Geil gajes krijgt strafje

In Utrecht, stad van kennis en cultuur, gaat het deze lente vooral over dat ene beladen document: de bangalijst. Een stelletje ondermaatse corpsballen heeft daarop jonge vrouwelijke studenten langs een seksuele meetlat gelegd. Ze noemden het ‘grietenpresentatie jaartje 23’ met beoordelingen als ‘vrij geil’ en ‘lekker ordinair’. Het lijkt me uitgelezen stof voor een proefschrift over het aanhoudend zedelijk verval bij het corps. Ook door de hoogte van de nu door het corpsbestuur opgelegde schorsing: anderhalf jaar. 

Kennelijk hadden de hitsige bango’s naast hun studies tijd over om zich te verdiepen in de anatomie en seksuele beschikbaarheid van vrouwelijke generatiegenoten. Dat is op zich geen bijzondere afwijking, het is zelfs heel menselijk. In mijn eigen studententijd had ik het op het Wed ook graag over de meiden met mijn studiegenoten. Een veel gebezigde uitdrukking hierbij was de studentikoze omschrijving ‘lekker ding’ – snaaks onschuldig. Het was iets anders dan het omstandig op schrift te stellen vol ranzig jargon en vervolgens breed te distribueren als slettenklassement. 

Studentes onder elkaar kunnen er ook wat van. Het zijn niet allemaal kuise maagden. Lang geleden heb ik eens een tekening gezien uit UVSV-kring, de vrouwelijke tak van het Utrechtse corps. Een paar dames hadden zich nachtelijk vermaakt met jonge corps-stiertjes en de afmetingen van hun geslachtsdelen en de beharing van hun corpskloten afgebeeld. Het was stilistisch niet bijzonder bij wijze van seksuele vergelijking, maar gaf wel iets weer over bepaalde dameshonger en ijver. 

We beleven gevoelige tijden, ook over grensoverschrijdend gedrag. De ophef is het grootst als het hooggeplaatsten betreft, of zoals nu andermaal een instituut dat bekend staat als basis voor hooggeplaatstheid: het corps. Blijkbaar trekt dat nog steeds lieden aan die de club onnadenkend te schande maken. Ze laten zich liever voorstaan op hun hersenloze bronst ten bewijze van hun adolescente voornaamheid. Dan heffen ze bij het diner in vol jacquet brallerige spreekkoren aan over ‘hoeren’. Verfijnde klasse is niet de mores.  

Na de openbaring van de bangalijst was er natuurlijk veel te doen over het slachtofferschap van de geduide dames. Ook hun ouders roerden zich. Het bleef muisstil in de ouderlijke kring van de opstellers van de lijst. Zouden er burgemeesterszonen bij zitten? Telgen van magistraten? Kroost van schatrijke ondernemers? Ik ben zo benieuwd wat die gasten thuis te horen gekregen hebben van hun wel of niet gescheiden ouders. Of zou er sprake zijn van een zwijgcultuur, inclusief de hautaine zo-zijn-wij-niet-houding? 

Het corpsbestuur wist er wel raad mee. Een schorsing van anderhalf jaar voor de bangaboys die wel lid mogen blijven. ‘Ongebruikelijk lang,’ volgens het bestuur en: ‘een duidelijk signaal over onze intolerantie voor dit grensoverschrijdende gedrag.’  

Noem het een kleine drukker voor de arme huftertjes. Achttien maanden om zich elders te laten vollopen en over sletten te schamperen dan in het bolwerk aan het Janskerkhof.  

Zo’n sanctie is onbehoorlijk kort. Het is een onmiskenbaar teken van toedekken van het corps, dat nalaat om voor eens en voor altijd een grondig einde te maken aan dit soort praktijken. Het is niet bepaald educatief voor komende foeten die al op hun middelbare scholen dromen over een bangalijst. Het corps geeft aan: we maken ons zorgen over die arme zielen. En: helemaal keurig wordt het nooit. 

Ach ja, de Soldaat van Oranje lustte er ook wel pap van, destijds in Leiden. Ik denk aan een pronklijst van grote leden van het Utrechse corps. Er staan mannen op als Geert Lubberhuizen, Ed Nijpels, Schelto Patijn, Maarten van Rossem, Johan Wakkie, Max Westerman, Sweder van Wijnbergen en Herman van der Zandt. Stuk voor stuk hebben ze naam gemaakt met heel andere lijsten.