Film

Filmtip: Ash is Purest White

Zhao Tao als gangsterliefje Qiao in Ash is Purest White.

Ash is Purest White is een tragisch liefdesverhaal, maar vooral een fascinerende vertelling die de in rap tempo doorgevoerde veranderingen van het Chinese landschap én de maatschappij vastlegt.

Het is een gangsterfilm (met een snufje martial arts) en een grillig liefdesverhaal (met een plots opduikende ufo) maar bovenal een sociaal commentaar op ingrijpende omwentelingen van het huidige China. Het is geen toeval dat regisseur Jia Zhangke, de chroniqueur van het transformerende China, het verhaal start aan het begin van ons millennium, waarin de Westerse spirit al is doorgedrongen tot de dansvloer in de vorm van de discoklassieker YMCA. De draai naar het kapitalisme is reeds ingezet, ook al is dat besef nog niet ingedaald bij de lokale bendeleider Bin en zijn gangsterliefje Qiao (Zhao Tao, Jia’s vaste hoofdrolspeelster en vrouw), in hun slaperige en grauwe mijndorpje.

Bin en de bikkelharde Qiao zijn boeven, maar wél boeven met een erecode waarbij trouw en loyaliteit de sleutelbegrippen zijn. Dat breekt haar lelijk op, als Quia bij een knokpartij -het stukje martial arts in de film- gedwongen wordt om voor Bin in de bres te springen door een illegaal pistool af te vuren. Zij neemt de schuld op zich, en verdwijnt voor vijf jaar achter tralies.

Eenmaal weer op vrije voeten blijkt haar geliefde foetsie en het land al flink vaart aan het maken om tot economische supermacht uit te groeien. De zoektocht naar haar vriend is een reis die achttien jaar bestrijkt en dwars door het land gaat, naar de gebieden die de setting waren van Jia’s meesterwerk Still Life (over het ambitieuze maar ecologisch en sociaal gezien rampzalige Drieklovendamproject) en zijn arthousehit Unknown Pleasures. Maar ook al is Ash is Purest White de allereerste film die je van Jia ziet en heb je de politiek-economische ontwikkelingen van China niet echt paraat, dan weet dit soms komische, soms ongrijpbare, maar altijd fascinerende drama je toch te boeien, dankzij de imposante beelden, het sterke spel en vooral dat universele element: de tragiek van de onmogelijke liefde.

Te zien in LHC

Auteur Anton Damen
Auteur

Anton Damen

De carrière van film-en gamejournalist Anton Damen (antondamen.net) begon bij Veronica Magazine en Preview. Inmiddels werkt deze veelkijker al dik een decennium voor toonaangevende festivals als IFFR en NFF, en voor Eye Filmmuseum. Het aanbod van De Nuk om regelmatig de Utrechtse bioscooppareltjes te tippen was er natuurlijk een uit de categorie an offer you can't refuse.

Laat uw reactie achter

Reactie

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *