Julia Harris: Zelfs haar naam is mooi

In deze rubriek vragen we Utrechters keuzes te maken in hun vakgebied. Maar ook daarbuiten. Vandaag Julia Harris.

“Zelfs je naam is mooi, mooier dan die van iedereen die dezelfde naam heeft”. In 1998 schreef Henk Westbroek dit nummer voor zijn vrouw Julia. “Ik herinner mij nog goed dat ik in de foyer zat na een theater-tour van Henk, de band kwam binnen terwijl ze dit nummer zongen. Ze wezen op mij, het nummer was voor mij geschreven. Ik kon wel door de grond zakken, ik dacht dat ik dood ging, want ik hou helemaal niet van al die aandacht”.

Ik had Henk gevraagd of Julia mee zou willen doen aan mijn rubriek ‘De keuzes van…’Hij had mij geappt: “ Ik vermoed dat ze dat absoluut niet wil, ze heeft tot nu toe ieder interview geweigerd. Ook goede vriendin Jelleke Meijer zei mij dat Julia absoluut niet van aandacht houdt, ze is nogal bescheiden. Maar toch stemde Julia toe en zo zat ik aan haar keukentafel en sprak bijna twee uur met Julia. ”Ik ben nog nooit zo lang aan het woord geweest, die kans krijg ik nu omdat Henk er niet is”, lachte Julia.”

Het is toepasselijk dat we elkaar treffen op de dag dat Koningin Elizabeth haar zeventig jarig jubileum viert. Julia vertelt dat ze als peutertje door haar ouders werd meegenomen naar Londen voor de ‘Coronation’. “Mijn ouders waren wel republikeinen, maar het was een groot feest waar iedereen voor naar Londen ging. We reisden per trein, maar ik was een vreselijk kind, zo erg dat de coupé waarin we zaten binnen de kortste keren leeg was. Mijn vader legde mij zelfs, met moed der wanhoop, in het bagagerek, zo gaat het verhaal. Ik groeide op in Wantage in Oxfordshire, met mijn jongere broertje. Mijn vader is kernfysicus, een studie die hij in de avonduren heeft gedaan, nadat hij een beetje was gekalmeerd na zijn wilde jaren. Hij en mijn moeder zijn heel jong getrouwd, hij was twintig en zij achttien. Mijn moeder was een hele mooie vrouw en mensen vroegen vaak of wij zusjes waren. Als kind en ook als tiener was ik onhandelbaar en nu zou ik het stempel ‘overactief’ opgeplakt hebben gekregen. Ik had zo veel energie dat ik soms heel hard ging lopen of zwemmen om die energie kwijt te raken. Ik groeide op in een leuk en warm gezin. Mijn vader heeft ons geleerd om altijd het waarom te vragen wanneer iemand je iets opdraagt.”

“Ik ben heel links opgevoed en dat was in het McCarthy-tijdperk, met de anticommunistische stemming in Canada best lastig”

“Toen wij tieners waren verzuchtte hij:“Now the buggers take me at my word.” Toen ik vijf was verhuisden we naar Canada, waar mijn vader werkte bij een kernreactor. Ik ben heel links opgevoed en dat was in het McCarthy-tijdperk, met de anticommunistische stemming in Canada best lastig. Ik had geschiedenis op school en communistische begrippen werden door kapitalisten verklaard. Ik nam de begrippenlijst mee naar huis en mijn vader was er woedend over. Mijn communistische sympathieën waren soms wel moeilijk op zijn werk als kernfysicus. Ik vroeg in de jaren ’60 aan de Chinese Ambassade een exemplaar van het ‘Rode Boekje’ van Mao. Mijn brief werd tegengehouden door security. Gebruik maar het adres van iemand anders gaf mijn vader mij toen als raad. In Canada woonden we in een uithoek in het ‘reactor-dorp’. Iedereen had wel iets te maken met de reactor. Het was een beetje saai maar de bewoners probeerden er wel iets van te maken met film- en bridgeclubs. Het was een jonge gemeenschap met veel kinderen. De beren liepen over strand en wolven over het ijs. Toen ik veertien was gingen we terug naar Engeland. Op de middelbare school werkte ik als het mij uitkwam en vaak moest ik de nacht voor een toets opblijven om alles in te halen.”

