Al sinds zijn eerste vertoning is Capharnaüm lijstaanvoerder van de publieksfavorieten op het International Film Festival Rotterdam, en het moet gek lopen wil de film nog van de eerste plek worden gestoten. Mogelijk ligt er nog een andere fijne award in het verschiet, want dit Libanese melodrama maakt als Beste Buitenlandse film eind deze maand ook kans op Oscargoud. Maar prijs of geen prijs – Capharnaüm raakt je recht in het hart.
De bikkelharde realiteit van een kinderleven in een sloppenwijk tonen zonder te vervallen in goedkoop effectbejag: dat heeft Capharnaüm gemeen met Slumdog Millionaire. Want of het verhaal zich nu in de krochten van Mumbai of in die van Beiroet afspeelt, de ingrediënten zijn herkenbaar. Ook identiek: de wijze waarop kinderen worden neergezet, in al hun veerkracht en inventiviteit, en niet als slachtoffers. Hoe verrot de situatie ook mag zijn, overleven is door de ogen van kinderen ook een avontuur.
En de situatie is rot voor Zain. Het twaalfjarige knaapje (vermoedelijk, want zijn ouders namen nooit de moeite zijn geboorte te registreren) komt uit een liefdeloos nest, de straat is zijn leerschool, zijn vocabulair… kleurrijk. Als zijn jongere zusje en partner-in-crime ondanks Zains sabotagepogingen toch wordt uitgehuwelijkt, loopt hij weg van huis. In een kuststadje kruist hij zijn pad met andere verschoppelingen in een zo mogelijk nog penibelere situatie. De verblijfsvergunningsloze Ethiopische Rahil, ontpopt zich aanvankelijk als een surrogaatmoeder en Zain als babysit van haar aandoenlijke uk. Wanneer Rahil bij een inspectie wordt opgepakt, moet het sjacheraartje in zijn eentje voor de baby zorgen.
Wat op papier misschien als een scenariotruc overkomt, pakt op het doek fenomenaal uit. De locaties en vooral het spel maken Capharnaüm zo authentiek. De Zain uit de film heet in werkelijkheid namelijk ook gewoon Zain, en hoefde net als de andere niet-professionele acteurs geen research te plegen ter voorbereiding. Hartverwarmend en hartverscheurend tegelijkertijd. En anders dan Slumdog Millionaire hier geen vrolijk feelgood-dansje als uitsmijter. Een eenvoudige close-up van dat innemende, ontwapende en vroegwijze straatschoffie – een beeld zegt soms inderdaad meer dan duizend woorden.
Laat uw reactie achter
Reactie