Legendary Albums

Sticky Fingers zonder Stones

Bert Heerink in de rol van Mick Jagger

Legendary Albums: Sticky Fingers. Zo staat het op het ticket van TivoliVredenburg, met eronder, in kleine letters: 50 years Sticky Fingers. Het moet een avond klassieke muziek worden met een staanplaats in de Pandora.

Het gaat om een bijzondere compositie van het duo Mick Jagger (76) en Keith Richards (76), beter bekend als de Glimmer Twins, in een uitvoering door een ensemble met als kernbezetting zanger Bert Heerink (67, bekend van hardrockband Vandenberg), gitarist Jan Akkerman (73, o.a. Brainbox, Focus), gitarist Rob Winter (60, Toontje Lager, Marco Borsato) en de Bombita’s (Lies Schilp (60) en Inge Bonthond (60), duo bekend van Herman Broods Wild Romance en Gruppo Sportivo).

Wat ook mee komt naar de Pandora is de kennis van de halve eeuw oude plaat van de Stones. Sticky Fingers is het middelste album van hun absolute toptrilogie. Het verscheen in 1971, na Let it Bleed uit 1969 en voor Exile on Main Street, 1972. Dat schept verwachtingen voor iedereen die in de Pandora is komen staan.

Klassiek publiek bijeen, heel herkenbaar in het decennia lang samen ouder worden met de Stones zelf. In de Pandora gaat het om een verzameling van kernadepten, twintigers die voorbij de zestig zijn geraakt, grijs, tanig, mannen, vrouwen. Er zijn oudere kerels bij die nog een t-shirt dragen met die beroemde uitgestoken rode tong. Allemaal herkenbaar van de grote stadionreünies, maar nu intiem samen in Utrecht.

Het gaat mis bij de eerste akkoorden. Rob Winter raakt de staccatoslagen van Richards niet in de opening van Brown Sugar. En Bert Heerink komt niet aan het volume en de uitspraak van Jagger. En wat staat Jan Akkerman eigenlijk te doen? Zo gaat het verder met Sway en Wild Horses, waar Heerink de leadzang overlaat aan Lies Schilp.

Hier blijkt dat ze een keuze hebben gemaakt voor een eigen interpretatie van die legendarische plaat, zonder enige pretentie om hem exact na te spelen. Het is eigenwijs van spelplezier en eerbied voor het origineel, maar het komt nergens dichtbij Sticky Fingers, 50 jaar later.

Onder Can’t You Hear me Knocking gaan mijn gedachten vanzelf terug naar 16 augustus 2003, de onvergetelijke avond dat de Stones zelf de Grote Zaal van Vredenburg veranderden in een dampend blueshol. Het was heel zeldzaam dat ze dit nummer speelden. Ron Wood had inmiddels de rol van Mick Taylor ingenomen, Op 13 februari 2020 kiest Jan Akkerman in de Pandora voor een Akkermanversie, ja, wat anders, niet minder meesterlijk, maar ook geen Stones. Steeds wordt Jan schaduwachtig uitgelicht als Marlon Brando in Apocalypse Now.

Deze opvoering van Sticky Fingers gaat voorbij zonder te blijven kleven als meesterstuk.

‘Slecht’, zegt de vaderlandse bluesvirtuoos Ralph de Jongh tegen me in de pauze, in de rij voor een drankje.

Dan komt de omslag. Het is alsof de heruitvoering van Sticky Fingers een voorprogramma was voor een Greatest Hits-Show van de Stones. Nu komt het los in de Pandora, zingen ze mee met Jumping Jack Flash, Satisfaction en zelfs een versie van 2000 Light Years From

Home. De liturgie komt tot een climax van community singing met Ruby Tuesday. In It’s All over Now soleert Akkerman nog eens als in zijn beste begintijd met de Hunters.

De afsluiting is Sympathy for the Devil. De Bombita’s gaan het volk voor in het Hoo-hoo.

Het is allemaal erg leuk, maar niet legendarisch. Een fijne avond zonder de Stones.

Laat uw reactie achter

Reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *