Downtown na de lockdown: een weird web

Na de lockdown terug downtown. Mijn persoonlijke intelligente isolement ver buiten de stad voorbij ben ik vrijdag het centrum in gefietst om eerst een aantal vertrouwde etablissementen te bezoeken. Het beeld was nog niet als vanouds en bij het vorderen van de rit steeg mijn verbazing in wat in zijn geheel aanvoelde als behoorlijk surrealistisch. Op zaterdag was de beleving nog vreemder. Het centrum van Utrecht was een weird web van tegenstrijdigheden.

Het regende bij vlagen stevig, deze vrijdagmiddag. Dat was niet de voornaamste reden dat het nog behoorlijk leeg was bij Willem Slok in de Korte Koestraat. Twee tafels buiten bezet, een met een viertal jonge volwassenen en een met een van de vaste jongens. Binnen aan de bar gaan zitten kon niet, de berekening had geleerd dat de afstandsregels hoogstens zes man toe lieten. De eigenaren van het roemruchte café hadden ook nog last gehad van de ambtenarij die uitbreiding van het terras verbood, maar daar was gelukkig verandering in gekomen. Nóg hield de aanloop niet over.

“We zijn blij dat we weer draaien, maar de opkomst valt tegen”

Het was duidelijk dat de horeca na de heropening nog niet het toneel was van aanhoudende bevrijdingsfeesten, hoezeer dat door de media werd aangewakkerd met beelden van vrolijke taferelen op omheinde Neude-terrassen.

Bij Orloff kreeg ik eerst een spuitje ontsmetting aangeboden en mocht daarna voor even naar binnen, tot zes uur, want daarna was er gereserveerd. Ik kon wel leven met deze rem op de ouderwetse vrijheid van binnenlopen. De Sauvignon Blanc werd neergezet, ik keek om me heen door een grotendeels lege ruimte en miste de bekende gezichten. Ook Orloff was weer open, maar ontbeerde nog zijn oude karakter.

‘We zijn blij dat we weer draaien, maar de opkomst valt tegen,’ zei een van de bardames met een trek van spijt in haar ogen, op haar fraaie wangen.

Wat was hier gaande, of liever, wat liep er niet, nog niet? Het onderzoek voerde verder naar de Biltstraat, een van mijn oudste stamkroegen: Binnen Best. Het terras stond uitgestald, maar hier konden de mensen wel naar binnen, zij het dat twee van de middelste tafels waren verwijderd. Het was goed om vast gezelschap terug te zien aan de twee tafels die er nog wel stonden, maar ook hier was de vrijmi-drukte nog niet op peil.

De mensen zijn angstig en dat snap ik,’ observeerde Marcel achter de bar.

Het was behelpen, die acht tafels.

Veel tijd had ik niet, want ik had gereserveerd bij Grieks Restaurant Europa aan de Gildstraat. Met een reductie naar acht tafels kon ik om half zeven terecht in shift 1 voor mijn favoriete Monte Nero-schotel. Europa-baas Lazos Fotiadis offreerde me het traditionele glaasje ouzo. Hij vertelde dat het nog aardig was gegaan als afhaal-Griek in de lockdown-maanden. Er zaten mensen bij die niet tot de vaste liefhebbers behoorden, maar toch bij hem hadden besteld om de zaak te steunen. Het was behelpen, die acht tafels, in plaats van permanent doorstromende volle bak op de 66 stoelen.

Het erfgoed van de antiracisme demonstratie

Naar de nieuwe combi van Bieb en Broese, de volgende zaterdag, stad in volle zonneschijn. Ik fietste eerst langs TivoliVredenburg en werd getroffen door het erfgoed van de anti-racisme-demonstratie van vrijdagavond. Veel karton met teksten, neergelegd op straat, of keurig achter het glas voor de concertpromoties gehangen. Er was geen demonstrant meer te zien, maar in de teksten zaten nog de handen die ze geschreven hadden. Het was een spontane expositie van racisme-protest, zonder enige wanklank over falend optreden van de burgemeester.

Onder het door fietsen reed ik over een verloren mondkapje heen. Wachtend bij het stoplicht zag ik een forse meute oversteken uit de richting van de Bijenkorf. In drommen gingen ze naar de markt. Ik zag er de grote rood-wit geschilderde ronde blokken staan met de tekst: ‘FIJN JE WEER TE ZIEN. Houd je ook 1,5 m afstand?’

Het was domweg te druk om aan die afstand te voldoen.

Alsof het virus alleen nog onderwerp was van actuele non-fictie

Bij het hartelijke welkom werd de vraag in veel gevallen negatief beantwoord. Het was domweg veel te druk om aan die afstand te voldoen. Op de Utrechtse markt kwamen genoeg mensen samen om de bond van bekende virologen rillingen te bezorgen. Blijkbaar was het publiek bevangen door vorderend inzicht over tamelijk risicoloze open lucht. Het was nog maar een paar weken geleden dat dit straatbeeld volkomen uit den boze was. Niemand die zich kwaad maakte tegen burgemeester Van Zanen, omdat hij dit allemaal toeliet. Partijgenoot Mark Rutte zat vergeten in Den Haag, zijn oproepen om het thuis vol te houden waren materiaal voor de historie.

De Bieb in het oude postkantoor ademde de rust die bibliotheken eigen is, al liepen er genoeg mensen rond, vooral jongeren. Het nieuwe Broese mocht zich verheugen in topdrukte, als magneet voor boekenfans. Ze namen allemaal het verplichte zwarte mandje aan, maar verder was het er net zo druk als op de markt. Goed voor de business, een feest van boekenvreugde, ontmoeting, stadse gezelligheid. Alsof het virus alleen nog onderwerp was van actuele non-fictie.

Van spookstad was ook Utrecht aan het herrijzen in een nieuwe geest. Downtown begon ik me toch zorgen te maken over een nieuwe lockdown. Ik hoop dat ik ongelijk krijg.