Het mooiste meisje van de stad/Wendy Booy-de Ruiter(55): voetbaldochter én voetbalvrouw

Vrouwen die een jaartje ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Wendy Booy: “Ik word ouder. Soms heb ik het wel in de gaten wanneer ik mijn knieën voel, maar echt oud voel ik mij niet.”

Wendy Booy, niet alleen een “voetbalvrouw” maar ook een “voetbaldochter”. Hetgeen betekent dat je leven bepaald wordt door de sport en het vele verhuizen dat je noodgedwongen toch moet doen. Het is misschien ook de reden dat het huis van Foeke en Wendy, smaakvol doch sober is ingericht. Geen onnodige frutsels en tierlantijnen. Zo dat, indien nodig, de boel zo opgepakt kan worden om weer naar een andere plek te gaan. 

Wendy, geboren aan het Vechtplantsoen in Zuilen, verhuisde al jong naar de Händelstraat in Oog en Al om daar boven de sigarenwinkel van haar ouders te gaan wonen. Vader Nol de Ruiter was werkzaam bij de gemeente en voetbalde bij DOS en later bij Elinkwijk. Moeder was wel thuis maar runde de zaak en samen met haar drie jaar jongere zusje werd Wendy al vroeg zelfstandig.

“We vormden een echte Utrechtse familie, mijn overgrootmoeder had nog met een viskar door de straten gelopen”

“Ik herinner mij een warme en fijne jeugd. We speelden veel buiten en woonden in een gezellige wijk naast de melkboer en de bakker. We kregen warme krentenbollen toegestopt en pikten krenten uit de enorme voorraadton. Mijn vader was streng er golden regels waar niet aan te tornen viel. Mijn opa, van vaders kant, was een fantastische man. Hij was veel bij ons, paste op de winkel en deed de klusjes. Hij maakten quizzen die wij speelden en hij was ook suppoost bij het Centraal Museum. Op zaterdagen en in de vakanties mocht ik met hem mee. Ik kende het museum als mijn broekzak en ik mocht spelen met het poppenhuis, dat voelde als van mijzelf. Ik kan nog steeds de geur van het schip in de kelder ruiken als ik mijn ogen dichtdoe. We vormden een echte Utrechtse familie, mijn overgrootmoeder had nog met een viskar door de straten gelopen en mijn grootvader had, in de oorlog, ondergedoken gezeten op de klokkenzolder van de Dom. Mijn oma kende alle kooplui op de markt en vaak ging ik met haar mee. We gingen altijd met de hele familie op vakantie, we waren heel hecht en groot was de schok toen mijn vader zijn trainersdiploma haalde en coach werd bij F.C. Den Bosch. We verhuisden naar Vlijmen een dorpje bij Den Bosch om een jaar later naar Friesland te gaan. Nol was trainer geworden bij F.C. Cambuur. Mijn moeder, ondernemend als zij was, opende een sportzaak Berghem, het  dorp waar wij woonden. Op zaterdag of zondag gingen we, min of meer verplicht, mee naar het voetbal. Op zaterdag werkte er een leuke jongen, Foeke Booy, bij ons in de zaak en hij voetbalde in het jeugdelftal van Cambuur.”

Nol de Ruiter en Foeke Booij

“Op 6 juni trouwden we en alle festiviteiten vonden plaats in de Galgenwaard”