“Er was één jongen aan wie ik meteen een hekel had met zijn blufverhalen over LSD”

“Als leerling uit de hoogste klas mocht ik als begeleiding mee met de lagere klassen naar Parijs. We sliepen met een Nederlandse school uit Utrecht in hetzelfde gebouw. Met die leerlingen was het ‘ruzie at first sight’. Wij vonden hen kinderachtig en zij vonden ons stijf. Wij lustten niks en dachten dat alles paardenvlees was. De Nederlandse jongens deden stoer en er was één jongen aan wie ik meteen een hekel had met zijn blufverhalen over LSD. De meisjes waren onuitstaanbaar, ze hielden ons ‘s nachts uit onze slaap met hun geklets en lawaai. Wij vonden ze zo vervelend en opschepperig, ze waren niet interessant en hun verhalen al helemaal niet. Voor het slotfeest hadden de Utrechtse scholieren meisjes nodig en ze moesten ons wel uitnodigen. Die vervelende jongen had als taak mij uit te nodigen. Ik ging op zijn uitnodiging in hoewel ik hem te stom voor woorden vond. We hebben de hele nacht gedanst en daarna nooit meer. De jongen, Henk Westbroek, viel toch wel mee en de zomer na Parijs ging ik naar Nederland en hij kwam naar Engeland. Maar de afstand bleek toch moeilijk en ik dacht laat het maar zo.”

“Ik dacht hoe zou het met Henk zijn? Waarom ga ik niet naar Nederland?”

“Ik ging naar de lerarenopleiding in Londen en koos de richting Kunst en Engels. Het waren de ‘swinging sixties’, een tijd van partying en leuke clubs. Ik maakte mijn studiebeurs voor een jaar in één maand op. Na een paar maanden ging ik terug naar huis en vond een baantje in een hotel vlakbij Oxford. Daarna ging ik naar de kunstacademie in Maidenhead en was lid van de Student Union. De Union was verantwoordelijk voor de toekenning van beurzen, zij organiseerden goedkope reizen en huisvesting voor studenten. Thatcher vond het allemaal te links en wilde de macht van de Union beperken. Er kwamen grote protesten maar mijn school deed daar niet aan mee. “Wij kunstenaars staan daar boven”. Ik was het daar niet mee eens en met een groep medestudenten vertrok ik naar Londen om te demonstreren. Bij terugkomst werd ons op school te verstaan gegeven dat we niet langer welkom waren en wij werden van school gestuurd. Ik wilde kunstgeschiedenis gaan studeren in Edinburgh, maar moest een jaar wachten op een beurs. Ik dacht hoe zou het met Henk zijn? Waarom ga ik niet naar Nederland? Na elkaar twee jaar niet gezien te hebben vertrok ik naar Utrecht, voor mijn ouders best moeilijk. Ze vroegen wanneer ik terugkwam maar ik had geen idee. Ik was altijd aan het liften, ging van festival naar festival en ze wisten nooit waar ik uithing. Na een jaar Nederland en samenwonen met Henk op de Vleutenseweg, ging ik terug naar Engeland met de bedoeling daar te blijven.”

“Ik vond het moeilijk om hier te wonen, we waren in Engeland zo vrij”

