Seniorenburgemeester Corrie Huiding-Stomp: “Ik heb geen macht, ik kan alleen maar signaleren”

In deze rubriek vragen we Utrechters keuzes te maken in hun vakgebied. Maar ook daarbuiten. Vandaag Corrie Huiding-Stomp.

Wanneer ik mijn fiets voor de deur van Corrie en haar man Ad op de Bergweg 6 wil zetten, valt mijn oog op drie ‘Struikelstenen’. Ik lees de namen op de keurig gepoetste koperen steentjes: Levie, Sara en Roosje Querido. Corrie zag mij door het raam de namen lezen. “De steentjes liggen onder ons raam. Men vraagt ons weleens of we het niet vervelend vinden dat iedereen voor ons huis stilstaat. Maar dat vinden we juist heel fijn. Vaak loop ik naar buiten en leg uit wie de familie Querido was en dat dokter Bram Querido, die toch veel betekend heeft voor de stad, hier in 1911 is geboren”. Tijdens ‘Open Joodse Huizen’, staat het hier in de kamer vol. Corrie en Ad hebben geijverd voor het plaatsen van de ‘Struikelstenen’ en in 2019 zijn ze geplaatst in aanwezigheid van de nog in leven zijnde familieleden. “Een heel indrukwekkende bijeenkomst. Ik zorg ervoor dat er altijd drie witte rozen bij de stenen staan.” 

Corrie Huiding-Stomp (70) , geboren op de Eerste Daalsedijk, was het nakomertje van de familie met een broer die 12 en een zus die 10 jaar ouder was. “Ik groeide op in een fijn gezin en heb een geweldige jeugd gehad. Mijn vader had een eigen bedrijf en mijn moeder was huisvrouw. In de oorlog had ze wel met bloemen gelopen, maar mijn vader was van de oude stempel. Hij vond dat de man het geld moest verdienen en de vrouw bleef thuis. Mijn moeder kreeg haar eerste kinderen toen ze begin twintig was en mij toen ze 31 jaar was. Ze vertelde dat ze mijn jeugd bewuster heeft beleefd. Ik ben heel beschermd opgevoed, had eigenlijk twee vaders en twee moeders. Speelde graag met jongens, met hen ging ik op kerstbomenjacht en ik droeg het liefst een lange broek. Toen ik 10 jaar was, verhuisden we naar Kanaleneiland. Daar trok ik de polder in en was voor de duvel niet bang. Ik kon iemand zo een ‘’opsodemieter” geven wanneer mij iets niet beviel. Eigenlijk wilde ik niet weg uit mijn oude buurt met de vriendjes die daar ik had en mijn vertrouwde schooltje. Voor mijn ouders was het allemaal anders in de nieuwe wijk. Mijn moeder was gewend om op haar pantoffels naar de slager te gaan en mijn vader kwam tussen de middag altijd thuis in zijn manchester werkbroek. Toen mijn moeder zei dat hij zich moest verkleden wanneer hij naar huis kwam, weigerde hij dat: “In deze broek verdien ik het geld”.

“We verhuisden weer terug naar onze oude buurt. Daar heb ik tot ik ging trouwen in 1973 gewoond. Een vervolgopleiding heb ik nooit afgemaakt. Ik had geen zin meer in school en ben gaan werken bij groenteboer Wouterse. Ik ontmoette Ad toen ik nog zeventien was. Aanvankelijk had hij een oogje op mijn nichtje maar hij koos toch voor mij. Er zit overal 3 jaar tussen: we hebben 3 jaar verkering gehad, zijn 3 jaar verloofd geweest, na 3 jaar kwam onze eerste zoon en nog 3 jaar later onze tweede.”

“We voelen ons erg betrokken omdat we in het huis van de familie Querido wonen”

“Op donderdag en zaterdag stond ik met bloemen bij de personeelsuitgang van Galeries Modernes. We woonden op een bovenhuis hier tegenover op nummer 7 en toen de benedenwoning vrijkwam konden we die erbij nemen. Later zijn we verhuisd naar nummer 6 aan de overkant waar we nu al jaren wonen. Toen we hoorden dat er veel Joodse mensen in Wijk C hadden gewoond zijn we uit gaan zoeken wat er met hun families gebeurd was. Wat er met de familie van nr 7, het huis waar we zo gelukkig waren, is gebeurd zijn we nooit achter gekomen. Maar op nr 6 woonde dus de familie Querido en ter nagedachtenis aan hen hebben voor de plaatsing van de struikelsteentjes gezorgd. Mensen vragen ons wel eens of we zelf Joods zijn maar dat is niet het geval. We voelen ons heel erg betrokken omdat we nu in hun huis wonen”.  

