Nicoline Meijer: “Het mooiste zou zijn om ook het MBO een plek te kunnen geven binnen het Utrecht Science Park”

In deze rubriek vragen we Utrechters keuzes te maken in hun vakgebied. Maar ook daarbuiten.

In 2015 begon de Tour de France in Utrecht. Het moest natuurlijk een feest worden met een Frans tintje. Zo bedacht Klépierre om Hoog Catharijne om te toveren tot Mont Cathérine. Een Frans dorpje met een fromagerie, cave à vins, boulangerie, caféetjes en zelfs een camping. Zo’n dorpje had natuurlijk ook een burgemeester nodig. Er werd een heuse verkiezing uitgeschreven. Nicoline en ik, waren de laatst overgebleven kandidaten en na een fanatieke strijd mocht ik mij voor een weekend Maire de Mont Cathérine noemen. Het dorpje mocht geen naam hebben: een vlaggetje hier en een vlaggetje daar. Maar ik had vooral meegedaan omdat de hoofdprijs een Deux Chevaux voor een week was. Het autootje waarin ik had leren rijden en zelfs was afgereden. Jan van Zanen hing mij de tricolore om en overhandigde de sleuteltjes van het wagentje. Helaas was het dakje dichtgeplakt met ducktape en wat ik ook probeerde ik kreeg mijn Dodoche niet van de tweede naar de derde versnelling. Jammer, maar bij de uitverkiezing hoorde ook een weekendje Parijs! Een piepklein hotelkamertje: ik moest in bed gaan liggen wanneer mijn man zich wilde bewegen. Tot slot liepen we de laatste dag een voedselvergiftiging op zodat we bijna kruipend Gare du Nord bereikten en godzijdank de Thalys naar huis. Nicoline mocht zich gelukkig prijzen dat ze niet had gewonnen.  

Nicoline Meijer (1968) , geboren in de Tweede Helmerstraat in Amsterdam, verhuisde al snel naar Bussum. “Net zoals tegenwoordig verhuisden mensen uit de stad omdat daar geen fatsoenlijke woonruimte te vinden was. Ik was het oudste kind in een gezin met drie kinderen. Ik herinner mij een fijne jeugd, ik sportte veel, speelde hockey en tennis. In het weekend was ik eigenlijk altijd met de rest van de familie op het sportveld te vinden. Ik was een beschouwend kind, beetje verlegen dat eerst de kat uit de boom wilde kijken. Mijn middelbare school was het Goois Lyceum. Een fijne school met redelijk veel diversiteit. Na mijn eindexamen ging een goede vriendin Frans studeren in Aix-en-Provence en spontaan besloot ik om mee te gaan.”

“Ik proefde in Aix de vrijheid, leerde op eigen benen te staan”

“Ik werkte die zomer hard om geld te verdienen en vertrok naar Zuid-Frankrijk. Voor het eerst uit huis, naar het buitenland. Het was een heel goed jaar voor mij, ik heb er veel geleerd en mensen van allerlei nationaliteiten leren kennen. Aix is een heerlijke studentenstad, ik proefde er de vrijheid, leerde op eigen benen te staan en ook nog eens Frans. Na een jaar kwam ik terug in Nederland. Ik was een taalliefhebber en heb er nog even over nagedacht om Nederlands te gaan studeren. Maar mijn lerares Nederlands had mij een vreemde taal aangeraden: “Daar heb je meer aan”. Het Frans beheerste ik redelijk na een jaar in Aix en ik koos voor een studie Italiaans in Utrecht. Ik was georiënteerd op Amsterdam, al mijn vrienden studeerden daar maar ik wilde iets anders en koos voor Utrecht. Utrecht voelde meteen als mijn stad, de schaalgrootte, lekker overzichtelijk en je kwam altijd wel iemand tegen die je kende.”  

