Welke aanslag pleeg ik op mezelf? Wat leen ik van mijn toekomst?

Christopher Marks (1989) is een (bijna) dertiger. Hij is ondernemend, een verhalenverteller en verbinder. Hij is vader van zoontje Lucas (2017) en man van Gerdine. In zijn vrije tijd is hij drummer, een wannabe CrossFit atleet & ambassadeur voor Leidsche Rijn.

Mijn zoontje Lucas heeft wel vaker een heel zwaar leven. Hij is anderhalf, en tussen vier en vijf begint het. Op de bank, van de bank, op schoot en er snel vanaf. Een slokje water, ‘of nee!’ toch een slokje limo en daarna het liefst een liga (maar niet die ene die ik in mijn hand heb.) Als ik dan ook nog de verkeerde aflevering van Nijntje aanzet, dan zijn de rapen gaar…

Vorige week zaterdag was het weer zo ver. Alleen veranderde dit huiluurtje, in een paar huildagen. Het drama ging van start. Zijn haren werden kletsnat van de koorts en hij greep om de haverklap naar zijn navel om tegendruk te bieden tegen de pijn. We kwamen al snel terecht in het St. Antonius. Een onderzoekje hier en daar leerde ons dat het ging om een salmonella infectie. Die bacterie zorgde op haar beurt voor een levensbedreigende invaginatie. (Ja, het woord is net zo smerig als wat het doet met de baby…) Dat nieuws hoorde we trouwens niet die zaterdag. Maar pas op maandag.

In de tussentijd bivakkeerden we in de isoleerbox op de kinderafdeling in Nieuwegein. Alhoewel ze het allemaal zo dragelijk mogelijk proberen te maken, is het echt verschrikkelijk om daar te zijn. Je bent tot op het bot gebroken, bezorgd en moe. Dan zit je ook nog eens opgesloten in een kleine kamer waardoor uren lijken te veranderen in dagen. Om het een beetje dragelijk te maken voor mijn vrouw en mij, maakten we om en om een ommetje door het pand.

Het was mijn beurt. Nu ben ik zelf nooit te vinden in een ziekenhuis. Het ergst wat ik ooit heb gehad is een gespalkte pink, na een potje voetbal. Maar als je dan zo’n rondje doelloos loopt door die plek, zie je alle opgehoopte ellende uit de stad.  Amputaties. Geschoren hoofden. Stoma’s. Gegipste armen. Golfkarretjes met mensen waarvan je weet dat ze 2020 nooit zullen zien.

Ook kwam ik de grootste mensen tegen die ik ooit in het echt heb mogen aanschouwen. Amerikaans waardig zeg maar. Tijdens dat rondje vroeg ik me af hoeveel mensen hier lopen/rijden, die dit niet aan zichzelf te danken hebben. Die gewoon echt domme pech hebben. Toen ik een man van zo’n 55 met een infuus en een bierbuik een sjekkie zag draaien, kreeg ik het vermoeden dat zijn levensstijl hem hier heeft gebracht. Toen ik een jonge vrouw van 150 kilo in een karretje voorbij zag kachelen, kreeg ik het vermoeden dat zij meer calorieën tot haar neemt dan dat ze verbrandt. Toen ik een vent met een vuurrode neus en een wazige blik voor zich uit zag staren, vroeg ik me af of hij meer jenever dronk dan water.

Ik ken hun verhalen niet. Ik heb nul idee. Ik weet alleen wat ik toen zag. En wat ik zag, daar schrok ik van. Het gaf mij de impressie dat het leeuwendeel van de zieken daar, nu de prijs betalen voor het comfort wat ze hebben geleend van hun toekomst. Korte termijn VS lange termijn denken zeg maar. Nu is dat voor sommige een bewuste keus. De bourgondiërs. De sigaren rokers. De sommeliers in spé. Maar ik denk dat velen van die mensen leven in een gevangenis van hun eigen patronen. Een gevangenis van hun eigen comfort. Ik ging bij mezelf te rade. Welke aanslag pleeg ik op mezelf? Wat leen ik van mijn toekomst? En waarom doe ik dat?

Dat rondje luchten, bleek allesbehalve luchtig.

Na mijn ommetje op maandagmiddag besloten mijn vrouw en ik dat we thuis zouden uitzieken. Rust was het toverwoord voor herstel van onze kleine, en nu een paar dagen verder, bleek dat gelukkig ook het geval. Het is nu bijna 16:00 uur. Zijn haren zijn weer kletsnat, nu niet van de koorts maar van het badje in de tuin. Ik pak nu eerst een handdoek, leg de liga klaar en ga dan op zoek naar de juiste aflevering van Nijntje…