Filmtip: Sofia voelt als een thriller

Er is weinig aan te merken op dit trefzekere speelfilmdebuut, of het zou de fletse titel moeten zijn. Want Sofia is meer dan het portret van een jonge vrouw een scherpe observatie van de breuklijnen in de Marokkaanse samenleving.

Sofia begint met een ogenschijnlijk gemoedelijk familie-etentje, maar de spreekwoordelijke bom is al onder het verhaal gelegd, door de introductietekst die stelt dat op buitenechtelijke seks een celstraf van wel een jaar staat. Wanneer Sofia (Maha Alemi) in de keuken klaagt over buikkrampen en haar mooiere, succesvollere en rijkere nichtje Lena (Lubna Azaba) haar met een smoesje het huis uit weet te smokkelen naar het ziekenhuis in Casablanca, weet je als kijker al hoe laat het is. Tenminste, dat dénk je te weten.

Door de hardvochtige wetten -een ziekenhuisbevalling kan pas wanneer de vader zich bekend heeft gemaakt- stuiten de twee nichtjes op een muur van bureaucratie, angst en corruptie. En daarin zit ook het ingenieuze van het (in Cannes bekroonde) scenario van regisseur Meryem Benm’Barek. Het verhaal gaat namelijk over meer dan Sofia alleen, maar belicht de wantoestanden en grote ongelijkheid tussen de lower en de upperclass. In dat verstikkende klimaat is iedereen op een of andere manier slachtoffer.

Dat Benm’Barek haar film als een soort thriller optuigt, maakt het een sociaal drama dat altijd spannend is en waarbij je als kijker blijft gissen naar de afloop. Dat is heel vergelijkbaar met hoe de Iraniër Asghar Farhadi met zijn sublieme echtscheidingsdrama A Separation stiekem een maatschappelijke spiegel ophield, zonder op suspense te besparen. Of Benm’Barek ook uitgroeit tot zo’n grote filmauteur zal de tijd uitwijzen, maar het begin is er in ieder geval.

Te zien in LHC