Filmtip: Once Upon A Time in Hollywood, een sprookje zoals alleen Tarantino dat kan vertellen

Quentin Tarantino, nog steeds narrig van het uitlekken van het complete script van The Hateful Eight destijds, deed een dringend beroep op recensenten om niet te veel te spoilen van Once Upon a Time in Hollywood. Maar we durven best te verklappen dat het de beste Tarantino in jaren is.

Tarantino’s laatste (en mogelijk ook voorlaatste) film bevat alle ingrediënten die ‘QT’ tot vaak geïmiteerde, maar nooit overtroffen filmauteur maakten. Dialogen die even sappig als oeverloos zijn, excessief geweld dat het midden tussen exploitatie en kunst houdt, een fijn oog voor detail en compositie, een eigenzinnige maar lekker in het gehoor liggende soundtrack en scènes die met haast sardonisch genoegen tot het uiterste worden gerekt. Eén daarvan, waarin Brad Pitt als stuntman Cliff Booth poolshoogte gaat nemen om de ranch die overgenomen is door de ongure hippiesekte van Charles Manson, is een superieur staaltje suspense-bouwen. Klamme handjes!

Sowieso is Tarantino er een van de lange adem. De iets meer dan 90 minuten van zijn mokerslagdebuut Reservoir Dogs heeft hij niet meer gehaald. Ook Once Upon a Time in Hollywood gaat weer dik de tweeënhalf uur over. Erg? Nee, want hoewel deze film echt wat strakker had gekund, blijft het verhaal entertainend. Als je dat woord al mag gebruiken bij een film die gebaseerd is op de geruchtmakende en gruwelijke slachtpartij op actrice Sharon Tate en vrienden: een gebeurtenis die vaak als kantelpunt wordt beschouwd en als het grimmige slotakkoord van het hippietijdperk. Voor Tarantino is het gegeven vooral een manier om het oude, vergane Hollywood nog een keer in al zijn glorie en gekte te herscheppen.

Twee personages vormen de spil van Tarantino’s versie van het Hollywood van 1969: de uitgerangeerde westernacteur Rick Dalton (Leonardo Dicaprio, magistraal als altijd) en zijn stuntman annex chauffeur Cliff Booth (Brad Pitt in een hele fijne rol). Uiteraard biedt de film een mozaïek aan verhaalijntjes en een keur aan personages (met Margot Robbie als Sharon Tate), maar de mooiste momenten zijn toch die waarin Dicaprio en Pitt het scherm delen. Wat een heerlijke combinatie.

Er is veel te genieten qua art direction en details, maar de groteske geweldexplosies zullen niet voor iedereen even goed te verteren zijn. Maar da’s natuurlijk ook heel erg Tarantinoesk. Net zoals het feit dat de meester hier eigenlijk een sprookje vertelt – opnieuw, want begon Inglorious Basterds al niet met de tekst ‘Once upon a time in nazi occupied France’? Na negen films is Tarantino uiteraard niet meer zo vernieuwend als in zijn hoogtijdagen van Pulp Fiction, maar aan de vooravond van zijn pensioen (hij bezweert dat hij na nummer tien met regisseren kapt) blijft hij toch redelijk onnavolgbaar.