Afgelopen maandag zit ik met Linda, mijn maatje, te werken. Telefoon: “Met Roy, Jan is heengegaan”. In een mengeling van verwarring probeer ik de mededeling tot mij door te laten dringen. 40 jaar geleden telefoon: “Met Jan, wil je voor mij werken?” Daarvoor had ik namens huurders een procedure tegen Jan aangespannen. “Als je niet mept, wil ik voor je werken”, zei ik.
Jan werd één van mijn beste vrienden met wie ik vele avonturen meemaakte. Hij was ook getuige op mijn huwelijk. Jan was een fenomeen; vlak voor de oorlog geboren op de Draaiweg, een schoffie dat uit de Duitse kelders op het Janskerkhof aardappelen jatte voor het gezin, na de oorlog ketelbinkie, toen in de bouw, als hobby boksen, ijzersterk, portier bij Jan Buitendijk, een door het leven gescherpte, creatieve geest en tegenslagen waren uitdagingen nog voor er levenscoaches waren.
Jan kon fantastisch vertellen. Al vroeg werd zijn ondernemingslust zichtbaar. Na de oorlog zat hij op de wilde vaart, nog geen 18 jaar oud en kwam hij in Japan terecht. Hij had een plaatje van Elvis bij zich, dat werd stukgedraaid in de respectievelijke bars in Yokohama met als tegenprestatie avonden gratis vertier.
Als portier zag hij mogelijkheden in zalenverhuur. Met de hulp van zijn baas begon hij Zalenverhuur Jan Brouwer aan de Biltstraat. Het werd een succes. Jan startte er ook zijn boksschool en gaandeweg groeide Jan als succesvol ondernemer. Jan en ik werden meer en meer vrienden. Zaterdags gingen we rennen/lopen in Beerschoten en vertelden wij elkaar de “Keek op de week”. Ik werd als advocaat wel eens bedreigd. Ik heb er nooit iets aan overgehouden. Achteraf denk ik: onbewust heb ik waarschijnlijk steeds gedacht; ik heb Jan.
Jan was ijzersterk, was voor niemand bang, maar in zee was hij een watje
Jarenlang gingen wij met vrienden en onze zonen duiken en hier zie je weer hoe veel lagig de mens is. Jan was ijzersterk, was voor niemand bang, maar in zee was hij een watje. Ook van de partij was onze vriend Henk Swager, een klassiek opgeleide duiker, die wel anderhalf uur deed met een fles. Ik was van de school van Henk: genieten, mediteren en zo weinig mogelijk inspannen. Jan had de duurste apparatuur, steeds weer nieuwe klokken, maar binnen een half uur was zijn fles leeg. Ik zie Jan nog die in de branding van Pink Beach in Bonaire ligt te worstelen. Ik denk dat de diepte daar 1,5 meter was en ik zie Jan totaal in paniek als een soort stoommachine vol luchtbelletjes, waarbij ik moest denken aan de hoes van de Sergeant Pepper Lonely Hearts Club band. Jan was in staat om in een badkuip te verdrinken.
Bij één van die duikreizen hadden we de gelegenheid om van Bonaire naar Venezuela te varen en onderweg te diepzeevissen. Op een gegeven moment had Jan beet. Vier uur lang worstelde hij en had het grootste plezier. Op een gegeven moment vroeg ik: “Mag ik even?” Na twee minuten gaf ik de hengel terug, zo zwaar was het. Dat bleek ook: een yellowtail tonijn van bijna 2,5 meter. Gaandeweg begreep Jan met zijn snelle geest dat je bij ondernemen niet voor het maximale, maar voor het optimale moet gaan. Volgens mij heb ik in die 40 jaar maar een paar procedures voor Jan gevoerd. Jan was van het overleg geworden, ten minste als de andere partij zich redelijk gedroeg.
In de loop der jaren werd de gehuurde sportzaal het kasteel aan de Biltstraat met appartementen, winkels, restaurants en kantoren. Jan bleef actief. Hij had een boksring en die verhuurde hij tot het laatst voor evenementen, waarbij hij samen met zijn maatje Jaap van der Stok voor een paar centen (daar ging het niet om) door het land trok.
Nooit etaleerde of stond hij zich voor dat hij zakelijk geslaagd was
Jan weigerde bij de pakken neer te zitten toen zijn zoon een ernstig motorongeluk kreeg. Hij ging met hem samenwerken in het beheer. Er was geen tijd meer voor de handicap. Jan had een enorme innerlijke beschaving. Nooit etaleerde of stond hij zich voor dat hij zakelijk geslaagd was. Hij had zijn vaste tradities; een biertje bij het weerbericht verderop op de Biltstraat. Ook één van onze vaste tradities was zijn favoriete restaurant Anak Depok in Den Dolder. Eén á twee keer per jaar gingen we daar met Jan, Henk, mijn zoon en ik eten, oude duikherinneringen ophalen. Iedereen voelde zich prettig in zijn omgeving. Jan was altijd chique gekleed. Als je hem niet kende, leek hij zo een graaf uit Rome.
