Vanochtend vroeg bereikte mij het verdrietige nieuws dat Lia Rozenblad-van Ommeren in het bijzijn van haar zo geliefde man Franklin is overleden. “Met een diepe zucht gaf zij zich over in de handen van onze God en Vader”, luidde het berichtje dat Franklin mij stuurde.
Voor mijn rubriek op de Nuk “Het Mooiste Meisje” leerde ik Lia kennen. Ik weet nog goed dat ik bij haar de trap opliep, mijn schoenen uit moest doen en we plaatsnamen aan haar eettafel. We begonnen met haar levensverhaal. Over haar jeugd vertelde zij mij dat die gekenmerkt werd door een sfeer van vijandigheid en wantrouwen. Toen ik haar vragend aankeek zuchtte Lia diep. Ik had zoiets vaker meegemaakt maar de geïnterviewden zeiden dan steevast: ”Wat ik je nu vertel mag je niet opschrijven”. Maar bij Lia liep het anders. “Het wordt tijd dat ik alles vertel. Mijn stiefvader heeft mij van mijn vijfde tot mijn zeventiende jaar misbruikt.”
Nog nooit had ze het onbespreekbare bespreekbaar gemaakt en bijna niemand wist wat haar in haar jeugd was overkomen. Ze vertelde mij hoe zij geen vriendinnen mocht hebben omdat ze daar het misbruik aan zou kunnen vertellen. Over haar zusjes die wel een vermoeden hadden maar er nooit over spraken. Hoe eenzaam ze was geweest. “Mag ik dat opschrijven?” “Ja”, zei ze, “schrijf het maar op. Het is tijd dat ik er nu over praat. Het misbruik heeft mij gemaakt tot wie ik ben.”
De pruiken, die zij na de chemo was gaan dragen, zette ze af. “Ik wilde mij niet meer verstoppen“
Vol bewondering luisterde ik naar de rest van haar levensverhaal. Hoe ze verpleegkundige werd in Suriname, naar Nederland vertrok om de opleiding tot verpleegkundige te gaan volgen en docent werd in het St Antonius Ziekenhuis. Hoe zij besloot om een opleiding tot schoonheidsspecialiste te volgen. Ze opende een eigen salon en combineerde die met haar werk als docent bij de Stichting Verpleeghuizen Nederland. Ze breidde haar salon uit. toen werd voor de tweede keer borstkanker bij haar ontdekt. De chemotherapie die volgde was zo zwaar dat ze besloot haar salon aan huis voort te zetten. Ze ontmoette haar grote liefde Franklin die haar ten huwelijk vroeg bij het graf van haar vader op Curaçao. De pruiken, die zij na de chemo was gaan dragen, zette ze af. “Ik wilde mij niet meer verstoppen, ik doe mij niet meer anders voor dan wie ik ben. Ik wil dat het hebben van kanker bespreekbaar is. Zo heb ik nu ook besloten om mijn misbruik naar buiten te brengen en dat te vertellen”.
“Ruim vijftig jaar een geheim met je meedragen, doet iets met je”
Ik schreef Lia’s verhaal en het werd duizenden keren gelezen: in Nederland, maar ook in Suriname en Amerika. Lia belde mij en vertelde dat ze honderden reacties had gekregen. “Meelevende, verbaasde, ontroerende en dankbare. Mensen lazen mijn levensverhaal en stuurden de link weer door aan andere. Mijn zus was ook misbruikt en zij heeft er ook nooit over gesproken. We hebben een band gekregen die er voorheen niet was en begrijpen elkaar nu. Een andere zus was perplex. Ik had mijn geheim zo goed verborgen en weggestopt dat niemand het wist”.
Tijdens Corona hadden we weer contact en ze zei. “Door mijn verhaal te vertellen ben ik mij gaan realiseren wat een impact misbruik op je leven en je keuzes kan hebben. Ik ben iedere dag dankbaar dat ik het heb verteld, ruim vijftig jaar een geheim met je meedragen doet iets met je. Ik kan wel zeggen dat mijn verhaal op de Nuk mijn leven heeft veranderd.”
Nog altijd vertel ik het verhaal van Lia, haar openheid, haar moed en alles bij je te dragen zonder een spoortje van verbittering. Ik sprak vorige week met een uitgever over het bundelen van mijn verhalen over al die inspirerende Utrechtse vrouwen die ik mocht spreken. Ik zag het al helemaal voor me: het eerste exemplaar zou ik overhandigen aan Lia. Na het berichtje van vanochtend kan dat niet meer. Jouw levensverhaal is, zonder iemand tekort te doen, het mooiste dat ik heb mogen schrijven. Lieve Lia, mede namens vele anderen dank hiervoor, rust zacht.
Lees hier het interview met Lia dat eerder op De Nuk stond.
Het zat er wellicht vanwege haar ziekte aan te komen, maar jeetje wat was dat toch schrikken toen ik het bericht vanochtend hoorde. En…..wat een timing dat Lia ons via De Nuk haar levensverhaal heeft verteld. Ze zal in mijn gedachten blijven als een moedige vrouw, een die als voorbeeld voor mij en vele anderen zal blijven voortleven.
De Nuk: wat vind ik de wijze waarop jullie Lia herdenken subliem, eervol en met groot respect.
Ik lees dit met tranen in mijn ogen. Een mooi eerbetoon aan een geweldige vrouw. Rust zacht Lia.
Lia Rozenblad was met haar eerlijkheid en openhartigheid een inspiratiebron voor veel vrouwen. Het is in dit in memoriam heel goed verwoord.
Een dappere sterke ?vrouw is heengegsan.
Moge haar ziel in vrede rusten✝️?
