Stoken

Er valt soms wel eens wat aan te merken op Frankrijk. Is het niet op van olala, dan wel op politieke spelletjes, koninkjes die een republiek runnen, bewoners die zich in het centrum van de wereld wanen, vakbonden, pensioenen en stakingen. Alles met een zwier gedaan die wij graag ‘de Franse slag’ noemen.

Een van de dingen die heel goed zijn geregeld in het land waar velen als god wonen, is het recht om te stoken – alcohol, wel te verstaan. Los van dat men daar de fijnste hoogwaardige en hoogst-procentuele vermommingen weet te maken van fruit, plantenwortels, anijs, juniperus, venkel, tot graan en noem maar wat, is er een systeem bedacht om dat stoken, distilleren, niet uit de hand te laten lopen: de vergunning, de Licence en wel de Licence Quatre, IV dus, bij ons ooit Volledige Vergunning genoemd. Simpel en toch eenvoudig, nietwaar?

Een distillateur m/v heeft ooit een vergunning gekregen, verworven of gekocht, runt zijn bedrijfje, vanuit ergens, of trekt door de regio met zijn of haar alembic (denk aan Lambiek), de stookketel. Voordat ie langskomt is het al feest. Vooral in het seizoen waarin het overrijpe fruit in tonnen ligt vóór te borrelen is het een gestook van jewelste. Hoeveel procent wilt u de peren? Achtendertig? Vijftig? O-la-laaa! U zegt het maar! 

Kortom: vanaf het moment dat de distillateur zijn vergunning heeft wordt hij doorgegeven door vererving. Van vader of moeder op zoon of dochter, zo eenvoudig is dat, ik zei al dat het gemakkelijk was, zelfs en juist te begrijpen voor onze bestuurders, vergunningsbeesten als ze zijn.

Bedenk een toepassing of afgeleide van dit systeem voor de arme standhouders die soms al decennialang Utrecht maken tot de stad die zij is – van boeren, burgers en buitenlui, van verzamelplaats voor marktkooplieden in het hart van het land. Eens gegeven blijft gegeven. Maak de vergunning desnoods branche- of productspecifiek. Ooit komt zo’n plek vanzelf weer vrij en dan is er iemand in de rij wachtenden die keurig aan de beurt komt. Denk er in elk geval eens over na. Ophouden nu met dat hersenloos gerommel en gesol met de geur en kleur van de stad.

Felix Visser