Restaurants die een pubquiz willen organiseren in Utrecht mogen dat niet zomaar doen zonder vergunning. Dit tot groot ongenoegen van D66, UtrechtNu!, VVD en de PvdA. “In onze wijken speelt horeca een cruciale rol. Er is behoefte aan sociale cohesie. Bridge, bingo of een pubquiz zorgt hiervoor. Is een speciale vergunning dan echt noodzakelijk?”, vroeg raadslid Ralph Peters van D66 onlangs aan wethouder Rachel Streefland tijdens het vragenuurtje op het Stadhuis.
Een simpel ‘Ja dat is nodig’ volgde niet. Een uitgebreid betoog van verschillende horecatypes met termen als D1 tot B volgde. De strekking: Een restaurant met een lichte horecavergunning heeft als hoofdtaak eten serveren en verder niets. “Het is niet de bedoeling dat een restaurant activiteiten ontplooit met een zwaarder hinderprofiel”, aldus de wethouder.
De vrees is volgens Streefland dat een apart publiek naar een restaurant komt voor een pubquiz, waarbij dan ook alcohol wordt gedronken. Het woonklimaat rondom horeca moet volgens haar beschermd worden en daarom zouden andere activiteiten dan eten serveren niet gewenst zijn bij lichte horeca. Wel zou vier keer per jaar een vermaakje mogelijk zijn. Wil de horeca meer organiseren, dan is een vergunning aanvragen echt nodig.
“Ik sta perplex”, aldus Peters. “We timmeren het dicht met regels. Een pubquiz of dinerquiz brengt de leefbaarheid toch niet in het gedrang?” De wethouder hield echter voet bij stuk. “Dit zijn de huidige regels. We gaan dit niet verder veranderen.” Ze wees er wel op dat de gemeenteraad de regels kan aanpassen. Dan moet er een voorstel ingediend worden en moet een meerderheid hiermee instemmen.
Het is een soortgelijk dilemma als de kanarie in de etalage : de regelgeving en de feiten. Je eerste reactie is: zeur niet! Moet toch kunnen. Maar bijvoorbeeld de concurrent, die jaloers is ,vraagt hanghaving. En daarvoor zijn ontelbaar veel wettelijke instrumenten. En dat verklaart, dat we langzamerhand overal vastlopen. Het voorstel van de wethouder om deze regeling aan te passen, is juist. Het is de raad zelf,die deze regeling heeft vastgesteld. Maar er is volgens mij meer aan de hand. Het middel overwoekert het doel. Wij hebben onszelf in een wetgevings- en bestuurscultuur zo vastgenageld, dat je verlamd geen adem meer kan halen. Waar je ook kijkt, zie je dit patroon: onderwijs, gezondheidszorg, bouwen enz. Ik weet niet direct de oplossing, maar vrees dat mijn analyse juist is. In mijn interview met Sander van Waveren op De Nuk (NSC) beaamde hij dat met zoveel woorden. Vroeger was een uitgangspunt voor de overheid: freies ermessen. Zeg maar, ruimte om te besturen .Belangrijk is, dat we eerst met elkaar vaststellen of er een probleem is, zoals ik dat schets. Als we dat vinden, kunnen we vervolgens gaan kijken of we dat echt kunnen veranderen. Ik zeg altijd: het bereiken van de mount Everest begint met de eerste stap.