“Maar uiteindelijk werd het toch Nederland en nu ben ik al hier sinds mijn eenentwintigste. Ik vond het moeilijk om hier te wonen, we waren in Engeland zo vrij. Hier werd ik nagekeken, ik droeg andere kleding en liep op blote voeten. In Engeland woonden ook excentrieke mensen in ons dorp maar die werden gewoon geaccepteerd. Hier was dat minder, er was constant commentaar, heel behoudend. Naar buiten toe was er dan veel sociale vrijheid en een liberaal drugsbeleid. Er waren demonstraties en krakers en men dacht dat men de wereld kon verbeteren. Maar het was allemaal heel erg individueel. En dat was ook een groot verschil tussen Engeland en Nederland, daar werden verschillen geaccepteerd. Daar stonden super-rechts en communisten samen in de pub en konden extremen met elkaar bevriend zijn, hier was dat anders. Ik heb eerst een jaar een beetje rondgehangen en had allerlei baantjes. Toen ben ik naar Artibus gegaan en heb daar mijn diploma gehaald. Achteraf had ik Engels moeten gaan studeren maar toen zei iedereen dat ik de colleges niet zou kunnen volgen omdat mijn Nederlands niet goed genoeg was. Achteraf de verkeerde informatie, alle colleges waren in het Engels. Ik had op de kunstacademie de theaterkant gekozen: decors en kostuums ontwerpen. Lisette van Meeteren was mijn heldin, zij maakte de meest fantastische rekwisieten en kostuums. Ik hield van literatuur en kon snel de synopsis van een stuk maken. De theaterkant was mij op het lijf geschreven. Ik ging samenwerken met Jelleke Meijer, die ik van de academie kende en we kregen veel opdrachten onder andere voor het Nederlands Danstheater. Maar de subsidieregelingen droogden op. We konden veel maar wel onbetaalde opdrachten krijgen. We hielden ermee op. Samen met Henk, Corry en Rob Kok namen we na het overlijden van Willen ons stamcafé Willem Slok over. Zonder veel horeca ervaring ben ik daarin gerold en heb dat een paar jaar gedaan. Ik kreeg onze dochter Chrissie en daarna wilde Henk een rockcafé beginnen.”

“We waren zoekende en ik voelde mij een beetje verloren. Stairway was niet meer mijn plek”

“Het werd ‘Stairway to Heaven’ aan de Mariaplaats en ik deed de inrichting. We hingen muziekinstrumenten en gouden platen aan de muren, de sfeer die we in Los Angeles hadden gezien. Veel liveoptredens: Alanis Morisette, Herman Brood, Shania Twain, The Golden Earring en velen anderen traden er op, het liep als een trein. Na twintig jaar besloten we de inrichting te veranderen en we maakten alles wit. We waren zoekende en ik voelde mij een beetje verloren, het was niet meer mijn plek. Onze dochter en haar man namen ‘Stairway’ over en tijdens Corona vonden we dat we van die plek iets anders moesten maken. Iets vrolijks met een vakantiegevoel, mensen konden immers niet op reis. Ik ben altijd dol op de zuidelijke staten van Amerika geweest en dan vooral op New Orleans. Er hangt daar een fascinerende sfeer: swampy, met Spanish Moss in de bomen. New Orleans is arm maar zo mooi, muziek betekent daar alles. Mardi Gras in New Orleans, dat sfeertje. Niemand wist precies wat ik bedoelde, maar toen zijn we foto’s en printerest gaan bekijken en we maakten moodboards. Al snel werd het voor iedereen duidelijk. We stelden het menu samen en het idee kon uitgewerkt worden. ‘Nola’ was een feit. Samen met Jelleke heb ik de inrichting gedaan en dat samenwerken voelde weer heel vertrouwd. En nu past deze oma op de kleinkinderen als dat nodig is”.

De keuzes van Julia

Muziek

“Er is heel veel muziek waar ik van hou. Ik hou heel erg van Soul, ik vind de weemoedigheid erin heel mooi, maar ook van The Shangri-Las met ‘The Leader of the Pack’. In mijn tijd was het ‘not done’ om dat soort muziek mooi te vinden. Ik hou van Folk muziek, ‘Cajun’ en ‘Zydeco’, de muziek uit New Orleans. Verder hou ik van Nick Cave, Bruce Springsteen maar ook van Eminem daar heb ik naar leren luisteren door mijn dochter. En 2Pack. Henk vindt dat verschrikkelijk, maar af en toe vind ik dat erg leuk.”

