Getob over 1,5 meter

Eergisteravond, ik lag al in bed, was al aardig ingedoezeld met radio BBC Disaster Service, ging opeens mijn telefoon. Een videocall zo bleek, er verscheen een bleke Alien-achtige figuur die ‘hehehehehe’ gniffelde. Ik schrok me kapot, welke idioot belt mij, in het holst van de nacht, bij het schijnsel van een bleek TL lampje? Het was Victor, mijn ‘veldcorrespondent in Amersfoort Noord’. Ik kon er wel om lachen, hij had me tuk. Hij belde ook echt geen moment te laat, ik kon hem nu toch nog op tijd vertellen dat hij de volgende ochtend zijn compensatie kon komen ophalen. Die grijns op dat gifgroene koppie zal me nog lang bijblijven.

De volgende ochtend kon ik op afstand meegenieten van het openen van ons noodloket voor de verkopers. Dankzij de gemeente Utrecht konden wij hen een eerste compensatie uitbetalen. Een half uur voor opening stonden er al verkopers keurig 1,5 meter van elkaar te wachten op hun beurt. Eindelijk. Victor vertelde ter plekke op RTV Utrecht dat zijn leven een positieve draai heeft gekregen door het contact met mensen op straat omdat een krantje verkoopt. Niet alleen die poen, nee, ook dat contact is waar we het om doen. Juist, goed gedaan.

Vanmorgen werd ik wakker met een Britse econoom die door vaardige journalisten van de Beeb aan de tand werd gevoeld over de 1,5 meter economie. Ik moest direct weer aan Victor denken. Hoe kan een straatkrant werken op die afstand: nog maanden, zo niet jaren? Met een centenbakje op 1,5 meter? Mijn gepeins werd onderbroken door gerammel aan de voordeur. Ik kijk door het raam naar beneden en voor de deur staat diezelfde dakloze die onlangs nog voor een euro mijn stoep had aangeveegd. Of ik een nog eurootje had, vroeg deze kleine ondernemer. Nee, dit keer niet. Ik tobde verder. Hmmm, dit model past makkelijk in die 1,5 meter economie. Heitje karweitje: Je gooit een euro uit het raam.