In de tijd BC (Before Corona) interviewde ik iedere week een vrouw van 50+ voor mijn rubriek “Het Mooiste Meisje”. Persoonlijke gesprekken die aan de keukentafel met een pot thee tussen ons in plaatsvonden.
Ik heb vaak gezegd dat ik als een wild vreemde binnenkwam en dat we als vriendinnen uit elkaar gingen. Een band opbouwen met de geïnterviewde gaat niet in een telefoongesprek zelfs niet al zou je erbij Facetimen. In mijn vaste vragen kwam altijd het geheim van hun jeugdigheid ter sprake. De een zwom, de ander danste, de volgende had haar vriendinnen en weer een ander had haar eigen bedrijf. Margriet Jongerius:”De grote schoonmaak in huis is nu wel klaar en het grofvuil is weggebracht.”
Wat ben je aan het doen?
“Ik was aan het team bellen met Zoom. Ik heb wel moeten leren hoe dat werkt, ik had steeds alleen mijzelf in beeld. Het werken in de maatschappelijke sector ligt nu onder druk maar vorig jaar heb gelukkig de keuze gemaakt voor werken op contractbasis en ben nu geen ZZP’er meer. Ik voel zeker de regels die ons zijn opgelegd, ik ben al wat ouder en moet dus opletten. Ik fiets vroeg in de ochtend en aan het eind van de middag maar inmiddels heb ik mijn rondje door het Noorderpark wel gezien. Ik wandel en dan heb ik gelukkig gezelschap van onze kat die met mij meegaat. Het schijnt een typische eigenschap te zijn van zwarte katten om met je mee te lopen. Het seizoen helpt goed, ik geniet van de kleine dingen: de blauwe regen van de buren en het speeltuintje waar ik kinderen zie spelen. De grote schoonmaak in huis is nu wel klaar en het grofvuil is weggebracht. Mijn man en ik zijn al ruim twintig jaar samen en we zijn gewend om samen op te trekken. Als je talloze vakanties met elkaar doorbrengt in een piepklein campertje dan moet de tijd samen in een groot huis toch ook zonder ruzie verlopen. Echt veranderen doe je toch niet. Onze dochter werkt in de culturele sector bij Molen de Ster en daar zijn alle evenementen ook afgelast tot nader order. Wij zien elkaar in de tuin en we hebben dat maar onze “Tuinsessies” genoemd. Ik heb er last van dat ik haar niet kan vasthouden en we hebben geen idee hoe lang dat nog gaat duren. Voor het traditionele Moederdag-ontbijt bedacht zij de volgende oplossing: zij tekende dat voor mij”
“Mijn zus in Oeganda heeft geen inkomen, kan niet reizen en al helemaal niet naar huis komen”
“Ik heb wel mijn oude altklarinet weer opgezocht omdat ik met de buurman Het Wilhelmus wilde spelen op Koningsdag. Ik had vijftien jaar niet gespeeld en moest weer even wennen aan het spelen en de fissen en de gissen waar ons volkslied vol van staat. Ik was de grepen kwijt en de wijze waarop ik mijn mond moest houden maar het kwam terug. De buurman op zijn ukelele en ik op mijn klarinet, we vormden een bijzonder duo. Ik ga het weer oppikken, ik had er nooit de tijd meer voor genomen als we nu niet gedwongen thuis hadden gezeten. Ik maak mij wel zorgen om mijn zus die een guesthouse runt in Oeganda, zij heeft geen inkomen, kan niet reizen en al helemaal niet naar huis komen. We maken ons ook zorgen om haar omdat de gezondheidszorg in Afrika niet zoals hier is. We houden contact door elkaar filmpjes te sturen. Ik merk wel dat creativiteit zich niet laat smoren. Ik zie grappige filmpjes voorbij komen en die stuur ik haar dan. We moeten wel onze humor bewaren al is de samenleving en het omgaan met elkaar op een andere manier ingericht. De tijd zal het leren hoe onze samenleving gaat veranderen, maar dat er veel geld mee gemoeid gaat is een feit. We zullen goed na moeten denken waar we ons geld aan uitgeven: wij als particulieren, maar ook het Rijk en de gemeente. Er moeten keuzes gemaakt worden en prioriteiten gesteld. In mijn ogen staat één ding centraal: hoe zorgen we er voor dat mensen weer snel aan het werk kunnen? In mijn werk bij Movisie en het Utrechts Werkbedrijf zie ik hoe belangrijk werk is.”
“Eenzaamheid kan net zo dodelijk zijn als dit rondwarende virus”
“Wij werken met mensen met de grootst mogelijke afstand tot de arbeidsmarkt en we zien hoe je na drie maanden zonder werk uit je ritme raakt. Juist voor mensen waar wij weer werk voor hebben gevonden is de continuïteit zo belangrijk. Op de sociale werkplaatsen hebben we de werkplekken zo ingericht dat er op gepaste afstand van elkaar toch gewerkt kan worden. Anderen zijn weer werkzaam in de groenvoorziening of in de schoonmaak en willen aan het werk blijven. Waar we ons wel zorgen over maken is de dagopvang en de dagbesteding die nu gesloten zijn. Het thuiszitten voelt voor de mensen die van deze voorzieningen afhankelijk zijn als een gevangenis zonder straf. De dagbesteding moet ook op de 1,5 meter georganiseerd worden. Eenzaamheid kan net zo dodelijk zijn als dit rondwarende virus. Wat we wel hebben geleerd van deze tijd is de waarde die hulp verlenen heeft, meer oog voor je omgeving en contact met de mensen om je heen. Deze vorm van solidariteit is een verworvenheid die we vast moet houden, heeft deze tijd ons toch iets moois gegeven.”
Lees hier het interview met Margriet dat eerder op De Nuk stond.
Helemaal eens Margriet Voordeel van deze crisis is voor mij ook dat ik mijn zussen en
( waaronder ) jij en mijn broer en schoonzus leer kennen beter dan op de oppervlakkige bijeenkomsten op verjaardagen . Nu is er tijd om over andere ( diepere ) onderwerpen en gevoelens te praten dan werk… werk …