw Jannie, kan het gebeuren dat u mij bent tegengekomen en ik u niet meteen herkende van de boekpresentatie over vijftig, levende, Utrechtse kunstenaars waarvan ik er één was. Ik exposeerde daar met een portret van David Bowie in olieverf, in gezelschap van mijn vrouw en zoontje van één. U benaderde mijn vrouw met uw microfoon van uw iphone omdat zij er nou eenmaal artistiekeriger uitzag…

Enig huiswerk over wie de kunstenaars zouden kunnen zijn middels het boek door te bladeren, had u blijkbaar niet gedaan. Maar eerlijk is eerlijk. U maakte een prachtige foto van ons gezin voor het portret van mijn hand.