“Ik heb geen macht. Ik kan alleen maar signaleren”

Corrie is niet alleen betrokken bij de voormalig Joodse bewoners van Wijk C, maar de hele buurt gaat haar aan het hart.

“De mensen die hier woonden waren lid van het Wijk C Comité en in 1978 werd ik gevraagd door gemeenteambtenaar Kos of ik hun plaats in wilde nemen. We hebben het bewonersverzet georganiseerd tegen de sloopplannen van Wijk C. We hebben de Binnentuin hier in de straat aangelegd en het Volksbuurtmuseum. En niet te vergeten de twee grote reünies van de wijk in de parkeergarage Paardenveld. Ik geef ook rondleidingen door de buurt. Wijk C was van oudsher een buurt waar je naar elkaar omkeek. Voor Ome Piet van het draaiorgel hierachter heb ik een paar maanden tot aan zijn dood gekookt. Omdat er nu veel mensen wonen die oorspronkelijk niet uit onze buurt komen, wordt de betrokkenheid wel steeds minder. In 2004 ontving ik een koninklijke onderscheiding voor mijn werk in het comité en daar ben ik heel trots op. Ik was al jaren actief betrokken bij het Bartholomeus Gasthuis en in 2019 werd ik gekozen tot eerste seniorenburgemeester van Utrecht, daarmee was ik de eerste seniorenburgemeester van Nederland. Ik haalde er zelfs het jeugdjournaal mee. Leerlingen van een school in Leidsche Rijn hadden de uitzending gezien. Een Marokkaans jongetje werd zo getroffen door de eenzaamheid van ouderen dat hij van zijn eigen geld ansichtkaarten kocht en die bij ouderen in de buurt rondbracht. Dat kan mij zo ontroeren. Ik ben nog steeds burgemeester en dien als vraagbaak voor de zaken waar oude mensen mee zitten. Helaas wordt er weinig gebruik gemaakt van het feit dat mensen bij mij aan kunnen kloppen. Je verbindt, brengt mensen bij elkaar en biedt een luisterend oor, maar ik heb geen macht. Ik kan alleen maar signaleren. Er is genoeg werk te verzetten want er wordt te veel over, en niet in samenspraak met ouderen besloten”.  

De keuzes van Corrie

Burgemeester 

“Er is er maar één en dat is Jan van Zanen, maar ik ben ook wel blij met Sharon. Toen ik hoorde dat Jan naar Den Haag ging, heb ik hem een berichtje gestuurd met “Jochie, wat hoor ik nu ga je ons verlaten, laat je ons meissies en jochies in Utrecht in de steek?’ Als er anderen bij waren dan zei ik burgemeester of mijnheer van Zanen, maar als we samen waren dan zei ik “jochie” en hij “meisje”. Ik bezocht altijd het graf van Piet Dumourtier op de begraafplaats Tolsteeg. De steen was beschadigd en ik hoorde dat het graf geruimd zou worden. Dumourtier was een oud-voetballer van DOS en een topspits, die hoort in het rijtje met Tonny van der Linden en Marco van Basten. De oorlog was bijna ten einde en hij stikte in de ijzeren long toen de elektriciteit uitviel tijdens het bombardement op de spoorwegen. Ik kon het niet verteren dat Kerlen, de man die door Truus van Lier was doodgeschoten twee rijen verder wel ongestoord zou blijven liggen. Na een bijeenkomst zei ik tegen Jan dat ik hem even wilde spreken. We zijn samen op een bankje voor de Jacobikerk gaan zitten. Hij stak een sigaartje op en hoorde mijn verhaal aan. De volgende dag was het geregeld. Na maanden van soebatten werd de grafsteen hersteld en viel het graf onder de verantwoording van de gemeente Utrecht. Jan van Zanen is een man die er ook voor je is als de camera niet draait. Bovendien heeft hij een fenomenaal geheugen voor mensen en namen en is oprecht geïnteresseerd in mensen. Ik denk dat hij zijn broodje rosbief bij ‘Broodje Martin wel eens mist”. 

Muziek 

“Ik hou van Nederlandstalige muziek, maar mijn favoriete muziek is die van de Kelly Family. Van oorsprong een Amerikaans-Ierse groep, bestaande uit het gezin Kelly. Ze waren zeer gelovig en deden veel voor anderen. Ze treden niet meer op als groep maar verschillende leden hebben hun carrière “solo” voortgezet. We rijden zo naar Düsseldorf, om bijvoorbeeld Paddy op te zien treden.”

