Rij jij of rij ik?

Als we een weddenschap zouden afsluiten welke beroepsgroep de volgende zal zijn om het Malieveld van gras te ontdoen, dan zet ik mijn geld op de rijschoolhouders. Het gros van de rijinstructeurs, die ervoor moeten zorgen dat aspirant weggebruikers veilig thuis komen, is ZZP’er.

De grote rijscholen maken dankbaar gebruik van alle Coronasteun maar de kleine Zelfstandige Zonder Personeel, zonder Poen, zonder arbeidsongeschiktheidsverzekering en zonder Pensioen kan fluiten naar een kleine compensatie om de pandemie door te komen. Daar komt nog bovenop dat het CBR voor Corona al een half miljoen examens achterliep omdat het nieuwe computersysteem zoveel kinderziektes had dat het kind  eraan was bezweken. Door Corona is die achterstand nog verder opgelopen. 

Wat is het toch zalig om in deze tijd jong te zijn

Het CBR steekt gedeeltelijk de hand in eigen boezem maar verwijt de rijschoolhouders, dat het percentage dat zakt voor het examen veel te hoog is. Er zijn rijscholen waar 3 van de 10 cursisten slagen, waardoor te veel mensen het examen opnieuw moeten doen en daardoor groeit de wachtlijst nog  meer. Feit is dat de kleine zelfstandige rijschoolhouder in zijn bestaan wordt bedreigd en dat de gemiddelde cursist zo lang moet wachten tot er examen kan worden gedaan, dat er flink moet worden geïnvesteerd in extra lessen.

Wat is het toch zalig om in deze tijd jong te zijn. Geen betaalbare plek om te wonen, vette studieschulden, veel stress om de ratrace vol te houden en nu moet je ook nog wachten tot je een ons weegt om eindelijk de echte vrijheid te beleven; het halen van je rijbewijs. Toen ik de leeftijd had om voor een ijzeren koe te gaan zorgen, was het ook al een dingetje om je rijbewijs te halen. Een vriend van me kreeg voor zijn 18^e 19e en 20ste verjaardag zijn rijbewijs cadeau. Hij was geloof ik negen keer gezakt. 

Ik heb echt mazzel gehad dat ik mijn rijbewijs heb “gekregen” als dienstplichtig hospik. Ik zat bij de medische dienst van de Luchtmacht en mocht mijn rijbewijzen gaan halen om ook de ambulance te berijden. Omdat de ambulance zwaarder was dan 3500 kilogram, moest ik mijn vrachtwagenrijbewijs hebben en omdat er twaalf patiënten zittend in konden worden vervoerd, had ik ook mijn Busrijbewijs nodig.

De Cursus duurde zes weken en de rijschool zat in Schaarbergen, bij Arnhem.  Er kwamen vanuit het hele land dienstplichtige collega’s naar de opleiding dus we sliepen met 24 man in drie kamers.  Al hoewel ik nog nooit in een auto had gereden, kreeg ik mijn eerste les meteen in een viertonner.  De theorie ging me heel goed af en het rijden door heuvelig Arnhem werd ook snel beter. Eigenlijk ging alles heel goed. Het enige wat ik maar niet onder de knie kreeg was achteruit inparkeren. Wat ik ook probeerde, het alleen op de zijspiegels achteruitrijden was een crime. In de zesde week begonnen de examens. De ene na de andere kwam met een brede grijns de barakken binnen; Geslaagd.  

Ik had de eerste keer een ingreep gehad omdat ik bijna een paar fietsers in mijn blinde hoek had geschept. Gezakt, samen met nog vijf lotgenoten. De tweede keer afrijden weer een ingreep omdat ik geen voorrang had gegeven.  Ik bezweek duidelijk aan de examenstress. Het zou me toch niet gebeuren dat ik mijn rijbewijs niet zou halen. De rest had het de tweede keer wel gehaald en zo sliep ik in mijn eentje nog in het lege gebouw en mocht de volgende dag een laatste poging doen om alsnog de examinator te overtuigen van mijn rijvaardigheid.

Het zag er goed uit. Het leek wel of Arnhem de boel had plat gegooid om ervoor te zorgen dat het nu wel ging lukken. Ik kwam bijna geen ander verkeer tegen en na een uur kwamen we terug op de kazerne. Alles was goed gegaan. Nu alleen nog even mijn vrachtwagen parkeren tussen twee andere voertuigen. Ik concentreerde me op de beide spiegels, reed langzaam achteruit, begon te twijfelen en de examinator kon nog net voorkomen dat ik beide geparkeerde vrachtwagens zou raken. Shit, weer gezakt. Niks vrijheid enzo, maar gewoon zonder rijbewijs terug naar Soesterberg en de rest van mijn diensttijd fietsen.

De laatste drie dagen lessen waren perfect gegaan, zelfs het inparkeren

De examinator is duidelijk aangeslagen door mijn laatste actie en hij vraagt of ik een verklaring heb.  Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik zo bang was om een fout te maken, dat ik in paniek raakte. De laatste drie dagen lessen waren perfect gegaan, zelfs het inparkeren.  Hij vraagt me even te wachten, stapt uit en komt vijf minuten later terug met mijn instructeur. Ik zit nog, met klamme handen, achter het stuur en zij zitten gezamenlijk op de bijbestuurdersplaats en bespreken hardop wat ze met me aanmoeten.

Dan vraagt de examinator aan mijn instructeur:”Als jij ergens staat te liften en Van Piekeren komt langs in zijn vrachtwagen en hij biedt je een lift aan, stap je dan bij hem in?”  De instructeur denkt even na, kijkt me aan en zegt: Ja, ik zou bij Van Piekeren instappen.” De examinator kijkt mijn kant op, geeft me een hand en zegt: “Gefeliciteerd, je bent geslaagd.”

Lees ook de maandelijkse column van Jan op https://www.straatnieuws.nl/