Weer met tranen in mijn ogen lees ik dit eerbetoon van Lia Rozenblad.Dit mooie eerbetoon is terecht.
Zo was Lia, Lady Rose, zoals ik haar noemde.
Ze is er niet, niet te bevatten.Het is zo snel gegaan.
Lia was een goede lieve vriendin; Een mooie,knappe,krachtige,dappere,
bewonderingswaardige en veelzijdige hardwerkende zakenvrouw die veel heeft bereikt in haar leven.Een rolmodel voor mij en vele andere vrouwen.
We hadden elkaar ontmoet bij een nagelworkshop van Irenenails in de jaren 80.Het klikte meteen omdat ze ook een stier was denk ik.En zo zijn we bevriend geraakt en hebben we andere workshops ook samen gevolgd.
Lia hield o.a. ook van dansen,feestjes en uitgaan.Daar heb ik ook mooie herinneringen aan.
Onze laatste etentje samen was begin september tegenover haar huis.We hadden het weer reuze gezellig met zijn vieren, Lia,Franklin,Peter en ik.
Een hoop gelach en dolle pret.We hadden het altijd zo fijn.
Zo optimistsch en humoristisch was Lia.
Ook sprak ze over hun plannen waar ze mee bezig waren.
Wie had gedacht dat ze er nu niet meer zou zijn?
Als ik haar belde hoorde ik aan de andere kant van de lijn:Hallo met mij.!”
En we lachte er weer om.
Wat zal ik Lia missen.Geen telefoontjes meer met de adviezen en gesprekjes over huiverzorging en ga zo maar door.
Lady Rose, Lia Rozeblad.
Rust zacht lieve vriendin,
Een dijk van een vrouw is heen gegaan. Ken haar nog van de periode toen ik nog in Utrecht woonde. Ambitieus, waardig, slim, met net dat beetje afstandelijkheid, inhoudelijk en uiterlijk ,wat haar uniek maakte. Lia dat het je goed mag gaan. Je hebt een memorabele sociale – en maatschappelijke bijdrage geleverd. Heel veel dank. Tan Bun ……Gado o lukt fu ju, ini en lobi.
Fu teego
Mi ati firi sari. Watra pasa mi ai. Een krachtige vrouw is ons ontvallen. Lya Rozenblad, een schoonheid, een mensen mens, recht door zee, talentvol, creatief en zeer standvastig in het geloof.
Rust zacht Lya. Jouw ziel rust in vrede.
Dank aan Yontie Helders voor de o zo mooie en eerlijke verwoording van het leven van deze Dya Dya UMA.
Ontroerd, dit heb ik niet geweten, maar doet goed dit te lezen.
Lia was haar tijd ver vooruit schreef ik in haar overlijdens bericht.
Ze genoot op onbewaakte momenten zoals de kerstdienst met volle teugen van het vrije leven die ze op dat moment beleefde.
.
Ik vond het gênant om haar vragen te stellen, dat deden we niet in Suriname. Jammer, wat een gemiste kans in de schoolbus van Sahadet.
R. I. P. Lia.
Veel sterkte Franklin van Ommeren.
F. M.
Rust zacht lieve Lia. Wat hebben wij samen geballet bij Coby de Munck.
Raymond kende jou nog vanuit de basketball scene. Rust in vrede gudu.
O wat ben ik. Verdrietig een mooi mens mijn eerste schoonheids behandeling had ik bij haar mijn moeder stond in haar boek de salsa dansles ze hield van dansen.
R. I. P. Lieve Lia we zullen jou nooit vergeten.
Joan
Lia was voor mij een spontane vrouw zonder capsones. Ik vond haar altijd een aparte vrouw. Vaak heb ik haar geobserveerd om er achter te komen hoe ik met haar in contakt en te kijken als ik er voor open zou staan. Om haar binnen te laten. Door te praten met wie dan ook ka ik aanvoelen of inzicht krijgen of dit wel de moeite waard zou zijn. Het beeld wat ik had was in ene keer van de bodem weg gehaald. Ze was voormij heel open en geen gedraai dat maakte mij vrij om open en oprecht tegen over elkaar te zijn. Ik wil haar danken dat ik haar via praten heb leren kennen als een open boek. Lia mi Gudu rust zacht en ik zal je in mijn gebeden herdenken. Lieve man van Lia gecondoleerd en de familie ook en de Heer zal jullie de kracht geven dit te kunnen dragen ook de vrienden. Amen.
Lia bood aan mijn moeder te helpen verzorgen terwijl ze zelf erg ziek was geweest.
Dat tekent haar. Samen schreven we aan een boek over verzorging van de zwarte huid. Er zouden meer vrouwen moeten zijn die zich durven uit te spreken over misbruik want daardoor kun je er eerder een stop achter zetten . Dappere vrouw.
Mijn zus was de Lady Rose herself, a beautifull Queen… ze heeft heel veel verdriet gehad, maar ik wist niet precies waar het vandaan kwam. Ik was echt een daddy’s girl, maar toen ik na al die jaren het verhaal van haar hoorde, geloofde ik haar meteen, mijn vader viel meteen van zijn voetstuk… als hij nog leefde, had ik hem zeker pakslaag gegeven voor het verdriet dat hij haar bezorgd had !!!
Mijn zus was een sterke, prachtige, lieve vrouw en we hebben heel veel lol samen gehad… zij was de oudste van ons allemaal. Ik keek tegen haar op en ze was ook de peetmoeder van mijn oudste dochter. Ik mis haar nog steeds heel erg en huil nog vaak om haar…
Rust zacht my Lady Rose, love you always… je zusje Wonny.
💪❤️💖🌟