“Utrecht is een echte studentenstad, anders dan Amsterdam. Ik ben er nooit meer weggegaan”

“Het instituut lag aan de Kromme Nieuwe Gracht, ik werd lid van Veritas en mijn leven speelde zich af in de binnenstad. Utrecht is een echte studentenstad, anders dan Amsterdam. Ik ben er nooit meer weggegaan en ik ga er voorlopig ook niet weg. De studie bleek een echte “meisjesstudie”, veel van mijn mede-studentes hadden een Italiaans vriendje en wilden daarom Italiaans leren. Ik vond de studie echt leuk, veel lezen. Bijvakken zoals Kunstgeschiedenis en de Klassieke Oudheid en ik heb mijn afstudeeronderzoek in Bologna gedaan. Ik behoorde tot de weinige die-hards die de studie echt hebben afgerond. Ik dacht wilde promoveren. Mijn vader was wetenschapper aan de Universiteit van Amsterdam en ik wilde die kant ook wel op. Maar er waren maar een paar AIO-plaatsen binnen de Letteren Faculteit en ik moest die droom laten varen, ik was te specialistisch opgeleid. Ik ging lesgeven aan de Volksuniversiteit in Hengelo, twee avonden in de week. De cursisten waren mensen die gek waren op Italië, het was erg leuk maar het kostte veel reistijd. Ik werkte ook bij Uitgeverij Kwadraat in de Lange Smeestraat, een Utrechtse uitgeverij met vooral jonge schrijvers in het bestand. Helaas stopten zij en ben ik gaan werken bij Uitgeverij Scheffers. Een kleine non-fictie poot van De Geus. Daar hebben we fantastische boeken uitgegeven: van politieke biografieën tot vogelkijkboeken en feministische werken.”

“De Uithof bleek een gebied waar ik graag wilde werken”

“Ik was verantwoordelijk voor pers & publiciteit, maar het was een lastige markt met een kleine marge en we sloten. Broese Kemink had een dependance op de Uithof en daar werd ik hoofd van de afdeling exacte wetenschappen. Mijn vader die biochemicus was, kocht zijn boeken bij mij. De Uithof bleek een gebied waar ik graag wilde werken en ik kwam terecht bij de faculteit Aardwetenschappen van Universiteit Utrecht. Later fuseerde deze faculteit met Ruimtelijke Wetenschappen en werd het Geowetenschappen. Ik werd hoofd communicatie. Er kon heel veel in die tijd en ik ging mee op veldwerk naar de Pyreneeën en naar IJsland. Ook ben ik naar Kaapstad geweest. Daar lag The Beagle, waarmee de reis van Darwin herhaald was. We gingen hierheen met vo-leerlingen die een wedstrijd hadden gewonnen met hun profielwerkstuk. Aan boord ontmoette ik ook nog de achterkleindochter van Darwin. In die tijd haalden we een miljoen op voor de Geotruck, een interactief spel in een omgebouwde truck waarmee we naar leerlingen op Vlaamse en Nederlands scholen gingen om hen de brede toepassingen van Aardwetenschappen te leren kennen. Het bracht een enorme instroom van studenten voor Aardwetenschappen teweeg en geweldige jaren.

“Na mijn tijd bij de faculteit Geowetenschappen, werd ik teamleider corporate communicatie bij de UU. De Universiteit richtte zich toen steeds meer met de blik naar buiten. We gingen samenwerken met andere partners in de omgeving met een duidelijk doel voor ogen: duurzaamheid. In 2012 werd Stichting Utrecht Science Park opgericht waarin Universiteit Utrecht, Hogeschool Utrecht, UMC Utrecht en andere (private) partners in De Uithof gingen samenwerken. Binnen een klein team werd ik verantwoordelijk voor de Marketing en Branding van het gebied, en voor de look en feel. We moesten een verbindende rol gaan spelen. Programma’s opzetten en het verhaal voor het voetlicht brengen, dat was mijn taak als manager marketing en communicatie bij USP.”

“Ik realiseerde me dat het twee verschillende werelden in één stad waren, verbonden door één buslijn”

“Ik werkte op het Utrecht Science Park en nam op een gegeven moment de ringlijn 20 naar ROC Midden Nederland voor een sollicitatiegesprek op de Brandenburchdreef in Overvecht. Ik realiseerde me dat het twee verschillende werelden in één stad waren, verbonden door één buslijn. De werelden kennen elkaar niet. Daar wilde ik aan gaan werken: die werelden voor elkaar ontsluiten. Het MBO, HBO en Universiteit met elkaar verbinden. Al heel vroeg worden de keuzes voor een vervolgopleiding gemaakt en mensen komen elkaar niet meer tegen. Mijn drijfveer is om deze jonge mensen samen te laten werken. In mijn huidige functie als directeur Marketing en Communicatie bij het ROC Midden Nederland, wil ik de relevantie van het MBO zichtbaar maken. Wat voor mooie dingen de mensen hier maken, hoe hard we ze nodig hebben en hoe veel er mogelijk is. Het MBO heeft een bepaald imago, een stigma.”

“Voor sommige mensen is een praktische opleiding beter”

“Dat is onterecht. Voor sommige mensen is een praktische opleiding beter, anderen starten in het MBO en stromen door naar het HBO. Op het MBO is een groot scala aan opleidingen: in de creatieve sector, in de sport maar ook in de bouw, je kan het zo breed niet bedenken. Makers, denkers, denkende makers. Er zijn zoveel talenten. VPRO Tegenlicht sprak ook over ‘de nieuwe elite’. In de zorg, politie, energietransitie en de bouw, maar ook bij de digitalisering en klimaatproblematiek, overal zijn MBO’ers nodig. Maar laten we ze ook waarderen en belonen, omdat ze zo essentieel zijn. Gelukkig begint het te kantelen. Mijn taak is om het MBO in de etalage te zetten. Bij ons kunnen mensen die hun baan kwijtgeraakt zijn of zich om willen laten scholen ook terecht. Een leven lang je blijven ontwikkelen, een studie later oppakken of weer bij ons terugkomen. Het kan allemaal. Ik werk nu ook weer met partners in de regio om samen projecten te realiseren, dat deed ik al bij USP en nu weer. Samen meerwaarde creëren. Ik wil een ambassadeur zijn voor het MBO, en ook ambassadeurs vinden binnen de partners. Het mooiste zou zijn om ook het MBO een plek te kunnen geven binnen het Utrecht Science Park zodat hetgeen gescheiden werelden meer zijn. Vakmanschap en wetenschap verbinden.” 

De keuzes van Nicoline

Sport  

“Mijn hart ligt bij het hockey, maar dat doe ik niet meer. Ik loop hard en ik wandel heel graag door de bergen. Hardlopend is tien kilometer mijn max en dat doe ik hier graag door de buurt.” 

Kunstwerk  

“Schilderijen van Mark Rotkho, de kleuren en de lagen. Wanneer je ernaar kijkt lijkt het allemaal plat maar er zit van alles in. Ik heb mij door een kunstschilder uit laten leggen hoe moeilijk, hoe complex dat is, maar dat zie je op het eerste gezicht niet. Je voelt het bijna leven als je naar een schilderij kijkt. Geen strakke randen, het leeft en het beweegt. Dichterbij huis vind ik het werk van Jeroen Hermkes prachtig, hij maakt zulke mooie dingen.” 

Boek  

“Ik vind heel veel boeken mooi maar ik was heel erg onder de indruk van” ’t Hooge Nest”, van Roxane van Iperen. Het is een waargebeurd verhaal en het speelt zich af niet ver van waar ik ben opgegroeid. Het huis was een van de grootste onderduikadressen in Nederland, tot de mensen verraden werden. Ik ken de route die de onderduikers liepen. Ook het boek van Paul Cognetti “De acht Bergen”, wil ik noemen. Dit speelt zich af in de bergen en je klimt omhoog door het bos over de alpenweide, tot boven de boomgrens tot aan de kale rotsen en dan weer terug naar het dal met kleine dorpjes. Een roman over het leven, vriendschap, eenzaamheid en de bergwereld.” 

