Fiets terug niet duur

Fiets gejat. Veel stadsgenoten hebben het meegemaakt als onuitroeibaar verschijnsel. Hogelijk irritant, al zijn er veel ergere dingen in het leven. Het is vooral vervelend als je krap zit. Mijn eigen ervaring gaan terug tot in de jaren zeventig, mijn studententijd. Uit het laatste decennium heugen me drie gestolen fietsen. Een keer stak alleen het voorwiel nog in de standaard bij mijn huis, met kettingslot en al. 

In Utrecht heb ik een lange geschiedenis aan fietsen op slot zetten en kettingen om palen heen leggen. Ik heb een keer meegemaakt dat ik uit het Muziekcentrum kwam en een oudere allochtoon op heterdaad betrapte. ‘Dat is mijn fiets! Oprotten jij!’ Hij droop af. Het parkeren is ook honderden keren goed gegaan. Bij evenementen in de bieb kies ik voor de ondergrondse stalling. 

Recentelijk heb ik mijn stadsvehikel laten opknappen: nieuw zadel, verlichting, banden – de kosten waren stevig opgelopen. Afgelopen zaterdag ging de treinreis naar Veenendaal voor de reünie van het CLV, mijn oude middelbare school. In de loop van de avond zou ik terug komen om in TivoliVredenburg de Nacht van de Poëzie te bezoeken. Ik koos ervoor om de opgeknapte fiets aan de Jaarbeurskant aan een paal te zetten waar ook al een andere fiets stond. Er stonden nog veel meer fietsen aan de hekken. Het leek me safe, al wist ik iets over toezicht. 

Om half tien in de avond kwam ik het station uit. Ik zag het al op de roltrap: fiets weg. Bij de hekken stond het nog steeds vol en vlak bij mijn paal zag ik een exemplaar staan dat er veel mooier uitzag dan de mijne.  

Fiets gejat? Mijn dochter belde. Ik vertelde over de vermissing. Ze zei dat ik eens op de site van het gemeentelijk depot moest kijken. Eerst liep ik de poëtische nacht in. Op de late zondagmorgen tikte ik op mijn mobiel het depot aan en zag snel mijn fiets terug. 

Daar stond hij op de foto. Fiets 07-10-2023,Utrecht. Registratienummer: F0344a-10101556. Herenfiets Gazelle (zwart). Locatie gevonden: Jaarbeursplein, STATIONSGEBIED UTRECHT. Gevaarlijk gestalde fiets openbare ruimte op 7-10-2023 en overgebracht naar Labradordreef, opslag tot en met 4-11-2023.  

Het depot was op zondag gesloten. Maandagmorgen sloeg ik de site van de gemeente nog maar eens op. Ik had het moeten weten: ‘Vanaf 10 maart is het in het hele stationsgebied verboden om uw fiets, snorfiets of bromfiets te parkeren buiten de rekken, vakken of stallingen.’  

Sinds de lente was ik had ik mijn fiets een enkele keer in de stalling gezet, maar deze keer meende ik dat er een versoepeling was, gelet op de wildparkeerders. Gevaarlijk stallen was het niet. Het ware gevaar was de gemeentelijke ruimingsdienst. 

Zo kwam het dat ik als stedeling nu ook eens de Labradordreef in Overvecht leerde kennen. Een suf bedrijventerrein. Het was natuurlijk toeval dat het gemeentelijk fietsdepot aan een straat met een hondennaam was gevestigd. 

De kosten voor het gemeentelijk bewaren van de fiets vallen mee: 23.50. Iets anders dan een larmoyante boete. Er stonden twee sympathieke jonge mannen achter de balie. Ik pinde het geld, liet mijn paspoort en fietssleutel zien. De fiets werd meteen klaar gezet achter deur 3. Keurige service. Het was al met al veel goedkoper dan een nieuwe. 

‘Echt gevaarlijk stond hij niet,’ zei ik. 

‘Nee, maar ze zijn streng daar,’ antwoordde een van de mannen. 

‘Voor mijn fiets stonden er alweer vijf in de plaats.’ 

‘Ja, maar die kunnen ze ook weer ophalen.’ 

‘Dat tikt lekker aan voor de gemeente…’ 

Dat had ik mis. Per fiets kost het de gemeente 100 euro, luidde de heldere uitleg: een man met een wagen die brandstof kost, een slijper, herhaaldelijk heen en weer rijden en dan ook nog het personeel in het depot. Verschil: ruim 75 euro. 

In fietsstad Utrecht is het rond het station voorbij met de anarchie van het vrij parkeren. Er is riant veel keuze aan stallingsruimte. Gelet op de kosten is het de stad aan te raden het fietsenruimen te beperken. Op de Oudegracht zoek ik wel weer een railing op boven een werf, al blijft het jatgevaarlijk.