Lia Rozenblad-van Ommeren: “Mijn verhaal op De Nuk heeft mijn leven veranderd”

In de tijd BC (Before Corona) interviewde ik iedere week een vrouw van 50+ voor mijn rubriek “Het Mooiste Meisje”. Persoonlijke gesprekken die aan de keukentafel met een pot thee tussen ons in plaatsvonden.

Ik heb vaak gezegd dat ik als een wild vreemde binnenkwam en dat we als vriendinnen uit elkaar gingen. Een band opbouwen met de geïnterviewde gaat niet in een telefoongesprek zelfs niet al zou je erbij Facetimen. In mijn vaste vragen kwam altijd het geheim van hun jeugdigheid ter sprake. De een zwom, de ander danste, de volgende had haar vriendinnen en weer een ander had haar eigen bedrijfje. Nu dat allemaal wegvalt ben ik benieuwd hoe zij hun dagen doorbrengen. Lia Rozenblad-van Ommeren: “Wij hebben het heel fijn samen thuis, ik vind het hartstikke leuk.”

Van alle ruim zeventig “Mooiste Meisjes” is er een interview met Lia Rozenblad-van Ommeren mij het meest is bijgebleven. Haar levensverhaal op de Nuk werd duizenden keren gelezen, niet alleen in Nederland maar ook in Suriname en in Amerika. Er werd tientallen malen gereageerd op het stukje. Ik was allang van plan om haar te vragen hoe het haar na de publicatie was vergaan. Tijdens ons gesprek had Lia mij verteld dat ze was opgegroeid in een weinig harmonieus gezin waar wantrouwen heerste. “Wantrouwen?’’, vroeg ik haar. “Ja, mijn stiefvader heeft mij van mijn vijfde tot mijn zeventiende jaar misbruikt.” Nog nooit had ze het onbespreekbare bespreekbaar gemaakt en bijna niemand wist wat haar in haar jeugd was overkomen. Ze vertelde mij hoe zij geen vriendinnen mocht hebben omdat ze daar wel eens het misbruik aan zou kunnen vertellen. Over haar zusjes die wel een vermoeden hadden maar er nooit over spraken. Hoe eenzaam ze was geweest. “Mag ik dat opschrijven?” “Ja”, zei ze, “schrijf het maar op.  Het is tijd dat ik er nu over praat. Het misbruik heeft mij gemaakt tot wie ik ben.”

“Ik heb het misbruik nu een plaats gegeven en ben ook de relatie met mijn moeder gaan begrijpen”

“Na mijn verhaal heb ik gigantisch veel reacties gehad: meelevende, verbaasde, ontroerende en dankbare. Mensen lazen mijn levensverhaal en stuurden de link weer door aan andere. Mijn zus was ook misbruikt en zij heeft er ook nooit over gesproken. We hebben een band gekregen die er voorheen niet was en begrijpen elkaar nu. Een andere zus was perplex. Ik had mijn geheim zo goed verborgen en weggestopt dat niemand het wist. We hadden nooit het onderlinge vertrouwen en doordat mijn stiefvader iedereen zo wist te manipuleren konden we nooit open met elkaar spreken. Ieder contact wist hij te verijdelen en wist wantrouwen te kweken. Met mijn moeder kon ik zijn gedrag ook niet bespreken omdat ik met haar ook geen vertrouwensband had. Hij had haar zo geraffineerd wijs gemaakt dat ik slecht was, hij ging alleen naar ouderavonden en kon haar dan vertellen dat de leraren ook die mening waren toegedaan. Ik ben mij gaan realiseren dat mijn stiefvader ervoor zorgde dat mijn moeder nooit van mij zou kunnen houden. Ik kon met niemand praten en daardoor heeft hij jarenlang zijn gang kunnen gaan. Ik heb het misbruik nu een plaats gegeven en ben ook de relatie met mijn moeder gaan begrijpen. Ik ben opgelucht en ben mijzelf en mijn gedrag naar anderen beter gaan begrijpen. Ik wil altijd iedereen beschermen en koesteren.”