Boek 

“Ik heb natuurlijk het boek van Jessica Geel gelezen over Truus van Lier. Maar wat er nu op mij ligt te wachten, is het boek ‘Joods Utrecht’ van Els Boon en Han Lettinck. Ik lees niet zo veel want eigenlijk heb ik ‘s avonds nog zo veel te doen” 

Film 

“Ik ben niet van “naar de film gaan”. Maar als er een Sissi-film met Romy Schneider op TV is dan neem ik hem op. Ik heb de films heel vaak gezien, maar kan er nog steeds van genieten.” 

Kunstwerk 

“Het beeld van Anton Geesink van Theo van de Vathorst. Aanvankelijk stond het bij de brug over de Weerdsingel maar het werd verplaatst naar een plekje bij de ingang van de parkeergarage ‘La Vie’ bij de Rozenstraat. Anton was daar niet blij mee en ik vond dat het stond op een “pishoek”. Het beeld is nu verplaatst naar een plek aan de St.Jacobsstraat. Ook daar heeft Jan van Zanen voor gezorgd. Ad en ik maken maandelijks het beeld schoon en als we op vakantie zijn dan neemt onze Marokkaanse buurjongen die taak op zich. Toen we laatst van vakantie terugkwamen had hij in de ochtend nog snel het beeld schoongemaakt, “Dan staat hij er netjes bij als jullie terugkomen”. Op 27 augustus, de sterfdag van Anton, leggen we er natuurlijk altijd een bloemetje neer”.  

Stad 

“Utrecht. Ik ben gek op mijn stad. Als ik van vakantie terugkom dan ben ik thuis wanneer ik de Jacobikerk en de Dom weer zie. Ik heb een vriendin die in de Achterhoek is gaan wonen. We gaan daar vaak naar toe, ik noem het mijn tuin op afstand. Wat ik mis in de stad is de saamhorigheid in de buurt. Ik zie de horeca steeds meer oprukken en wanneer er weer een winkeltje leegstaat dan houd ik mijn hart vast dat er weer een hip tentje inkomt. Ik heb er ook een hekel aan wanneer mensen zeggen dat je maar niet in de binnenstad moet gaan wonen als je last hebt van de horeca. Ik woon hier al bijna mijn hele leven en vroeger bleven mensen binnen in het café, maar nu staan ze buiten op straat te roepen en te roken”. 

Restaurant 

“De Griek. We gaan ieder jaar twee keer naar Griekenland, maar nooit naar dezelfde locatie. We zoeken steeds naar een andere plek. We houden van snorkelen en de zee. Dat mis ik wanneer ik bijvoorbeeld naar Frankrijk ga. We genieten, het laatste hemd heeft immers geen zakken”. 

Drank 

“Spa-Rood, lekker koud. Heel af en toe een glaasje wijn bij het eten. Bij de maandelijkse buurtborrel, nemen we allemaal zelf iets te drinken mee en dan neem ik mijn fles Spa mee”. 

Utrechter 

“Anton Geesink en Dick Bruna. Beiden hebben Utrecht echt op de kaart gezet. Dick Bruna was heel toegankelijk en eenvoudig, een bijzonder mens. Hij maakte ooit in een beperkte oplage een poster voor ‘senioren actief’. Ik kreeg van hem een exemplaar van de tekening: een oude man met een wandelstok en een vrouwtje met een grijs knotje. In een “opruimbui” heb ik de poster weggegooid en daar heb ik zo’n spijt van gehad. Ik zag hem zelfs niet meer terug op een overzichtstentoonstelling van Dick Bruna in het Centraal Museum. Zo jammer”. 

Wat zou jij doen wanneer je burgemeester van Utrecht was? 

“Ik zou er voor zorgen dat alle minder bedeelden gratis van het openbaar vervoer gebruik zouden kunnen maken. In Budapest maakten we mee dat het openbaar vervoer voor iedereen boven de 65 gratis was. In Duitsland kan je in juni, juli en augustus voor 9 euro heel Duitsland door. Ook zou ik ervoor zorgen dat het kerkhof en het crematorium in Overvecht beter met de bus te bereiken zijn. Nu is het een heel eind lopen vanaf de bushalte. Hoe moeilijk is het om dat op te lossen? De horeca in de stad mag ook wel wat minder. Er is zo veel overlast van de toeleveringsbedrijven.” 

——————————————————————————————————————–

De Nuk filmde Corrie vorig jaar op haar ‘Mooiste Plek van de stad’