Is financieel gezonde exploitatie mogelijk?

De toekomst van Landgoed Amelisweerd

Museum Oud Amelisweerd gezien vanaf de Kromme Rijn - Foto: Colijn van Noort

Sinds Museum Oud Amelisweerd in augustus van dit jaar failliet is verklaard ligt de vraag ‘hoe nu verder?’. Boven op de stapel rapporten met goedbedoelde aanbevelingen ligt een nieuw rapport van Onderzoeksbureau Blueyard uit Hilversum, geschreven in opdracht van de gemeente Utrecht. Het rapport beschrijft de teloorgang van MOA met daarin onder andere vernietigende conclusies over de bedrijfsvoering in het algemeen en van directeur Yvonne Ploum in het bijzonder. Het rapport sluit af met een aantal aanbevelingen voor de toekomst. 

Alle aanbevelingen die in het verleden zijn geschreven hebben geen enkele levensvatbare oplossing laten zien. Ook de suggesties uit het rapport van Blueyard dat in november 2018 is verschenen biedt geen nieuw perspectief. ‘Meer betrokkenheid van overheden’ schrijft men. Nog meer? Door wie zijn alle geïnvesteerde miljoenen betaald denkt men bij Blueyard? Ook strenge voorwaarden voor exploitatie is een aanbeveling, maar zoiets kan iedereen bedenken. Overigens waren die strenge voorwaarden er al, ze werden alleen niet nageleefd! Maar hoe dan ook, het is geen sinecure om een levensvatbaar plan te schrijven voor een project dat door tal van beperkingen bij voorbaat gedoemd is te mislukken.

‘Het behang beperkt alle goed bedoelde aanbevelingen voor een sluitend exploitatieplan’

Het kostbare behang in landhuis Amelisweerd – Foto: Arjan den Boer

Landhuis Oud Amelisweerd is mede door de aanwezigheid van het Chinese behang tot Rijksmonument verklaard. Waardevol erfgoed natuurlijk, dat behang, maar het beperkt alle goed bedoelde aanbevelingen voor een sluitend exploitatieplan. Hoewel ik de kunsthistorische waarde van dit unieke behang ervan zeker niet onderschat vraag ik mij soms hardop af of dit niet op een betere (klimaat) veilige plaats moet/kan worden geconserveerd. Nu is er van een juiste conservering geen sprake. Denk eens aan het brandgevaar en ook niet onbelangrijk, de klimatologische omstandigheden! Het Rijksmuseum in Amsterdam of het Utrechtse Centraal Museum zou qua conservering een veiliger plek zijn dan het landhuis is.

Beperkingen als temperatuurbeheersing (er mag pas gestookt worden als de temperatuur onder zeven graden dreigt te komen), en het ontbreken van adequate klimaatbeheersing blokkeren ieder nieuw exploitatieplan. Voor de laatstgehouden expositie ‘Flower Power’ weigerden musea, juist door het ontbreken van het laatstgenoemde, werken af te staan. Daarom werd een beroep gedaan op kunsthandelaren en galeries. Die hebben hun welwillendheid moeten bekopen, maar dit terzijde.

‘Een wand in het Utrechtse Centraal Museum of in het Rijksmuseum in Amsterdam zou prachtig zijn’

Een combinatie van horeca en cultuur lijkt de ideale combinatie voor een financieel gezonde toekomst van Oud Amelisweerd. Dat de Veldkeuken ernaast is gevestigd hoeft toch geen belemmering te zijn om ook voor het landhuis ook een horecavergunning af te geven. Maar ja, dat behang! Technisch moet het mogelijk zijn om het behang veilig te verwijderen en elders in een gezonder klimaat te conserveren. Natuurlijk moet het voor het publiek toegankelijk blijven. Een wand in het Utrechtse Centraal Museum of in het Rijksmuseum in Amsterdam zou prachtig zijn.

Als de dienst Rijksmonumenten en gemeente Utrecht beslissen dat verplaatsing van het behang geen optie is, dan zijn alle goed bedoelde rapporten en aanbevelingen voor niets geschreven. Een financieel gezonde exploitatie lijkt een schier onmogelijke zaak. De gemeente Utrecht zal moeten accepteren dat Oud Amelisweerd een geldverslindend project is. Dit laatste wordt overigens ook in het door Blueyard geschreven rapport geconcludeerd.

Laat uw reactie achter

Reactie

3 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *