Marlien Colina is net terug uit Tanzania: “Ik heb een engeltje op mijn schouder gehad”

In de tijd BC ( Before Corona) interviewde ik iedere week een vrouw van 50+ voor mijn rubriek “Het Mooiste Meisje”. Persoonlijke gesprekken die aan de keukentafel met een pot thee tussen ons in plaatsvonden.

Ik heb vaak gezegd dat ik als een wild vreemde binnenkwam en dat we als vriendinnen uit elkaar gingen. Een band opbouwen met de geïnterviewde gaat niet in een telefoongesprek zelfs niet al zou je erbij Facetimen. In mijn vaste vragen kwam altijd het geheim van hun jeugdigheid ter sprake. De een zwom, de ander danste, de volgende had haar vriendinnen en weer een ander had haar eigen bedrijfje. Nu dat allemaal wegvalt ben ik benieuwd hoe zij hun dagen doorbrengen. Ik ga ze bellen  en vraag hen waar ze nu energie van krijgen. Marlien Colina (64) is net terug uit Tanzania waar ze de Mount Meru beklom. “Mijn vlucht was een van de laatste vluchten.”

Wat ben je aan het doen?

“Ik ben thuis aan het werk, heerlijk. Ik hoef niet naar Haarlem te rijden en sta geen twee uur in de file. Ik ben sinds maandag terug uit Tanzania, met een van de laatste vluchten die nog vertrokken. Ik was daar voor de Challenge van VSO om met 17 “man” de Mount Meru (4600m) te beklimmen. We hadden ieder 5000 euro opgehaald bij sponsoren om zeshonderdvijftig arme alleenstaande gezinnen in het noorden van Tanzania te helpen hun cirkel van armoede te doorbreken. De gezinnen zijn veelal alleenstaande vrouwen met kinderen. De meisjes krijgen een kind en moeten dan van school. We willen hen handvatten geven voor een betere toekomst. Ik vertrok op 12 maart naar Arusha, in Nederland was nog niet zoveel te doen over het coronavirus. We waren nog in een “aftast-fase”, in de trant van “het zal hier wel zo’n vaart niet lopen”. Toen ik landde op Arusha, was het eerste wat ik zag grote posters met de symptomen van Ebola, maar niets over Corona. De eerste dag met de hele groep klimmers bij elkaar begon de sfeer in de stad om te slaan.”

“We waren absoluut niet welkom”

“Eén van ons opperde naar een drukke markt te gaan maar daar aangekomen schreeuwden mensen naar ons:” Corona, Corona”, we waren er absoluut niet welkom. We waren ook niet meer welkom bij de mensen van ons project, ze waren doodsbang voor het hun onbekende virus. De mensen in Tanzania kennen zoveel ziektes: ebola, typhus en cholera, ze hebben muggen van een millimeter tot een centimeter die allerlei ziektes kunnen overbrengen. Maar nu is het de angst voor een ziekte die ze niet kennen. De sfeer werd grimmiger toen President Magufuli de scholen sloot, alle sportevenementen uitstelde en de reizigers uit risicolanden verplicht in quarantaine moesten: “Alle Mzungu’s (blanken) het land uit!” Wij waren al in de bergen op het moment dat de sfeer echt anders werd. In vier dagen klommen we naar de top. Eén van ons was teruggegaan naar huis omdat de berichten uit Nederland ook steeds alarmerender werden. Het was zwaar, ongelofelijk zwaar. Klauteren over rotsen, uitglijden over kiezels, ploegen door mul zand en rakelings langs diepe ravijnen lopen.”

“Ik heb een engeltje op mijn schouder gehad”

“De klim naar de top begon ‘s nachts om 12 uur in het donker met hoofdlampjes op. Eén gids voor en één gids achter, goed opletten want een misstap kan je het leven kosten. Om 8 uur waren we op de top, ik was zo trots dat ik het had gehaald. Ik ben nog drie dagen in  Machweo  gebleven, de lodge van de Belgische sterren kok Alex Janssen. Daarna van Arusha naar Dar-es-Salaam gevlogen, mijn hele reis verliep zoals ik die had gepland, ik heb een engeltje op mijn schouder gehad. Op het vliegveld van Dar was het druk iedereen probeerde nog weg te komen. Kenia had alle internationale passagiersvluchten opgeschort en Rwanda had eveneens alle commerciële vluchten geschrapt. Mijn vlucht was een van de laatste vluchten.”

“Maandagochtend kwam ik aan op een uitgestorven Schiphol, dat was zo onwerkelijk”

“De reis terug was uitermate sober: water en een stroopwafeltje als ontbijt. Ik moet altijd niezen als ik in een vliegtuig stap. Niemand zei iets maar verder heeft niemand ook maar mijn kant opgekeken. Maandagochtend kwam ik aan op een uitgestorven Schiphol, dat was zo onwerkelijk. De trein was wel weer overvol door de aangepaste dienstregeling. Maar wat ik aantrof in de hal van Centraal en op Hoog Catharijne, daar was het gewoon leeg en het voelde bijna unheimisch. Ik kon gewoon de Catharijnesingel oversteken, geen auto te bekennen. Daar was ik niet op voorbereid! Het voelde heerlijk om weer thuis te zijn, in mijn cocon van veiligheid. Ik heb boodschappen gedaan bij AH en wijn besteld bij Margaret Wines en haal misschien nog wat groente. Verder blijf ik binnen en respecteer de regels. Ik kijk Netflix, Scandinavische series en het leven gaat door. Om vijf uur is mijn tijd, wijntijd!”

Marlien (l) met haar mede-klimmers.