Boek

“Heel moeilijk, maar ik kies voor het bijna magisch realisme in ‘The Deptford Trilogy’ van de Canadese schrijver Robertson Davies. De boeken gaan over een jongen die een sneeuwbal, met een steen erin gooit en daarmee een zwangere vrouw raakt, die hierdoor te vroeg bevalt. De boeken gaan over het effect dat het gooien van die sneeuwbal heeft gehad op talloze personages. Het is fascinerend hoe alles bij elkaar komt. Later las ik ‘A Prayer for Owen Meany’ van John Irving en dat deed mij zo denken aan ‘The Deptford Trilogy’, dat wel veel eerder is geschreven. In de boeken van Isabel Allende vind ik ook het magisch realisme waar ik van hou: spoken die om de tafel zitten”.

Film

“Ik kies voor ‘Citizen Kane’, van Orson Welles. De film gaat over het leven van krantenmagnaat Charles Foster Kane, gebaseerd op het leven van William Hearst. Welles regisseerde en produceerde de film, speelde zelf de hoofdrol en schreef mee aan het scenario. Ik zag de film op de kunstacademie en de rol van Orson Welles maakt diep op mij. De film was vernieuwend wat betreft verhaalstructuur, montage, deep-focusfotografie en het gebruik van grime. Het gaat over de betekenis van ‘Rosebud’ het laatste woord dat Kane gebruikt, wanneer hij overlijdt in landhuis Xanadu, Ik ben gaan lezen over Hearst toen ik zijn huis zag aan de kust van Californië. Hij was als twaalf jarig jongetje in het Louvre en toen hem gevraagd werd wat hij voor zijn verjaardag wilde hebben was dat niet één schilderij uit het Louvre, maar het hele museum”.

Kunstwerk

“Ik hou van de prerafaëlieten, de Engelse kunstenaars uit het Victoriaanse tijdperk. Ik hou van het gekke sfeertje eromheen. Zij wilden zich afzetten tegen de Academische kunst zoals die werd voorgeschreven door Royal Academy of Arts. Hun werk is vaak heel dramatisch en theatraal, daar hou ik van. Kunstenaars zoals William Morris en Rossetti, maar ook een schrijver zoals Oscar Wilde. Ik hou ook van pop-art. Maar als er één schilderij is dat ik zou willen hebben dan is het ‘Het Wachten’ van Pyke Koch. Vijf vrouwen staan te wachten voor het Gerechtsgebouw en daar kan ik mij van alles bij voorstellen. Helaas is het niet meer te zien in het Centraal Museum. Maar mochten ze het niet meer willen exposeren dan heb ik er wel een kamertje voor waar alleen ik het kan zien”.

Museum

“The Modern Tate in Londen, dat vind ik zo’n indrukwekkend museum. Maar ook een museum waar je je kinderen mee naartoe kan nemen. Ik kan daar zo acht uur blijven”.

Restaurant

“Het Paradijs, een restaurant dat helaas niet meer bestaat. Daar op zondag Dim-Summen, de bediening was altijd chagrijnig maar de dim-sum heerlijk. Ik hou van Oosters eten en dan vooral Indiaas. In Engeland heb je veel Indiërs en Pakistani en het leukste vind ik dan om bediend te worden door een Pakistani met een dik Cockney accent.”

Stad

“Londen is zo veel leuker geworden de laatste jaren. Ik hou ervan om in de parken rond te lopen, vooral Battersea Park. En het theater, experimenteel theater of stand-ups. In een oud theater met boxes, pluche en een verrekijker.”

Utrechter

“Henk Westbroek. Hij is zo uitgesproken in zijn mening. Hij kan zoveel emoties oproepen bij mensen en hij kan zelf zo boos over dingen worden. Toen Henk nog in de gemeenteraad zat, ging ik vaak naar de raadsvergaderingen en daar kon ik zo van hem genieten. Henk is snel en heel gevat”.

Wat zou jij doen als je burgemeester van Utrecht zou zijn?

“Burgemeesters kunnen weinig doen, maar ik zou wat soepeler omgaan met de openbare ruimte. Tijdens Corona mochten er terrasjes staan in de Zadelstraat, dat zag er zo leuk uit, bijna Frans. En bloembakken op de Mariaplaats, die moeten er ook weer komen”