Een toyboy op Kreta (7): Lambros

Op een dag had ik mijn loopje naar Tertsa er weer op zitten. Heerlijk was het om aansluitend direct een duik in zee te nemen. Nadat ik mijn hardloopkleding even in het zilte nat had uitgespoeld, maakte ik ‘mijn’ ligbedje gereed voor een zonnebad. Aan de parasol boven het bedje hing ik mijn kleding op om te drogen. Vervolgens liep ik in mijn zwembroekje even de taveerne binnen om mijn plastic zak met strandspullen op te halen. Die zak liet ik daar aan het einde van iedere dag achter voor mijn volgende bezoek. Na een van de twee badlakens over het bedje te hebben uitgespreid, liep ik weer terug naar de taveerne. Daar nam ik buiten, op het met bamboe overdekte terrasje, in de schaduw plaats aan een van de tafeltjes. Toen de altijd opgewekte taveernehouder Lambros Angelopoulos bij mij verscheen, bestelde ik mijn eerste caffe latte voor die dag bij hem.
Omdat ik, zoals gewoonlijk, rond negen uur ’s morgens in Tertsa arriveerde, was ik ook vandaag verreweg de eerste klant. Zodoende kon ik beslag leggen op mijn favoriete ligbed en had Lambros nog alle tijd om een praatje met mij te maken.
Op het strandje voor Lambros’ taveerne staan zo’n tachtig blauwe ligbedjes met parasols opgesteld. Netjes in lange rijen, over de volle breedte van het strandje verdeeld. Steeds twee bedjes, met daartussen een tafeltje en een parasol. Voor het creëren van wat privacy, staat ieder setje een paar meter van elkaar verwijderd. Zowel in zijwaartse als voorwaartse richting. Omdat ik bepaald niet tussen jan en alleman in wil liggen, bevindt mijn ideale bedje zich, vanuit de taveerne gezien, uiterst links op de tweede rij voor de waterlijn. Ik wil namelijk ook niet direct aan het water liggen, want dan kijkt iedereen die de zee uit komt recht in mijn kruis.
Vanaf dat plekje kan ik alles redelijk overzien en, wanneer ik daar zin in heb, toch contact leggen met andere strandgangers, zonder dat ikzelf direct kan worden lastiggevallen.
In de regel ga ik na de eerste koffie even een uurtje zonnebaden. Daarna, om een uur of elf, ga ik op voor mijn tweede bakkie. Tegen die tijd is mijn lieftallige echtgenote, als zij tenminste mee op vakantie is gegaan, meestal ook gearriveerd.

Zo tegen het middaguur nam ik op de bewuste dag weer plaats aan een tafeltje op het terrasje. Hier had ik niet alleen uitzicht op zee en de ligbedjes, maar ook op iedere, arriverende bezoeker. Het was lunchtijd en ik had lekkere trek. Ik had voor het hardlopen alleen maar wat fruit gegeten.
Ofschoon Lambros best wel wist wat ik wilde consumeren tijdens de lunch, bleef hij ook die dag volharden in het opsommen van een hele rits ‘specials of the day’. Nadat ik hem in alle rust zijn volledige lijstje had laten oplepelen, zei ik prompt: “Lambros, doe mij maar een Griekse salade met een dikke plak feta kaas, een mandje stokbrood en een lekker flesje Retsina.” Met een glimlach op zijn gezicht, vertrok Lambros ook nu weer naar de keuken om zijn moeder aan het werk te zetten. Om de keuken te bereiken, moest hij eerst dwars door de taveerne lopen en daarna een smal straatje oversteken.
Overigens, de kaas die Lambros offreert, is weliswaar heerlijk van smaak maar zo droog als gort. Zo droog zelfs, dat, bij iedere hap feta die ik neem, mijn wangen naar binnen worden gezogen. Hierdoor loop ik het grote risico, dat ik tijdens het eten lelijk in mijn wangen bijt. Dat is zeer pijnlijk, kan ik je verzekeren.

In de keuken is Lambros’ moeder de hele dag in de weer met het bereiden van de meest uiteenlopende lekkere hapjes. Zijn vader is onderwijl op straat aan de slag. Hij probeert daar een ieder die Tertsa aandoet, bijna dwingend naar het strand van zijn zoon te leiden. Dat doet hij onder de veelbelovende mededeling van: “Vrije bedjes en vrij parkeren”. Om er zeker van te zijn, dat een potentiële klant aan de kust niet de verkeerde afslag neemt en zodoende op het strand van de concurrent belandt, brengt hij de bezoeker helemaal tot aan de bedjes van zijn zoon. Daar blijft hij plichtsgetrouw net zolang wachten, tot de klant een aangeboden bedje heeft ingenomen en zijn spullen heeft uitgepakt. Indien de bezoeker met de auto is gekomen, parkeert hij die ook nog eens voor hem op zijn eigen parkeerterrein.

De bewoners van deze streken hebben weinig op met bloot. Evenmin met lieden, die maling hebben aan de lokale normen en waarden. Je hoeft maar even de toeristische gebieden achter je te laten en meer afgelegen dorpjes op te zoeken, om te ervaren dat je bepaald niet welkom bent, indien je een loopje neemt met de dorpelingen. Door ongepast gedrag of het dragen van uitdagende kleding.
Bij dergelijk wangedrag hoef je niet gek op te kijken, als je hardhandig het dorp uit gewerkt wordt. Weggejaagd wordt door stenen gooiende, oude vrouwtjes, die van top tot teen in het zwart zijn gestoken.
Horecahouders die een taveerne aan de kust runnen, zijn natuurlijk wel wat meer gewend. Desalniettemin heeft Lambros, vlak voor zijn terras op het strand, een kies, ouderwets kleedhokje gebouwd. Dit hokje staat strak geplaatst tegen een eeuwenoude olijfboom. Aan die boom heeft hij provisorisch een douche gemonteerd.
Omdat het hokje slechts vanaf kniehoogte tot schouderhoogte met planken is afgetimmerd, biedt het de ‘omkleder’ geen volledige bescherming tegen eventuele, op het terras zittende bespieders. Ook al niet vanwege de aanwezige, talloze spleten tussen de planken van het hokje. Hoewel je vanaf het terrasje duidelijk kunt waarnemen wanneer het broekje uit is, wordt er toch redelijk tegemoetgekomen aan de doelstelling van het bouwsel.
Strandgangers die hygiëne hoog in het vaandel hebben staan, vinden op het strand van Tertsa geen enkele mogelijkheid om hun behoefte te doen. Echter, als je bij Lambros de dag doorbrengt, moet je voor een bezoek aan het toilet naar de keuken. Niet tot in de keuken, maar richting keuken wel te verstaan. Want naast de keuken bevindt zich daar het closet. (Wordt vervolgd)

Website van Bert, zijn facebookpagina.  

Mailen kan naar: albertplomp@gmail.com.