Mijn hele puberteit heb ik doorgebracht op mijn jongenskamer met het bestuderen van een enorme verzameling Top 40-blaadjes. Toen ik volwassen was, vroeg ik me geregeld af: had ik die tijd niet beter kunnen besteden aan het bestuderen van een enorme verzameling seksblaadjes? Vertwijfeld ging ik door het leven – tot donderdagavond 3 juni 2004, toen de eerste Popquiz van Three Imaginary Boys plaatsvond in Tivoli De Helling. Mijn nutteloze popkennis werd in één klap nuttig.
Fast forward naar 2019: de Popquiz bestaat nog steeds en is populairder dan ooit, met elke editie een slordige zeventig teams in een volle Ronda. Dat klinkt leuk, denk je nu, ja, daar wil ik ook aan meedoen! Dat kan, maar neem dan mijn drie speltips ter harte. Speltip één. Bijna nog belangrijker dan popkennis is een grappige teamnaam, zoals Enter Shakira, Taylor Swiftboys of 2 Decimetersessies. De naam van mijn team is De Oude Rupsen. Niet echt grappig, bij nader inzien zelfs best wel stom.
Speltip twee. Zorg voor een evenwichtige samenstelling van je team wat betreft leeftijd en geslacht. Als ik rondkijk in de Ronda zie ik veel teams van oude, morsige mannen die dan misschien prostaatklachten hebben, maar hun hersenen functioneren nog uitstekend, want ze zijn op het idee gekomen hun barely legal nichtje mee te nemen om de hits van Dua Lipa ft. Calvin Harris (of andersom) te raden. Verveeld kijken de meisjes naar alle opwinding, trillend van de ontwenningsverschijnselen want OMG oom, had je niet even kunnen zeggen dat je bij de popquiz je telefoon uit moet zetten?! WTF!
Speltip drie. Het niveau ligt hoog, dus houd je verwachtingen laag. Zelf wil ik eigenlijk alleen maar meer punten scoren dan het team van dj St. Paul, maar dat lukt bijna nooit. Hoewel, een van de keren dat we eerste werden, nog in Tivoli Oudegracht, wonnen we met ZEVEN punten verschil van St. Paul. Ik durf gerust te zeggen dat het de mooiste dag van mijn leven was (ik ben niet getrouwd).
Drie weken na die overwinning zat ik aan een tafel in Kafé België ingewikkelde biertjes te drinken toen St. Paul binnenkwam. Hij zag mij ook en liep snel naar me toe. Een begroeting liet hij achterwege – het eerste wat hij zei was: ‘Zeven punten verschil. Wel een beetje veel, hè?’
Ik ging rechtop zitten en stak mijn borst vooruit. ‘Het zal wel kloppen,’ zei ik. ‘Die jury gebruikt een computer. Met Excel en zo. De voorzitter heeft zelfs wiskunde gestudeerd. En jij?’
St. Paul negeerde mijn vraag en kneep zijn ogen half dicht. ‘Toch blijf ik het een groot verschil vinden. Zeven punten.’
‘Tja,’ zei ik, ‘Better luck next time.’
‘Bombs Away,’ zei St. Paul meteen. ‘Uitgebracht in 2013 op Central Station Records.’
Ik voelde mijn linkerooglid trillen. Dit kon ik niet zomaar over mijn linkerkant laten gaan. ‘Regisseur van de videoclip?’ vroeg ik. Terwijl ik mijn bierviltje begon te verkruimelen, werd de rest van de kroeg langzaam stil.
St. Paul dacht lang na. Net toen ik ‘Je weet het niet!’ wilde schreeuwen, zei hij: ‘Nathan Bobik.’
Een man aan de bar keek mij aan met een gezicht alsof hij een vliegtuig met de presidenten van Rwanda en Burundi zag neerstorten.
‘Godverdomme,’ zei ik, en zette mijn glas met een klap op tafel. Er belandden wat ingewikkelde spetters op St. Pauls platentas met eerste persingen van Motown. Glimlachend liep hij verder de kroeg in. De Oude Rupsen zijn na dit akkefietje nooit meer eerste geworden. (Tot die keer dat St. Paul gezellig met ons team meedeed – zo zijn wij popquizzers dan ook wel weer.)
Dit was voorlopig de laatste column van Robert van Eijden. Lees ze hier allemaal.
Jammer dat je stopt hier! Leukste column.