Film  

“De Italiaanse film, in het algemeen door mijn liefde voor de taal en de cultuur. Met “Novecento” in het bijzonder. Zo’n tijdperk zo neer te zetten, dat kunnen de Italianen als geen ander. En ook “Call me by your name”, ik hou van films die verhalen vertellen. In deze film ook de sfeer, de taal, een hele wereld opent zich voor mij en zit ik direct weer in de sfeer van Italië.  

Muziek  

“Heel veel soorten muziek uit de zeventiger jaren, Disco en Soul, Miles Davis en Otis Redding. Maar ik hou ook erg van filmmuziek. Ik ben nooit echt een fanatieke fan van iets geweest, geen meisje met posters boven mijn bed. Hoewel, bedenk ik mij nu, ik heb wel een poster van “Grease” boven mijn bed gehad. Het was een feest, voor de eerste keer ’s avonds naar de film.” 

Vakantiebestemming  

“Italië, is toch wel mijn favoriete land. De Dolomieten en daar dan wandelen. Dat ben ik en dat is wat er is. In 2016 heb ik in mijn eentje de Camino Primitivo gelopen van Oviedo naar Santiago de Compostela en door naar Finisterre. In vier weken, ruim vierhonderd kilometer. Je rugzak, eten en drinken dat is het enige wat ertoe doet. Wandelen door een mooie omgeving van A naar B en verder hoeft er niets. Daarna is je hoofd helemaal leeg.” 

Restaurant  

“Madeleine aan ’t Wed, geweldige plek en ze weten, wanneer wij binnenkomen, precies welke wijn wij drinken. Maar de mooiste restaurant ervaring hebben we in Veneto meegemaakt. Stel je voor een restaurant bij een wijnmakerij, een prachtige zomeravond met de ondergaande zon achter de wijnstokken. Het eten is verrukkelijk en wijn die je drinkt komt van de stokken waar je over uitkijkt. Nee, dat adres geef ik niet.” 

Drank  

“Ik ben een wijnliefhebber, ik heb mijn wijnbrevet SDEN 3 gehaald. Een wijncursus voor liefhebbers en vakmensen, die wordt afgesloten met een landelijk examen. Vaak organiseren we avondjes voor vrienden en dan proberen we een wijn te vinden die bij iemand past. Op die manier proef je wijn op een andere manier. Je leert ook een andere kant van iemand kennen, iets persoonlijker. Mijn droom is om ooit een wijnbar te beginnen, zoiets als “Rubens Proeflokaal” op de Nieuwegracht. Een zaak waar de hele buurt komt en waar je samen geniet van een mooi glas wijn.” 

Stad  

“Utrecht, de stad waar mijn hart ligt, het is mijn thuis. Ik wil graag dingen voor de stad doen, een bijdrage leveren. Ik ben lid van de Utrecht Development Board, een onafhankelijke adviesraad die de stad wil helpen om haar potentieel ten volle te realiseren. Samenwerking tussen lokale leiders, gemeente, bedrijfsleven en opleidingen is belangrijk, ik ben een verbinder. Verder ben ik bestuurslid bij de Sonnenborgh en bij de Stadschouwburg Foundation. Zo draag ik een beetje bij aan de zaken die ik belangrijk vind voor de stad.” 

Utrechter  

“Lucia Claus, zij is directeur van de Stadsschouwburg. Zij weet als geen ander wat gastvrijheid betekent, ze staat bij de deur en ontvangt de gasten. Zij programmeert met lef. Door haar voelt de Stadsschouwburg als de huiskamer van de stad. Margret en ik zijn ook in de Stadsschouwburg getrouwd, dat vonden we een mooie plek. Trouwen in de Hekman Foyer en een borrel bij Zindering.” 

Als jij burgemeester van Utrecht zou zijn?  

“Ik wil kansengelijkheid creëren en segregatie tegengaan, een inclusieve samenleving. Ik zou willen dat jongeren samen een toekomst maken, dwars door alles heen. En plek maken waar de wereld van het MBO, het HBO en de Universiteit samenkomen.”