“Ruim vijftig jaar een geheim met je meedragen,  doet iets met je”

“Tussen de honderden reactie waren er ook van meisjes die hetzelfde hadden meegemaakt, door mijn verhaal te vertellen durfden zij ook te vertellen wat hen is overkomen. Als docent bij de opleiding Stichting Verpleeghuizen Nederland kwam ik wel eens meisjes tegen met een gedrag dat ik van mijzelf herkende. Zonder iets uit te spreken was ik toegankelijk en werd ik herkend als iemand die hetzelfde had meegemaakt en die hetzelfde geheim met zich meedroeg. Ik ben bezig met de verwerking van mijn verleden en ben een vernieuwde versie van mijzelf geworden. Mijn schoonfamilie reageerde ook zo fijn: we weten nu waar je vandaan bent gekomen en we begrijpen je nu. Door mijn verhaal te vertellen ben ik mij gaan realiseren wat een impact misbruik op je leven en je keuzes kan hebben. Ik ben iedere dag dankbaar dat ik het heb verteld, ruim vijftig jaar een geheim met je meedragen doet iets met je. Ik kan wel zeggen dat mijn verhaal op De NUK mijn leven heeft veranderd.”

Wat ben je aan het doen?

“Plannen aan het maken voor een nieuwe badkamer. Ik wilde mijn zeventigste verjaardag en mijn “nieuwe ik” in mei groots vieren maar dat gaat nu niet door. Het geld dat we daar aan wilden uitgeven stoppen we nu in een nieuwe badkamer, daar hebben we iedere dag iets aan. Onze reis naar Cuba hebben werd door de reisorganisatie geannuleerd. Wij wilden daar al heel lang naartoe en wilden na een turbulent jaar lekker samen genieten. Ik moest wel even wennen dat ik niet meer kon werken. Mijn schoonheidssalon moest dicht, voor veel van mijn klanten een hele klap. Soms ben je niet alleen schoonheidsspecialiste maar ook een beetje therapeut. Ik geef via de mail instructies hoe je bijvoorbeeld een masker moet aanbrengen en producten bezorgen we aan huis of sturen ze op per post. Doordat de  salon dicht ging was ik mijn ritme kwijt en duurde het even voor ik mijn draai weer kon vinden. Ik ben maar dingen gaan doen waar ik anders niet zo snel aan toe kom. Het bed van zijn plek, de keukenkastjes uitgesopt en de bank in de voorkamer anders neergezet. Maar toen was de salontafel weer te groot en moest daar een stuk vanaf, van het een komt het ander.”

“Ik draag nooit meer een pruik en ik had er wel zeven”

“Mijn man Franklin en ik gaan naar de bouwmarkt en sanitair winkels, houden afstand evenals de medewerkers daar en gebruiken een karretje. Franklin heeft een oefenschema voor mij gemaakt zodat ik thuis kan sporten, de sportleraar in hem verloochent zich niet. Hij is druk bezig in de kerk, hij heeft de piano gelakt en andere klusjes gedaan. Ik verzorg de planten daar en zet de liturgische tafel klaar voor de dienst die online te volgen is. De diensten blijven belangrijk, ze geven verbondenheid: samen alleen en alleen samen. Wij hebben het heel fijn samen thuis, ik vind het hartstikke leuk. Samen lekker lunchen en eten. Het eten is mij beter gaan smaken nadat ik met de hormoonkuur, die ik na de behandeling van mijn kanker moest ondergaan, ben gestopt. Vorig jaar augustus had ik het gevoel dat ik langzaam dood ging, maar ik wilde leven. Ik ben gestopt met de kuur en ben mij steeds beter gaan voelen. Zoals ik nu heel open kan zijn over mijn misbruik ben ik ook heel open over mijn ziek zijn. Ik draag nooit meer een pruik en ik had er wel zeven. Het misbruik en mijn ziekte hebben mij gemaakt tot wie ik ben. En zoals ik al zei ik ben zo blij dat ik mijn verhaal heb kunnen doen.”

Lees hier het interview met Lia dat eerder op De Nuk stond.