in 1956, vijf jaar voor de Muur werd opgetrokken, konden DDR-burgers nog gewoon naar het Westen reizen. Dat doen Theo en Kurt, de twee scholieren uit Das Schweigende Klassenzimmer, dan ook. Zogenaamd voor een bezoekje aan opa’s graf, maar in werkelijkheid voor een stiekem bioscoopbezoek aan een schandaalfilm. Het zijn echter niet de beloofde tieten die tijdens de voorstelling de grootste indruk maken op de puberbreinen, maar de reportage van het West-Duitse Polygoonjournaal over het Hongaarse verzet tegen de Russische bezetter. Geïnspireerd door de Hongaarse burgermoed, maar ook gemotiveerd door kwajongensachtige branie, weet het duo weer thuis in Stalinstad (een klein stadje bij de Poolse grens) hun hele klas te bewegen om bij wijze van solidariteitsverklaring het bij aanvang van de les twee minuten lang de lippen stijf op elkaar te houden.
Hoogst onschuldig en behoorlijk braaf. Over tot de orde van de dag – zou je zeggen.
Helaas werkt dat niet zo in de socialistische heilstaat. De bescheiden daad krijgt een vestrekkend staartje, als het schoolbestuur een onderzoek start en de loyaliteit van de leerlingen -op straffe van uitsluiting van de examens- op de proef wordt gesteld.
Das Schweigende Klassenzimmer is een keurige, conventionele maar toch fascinerende verfilming van een vergeten bladzijde uit de moderne geschiedenis, die het ergens midden houdt tussen het idealistische jongerenverzet van Sophie Scholl – Die letzten Tage en de onmenselijkheid van het systeem in Das Leben der Anderen. Zó indrukwekkend (of spannend) wordt het niet, maar regisseur/scenarist Lars Kraume slaagt er wel in om het verhaal ze te presenteren dat het ook in het huidige fakenews-tijdperk relevant is. Dat ontging de jury én het publiek op het Zeeuwse Film by the Sea-festival waarschijnlijk ook niet, want daar viel de film dubbel in de prijzen.
Laat uw reactie achter
Reactie