Jan kon alles (behalve duiken). Zo stripte hij één van de gebouwen op de Biltstraat en bouwde er fantastische appartementen. Met Jan werken was altijd een feest. Op een gegeven moment sta ik met een trilnaald een gestorte betonvloer te egaliseren, waarop Jan mij waarschuwt: “Ik betaal niet je tarief”, waarop ik terug schreeuwde: “Ik doe het pro deo”.
Toen ik kort op het gymnasium was, leerde ik: “non scholae, sed vitae discimus” (“wij leren niet voor school, maar voor het leven”). Jan was van adel; niet van geboorte, maar door het leven.
Ik zal hem missen!
In de laatste jaren van mijn tandheelkunde opleiding kwam ik bijna dagelijks bij Café Oporto
in de Korte Minrebroederstraat, nu Café De Zaak. Achter de bar stond Willem en aan de deur
Jan Brouwer.
Diverse keren mocht ik, in mijn middagpauze, Jan’s voortanden vervangen, als er weer eens lastige jongens de confrontatie met Jan waren aangegaan, in het café of erbuiten.
Het gipsmodel stond altijd klaar in de onderste lade van m’n kastje in de tandheelkundige kliniek op de Jutphaseweg.
Een zeer prettig mens is heengegaan!
Toetie W. Keulen-Proost
Een harde longbonk, zo voelde het toen ik het nieuws hoorde.
Zo een die ik regelmatig van hem kreeg als beginnend bokser op de Biltstraat.
De sfeer die bij de club Boxing Brouwer was fantastisch, no nonsense, hard trainen en niet piepen.
Behalve het boksen was de club ook vol gezelligheid, deze meestal onder de regie van Jan die het prachtig vond dat iedereen schik had.
En schik hebben we gehad Jan !
Biertje na de training daarna bij de buren ( tapas restaurant Dos Locco’s) even vragen of ze nog wat lekkers over hadden voor de buur boksers , zodat we nog even lekker met de boys van een “ bak haggel ” konden genieten.
Door de jaren heen heb ik, en met mij nog tal van mensen veel van Jan geleerd.
Deze lessen houden we voor altijd bij ons Jan.
Jan Brouwer Power, bedankt voor alles
Jimmy
Ach, Jan. Ik heb je de laatste jaren gemist bij je wandelingetjes op de Biltstraat.
Vaarwel, Jan.
Collectief Café De Baas was vanaf 1 juni 1976 gevestigd in een van Jan Brouwers panden, Biltstraat 23. Het succes van De Baas -pilsje 90 cent- werd een succes voor Jan. Vanaf ’77 stelde Jan, in het Uterèg waarin Tivoli nog niet gekraakt was, zijn bokszaal ter beschikking voor een heus Poppodium, Over de Singel. Slogan: ‘Geen dasjes, geen pasjes, maar lekkere basjes’. Op zondagmiddagen 600 vrouw en man publiek voor Herman Brood & His Wild Romance, Gruppo Sportivo, Bots, Jules Deelder en vele andere topacts van Hollandse bodem. De stad veranderde rap en intens.
Zo droeg Jan Brouwer -passief- ruimschoots bij aan de Utrechtse muziek- en cafécultuur.
Ik was een van de twintig Baas-eigenaren en in ’76 mede-onderhandelaar over het huurcontract Biltstraat 23 en de popzaal.
Jan was een beter onderhandelaar…
Dank je, man. Sterkte voor je zoons en familie.
Jan voor het eerst ontmoet bij de Fenima als collega portier, ik stond toen aan de Dietse.. ik had al de nette klanten en hij had het zandpad en had er schijt aan.. en als er problemen waren kon hij even bellen.. was naar 800 meter van mij verdaan , maar meestal kon hij het zelf redden. Verder heeft hij bij ons GeJo de duikopleiding gedaan waarbij hij geconfronteerd werd met de hele Octopus bende en zijn grote vriend ‘Henkie Haverhoek’, die hem als portier bij Hordijk op de Mariaplaats, bij weigering nog een revolver op zijn kop heeft gezet en later realiseerde hij zich wie Henkie was en alom pret gehad met elkaar in de opleiding. Hij is bij ons hier op Bonaire op bezoek geweest met Henk , Tomlow en de jongens en hebben leuke duiken gemaakt met ze. Tijdens het vrijgezellenfeestje van ons trouwen hebben we gezellig bootje gevaren en biertje gedronken terwijl Jon Bluming nog van de stijger viel in het water, alom een geweldige gebeurtenis, een groot feest met goede herinneringen om ons alom geprezen Jantje, een geweldige vriend, dank daarvoor.
Gemma en Joop van der Linden, Bonaire
Ik was student ttv de zaal van Jan en had een kamer boven cafe toy toy van jannie en freek . Ik heb er twee jaar gewoond, genoten en.gebaald van de muziek die vooral in de zomer uit de zalen galmde: bots, vitesse en het goede doelde turkse bruiloften.van 3 dagen. En ik maar tentamens proberen te leren! Maar Penney de Jager had ik graag ziegn optreden Rust zacht Janl.