Er zijn veel mooie plekjes langs de singel. Maar voor Jeanette Gerritsma, kunsthistorica en mede-eigenaar van Art Content, is de bocht van de Catharijnesingel met uitzicht op de fontein het mooist. Een mini-college over de beweging die het licht veroorzaakt in de wereld om ons heen.
Mooi verhaal. Ik ken het bankje maar kijk nu met andere ogen.
Goed verhaal, Jeanette,
Goed besteed aan oudemansoren. We moesten het maar een keer hebben over een mooi schilderij van René P. Tonneyck, 1915-1997. De in weelderige groen belommerde Van Asch van Wijckskade, met zicht op de watertoren, eind jaren ’40 vorige eeuw, voorzag hij zelf van licht uit zijn penselen – heel bijzonder. Ik keek er intussen zo’n jaar of zeventig tegenaan en dacht, tja, moet misschien ook maar eens weg, maar jouw verhaal drukte me met de neus op de keiharde feiten.
Zwaarder dan de leeftijd weegt het licht – daar gaat om. Als het er niet is, lieg je het er desnoods gewoon bij. Met of zonder fontein, met of zonder penseel.
Prachtig verteld, Jeanette!
De paradox van het vastleggen. Het willen pakken van dat ene moment, zo herkenbaar ook in de muziek, daar waar de beweging niet door licht en wind, maar door tijd ontstaat.
Jouw analyse maakt dat je in het moment gaat waarnemen. Met de focus op dat ene moment beleef je de beweging die je ongemerkt en ongehinderd meeneemt naar het volgende moment. En of je nu wordt meegenomen door de beweging van het licht, de wind en het water, of door de klinkende muziek, doet niets af aan het resultaat: het is die intense beleving.