Kleine genoegens in Hoog Catharijne

Tenzij je bovenaan de (rol)trappen gratis hamburgers of 3 flessen bodymilk voor de prijs van 1 kunt krijgen, of paaldanseressen aan het werk kunt zien, wordt het tweede niveau van een winkelcentrum nooit wat. De klanten blijven liever gewoon op de grond. Boven verkommert de boel; ontstaat leegstand. 

De hele vastgoedwereld weet dat, al eeuwen.  Niettemin kwamen er in Hoog Catharijne, nu vijftig jaar oud, toch winkels waarvoor je de trap op moest. Maar dat deed dus vrijwel niemand. Boven werd het stil, stiller, doodstil. Tot de jeugd (spijbelaars, schoolverlaters, etc.) erachter kwam dat er in HC mooie warme gangen waren waar je lekker kon chillen. En zo kreeg Hoog Catharijne na de leegstand op de bovenverdieping zijn tweede probleem: hangjongeren.  

Het Utrechts Nieuwsblad (in mijn persoontje) wilde daarvan meer weten. De jongens en meisjes aan het woord, net als de wijkagent en de argeloze bezoeker die per ongeluk boven was geraakt. Met twee van de hangjongeren sprak ik af bij hen thuis, ergens in Ondiep. We luisterden naar gitaartovenaar Jimi Hendrix en praatten over van alles. Ik vroeg bijvoorbeeld wat ze van hun toekomst dachten, en de jongste zei: ‘een heleboel niks’. De school maakten ze niet af; ze hingen maar wat rond, rookten veel hash.  

Een van de twee, O, kwam later in het nieuws toen hij gearresteerd was op verdenking van plannen om Beatrix te ontvoeren. Ik schreef in de krant dat O misschien wel eens wat in die richting zou kunnen hebben gezegd, maar zeker niet de daadkracht had om zoiets te organiseren. De politie kwam na enige tijd ook tot die conclusie.  

Voordat het zover was berichtte de Utrechtse Muurkrant dat ik O. als psychopaat had afgeschilderd. Daarom werd het tijd om bij mij de ruiten in te gooien. Uit voorzorg bleven wij de eerste weken daarna zoveel mogelijk bij de ramen vandaan. Let op: dit incident speelde zich af in een tijd dat je in het telefoonboek van vrijwel iedereen het adres kon vinden.  

(Ik wil het eigenlijk hebben over 50 jaar HC en ben dus behoorlijk afgedwaald. Maar die oproep van de Muurkrant moest ik toch even kwijt.) 

Tot de orde: Hoog Catharijne jubileert. Wat gebeurde er nog meer in die vijftig jaar? Probleem 3 diende zich aan: onder dak- en thuislozen uit heel Nederland verspreidde zich het nieuws dat het in Utrecht, in HC, goed toeven was. Het antwoord van Corio, de toenmalige eigenaar, bestond uit het ’s nachts afsluiten van steeds meer onderdelen van het winhelcentrum. Tenslotte moesten de daklozen het zoeken in een koude, donkere stinkende expeditiegang (‘de junkentunnel’) onder de Mediamarkt.  (Ik ben er 1 keer geweest, op zoek naar mijn half uurtje eerder verdwenen fiets. Vond hem daar inderdaad. Vroeg of ik hem weer mocht meenemen. ‘Ja, doe dat maar.’)  

Intussen (probleem 4) raakte het centrum langzamerhand gedateerd en versleten. Het ‘winkelhart van Nederland’ ging tobben met ernstige cardiologische aandoeningen, maar moest jaren wachten op de openhartoperatie.  

Nu ziet het er gelikter uit dan ooit. Veel mensen zijn er vast heel blij mee. Maar ik heb natuurlijk toch nog wat te zeuren. Ik mis V&D, en dan vooral het grote restaurant van LaPlace. Eerst met de roltrappen helemaal naar boven, dan een plaatsje zoeken bij een raam en uitkijken over de stad.   

Een klein genoegen, maar voor mij groot genoeg.