We kregen verkering en toen mijn vader trainer werd bij Wageningen en mijn ouders naar Veenendaal verhuisden, wilde ik niet mee. Ik trok in bij de ouders van Foeke. Toen we een flatje vonden in Leeuwarden gingen we daar samenwonen. Ik vond een baantje bij een fysiotherapie-praktijk en later nog bij de Postbank. In die tijd was je als voetballer semi-prof en werkte je naast het voetballen ook nog. Toen Foeke een contract kreeg bij De Graafschap verhuisden we samen naar Doetichem. Foeke werkte in een fabriek waar hij loodzware gietijzeren kachels sjouwde. Daarnaast trainde hij en ik werkte bij uitgeverij Misset. Mijn vader was inmiddels trainer bij FC Utrecht geworden en op 5 juni won de club de KNVB beker. Op 6 juni trouwden we in het oude stadhuis van Utrecht en alle festiviteiten vonden plaats in de Galgenwaard. De beker nam een prominente plaats in op de cadeautafel en het hele elftal was er om de dochter van de trainer geluk te wensen. In het voetbal loopt het kalenderjaar van juni tot juni en Foeke kreeg een contract bij PEC-Zwolle. We verhuisden naar Zwolle, waar onze oudste dochter Stephanie werd geboren. Van Zwolle gingen we naar Groningen. En van Groningen naar Kortrijk in België. België was fantastisch om te wonen, de club zorgde goed voor ons en we kregen een heerlijk huis in Loppem. We werden warm ontvangen in het dorp en hoorden er echt bij toen we, onze oudste dochter en de inmiddels geboren Richelle, lieten dopen in het kleine katholieke dorpskerkje. Ik ben niet kerkelijk opgevoed en eigenlijk protestant, maar het leek ons goed om onze kinderen iets van het geloof mee te geven. Het Bourgondische leven beviel ons goed en paste bij ons. Met vrienden en alle kinderen ”op restaurant” en naar het strand van Knokke. De bakker die op zondag open is, de traiteurs waar je het heerlijkste eten kon kopen en uitgebreid lunchen tussen de middag. We komen nog steeds graag in België, onze beste vrienden wonen in Loppem en we zoeken ze geregeld op. De trainer van Kortrijk ging werken bij Club Brugge en hij nam Foeke, als speler, mee. In zijn eerste jaar werd Brugge Landskampioen en in het tweede jaar weer en wonnen ze ook de beker. We verhuisden naar het centrum van Brugge waar ik ook het heerlijk vond. Toen Foeke bij Gent ging spelen overleed mijn opa. Hoewel de hele familie geregeld bij ons in België was, voelde het ineens ver weg.”

Het huwelijksfeest vond in stadion Galgenwaard plaats

“Al dat verhuizen maakt dat je je leert aanpassen, maar je vriendschappen zijn vluchtig”

“Toen Foeke de mogelijkheid kreeg om bij Utrecht te komen spelen, grepen we die kans met beide handen aan. We gingen wonen in Houten, dichtbij mijn ouders die daar inmiddels een sigarenwinkel waren begonnen. Toen zijn we gestopt met het verhuizen. We wilden onze dochters zoveel mogelijk laten opgroeien op één plek. Al dat verhuizen maakt dat je je leert aanpassen, maar je vriendschappen zijn vluchtig. Op een reünie van een school heb je niets te zoeken en ik heb maar één schoolvriendin van vroeger uit Berghem. Het onrustige gevoel van ergens naar toe moeten,  heb ik nog heel lang gehouden. Het was avontuurlijk maar ik was er wel klaar mee. Ik hielp mijn moeder in de winkel en het was de bedoeling dat wij die over zouden nemen, maar we zagen dat niet zitten. Foeke had na een blessure zijn trainersdiploma gehaald, hij werd eerst jeugdtrainer en daarna trainde hij het eerste. Hij trad in de voetsporen van Nol als trainer maar ook behaalde hij net als zijn schoonvader de Johan Cruijff Schaal en de KNVB-beker.”

Foeke en Wendy met de kinderen in België

“Als rasechte Utrechter kun je Utrecht wel verlaten maar Utrecht verlaat jou niet”

“Hij trainde nog een jaar de Saoedi-Arabische club Al-Nassr maar was amper thuis. Als familie-man was dat na en jaar wel genoeg. Wij gingen wel geregeld naar hem toe maar de cultuur paste niet bij ons. Hoewel wij het niet hadden willen missen, we maakten kennis met het leven in een compound, de strenge regels omtrent alcohol en je omkleden in het vliegtuig in een zwarte abaya. Waar Foeke vervolgens ook naar toe zou gaan, wij bleven in Houten. Foeke is weer terug naar de club waar hij begon, terug naar Leeuwarden naar Cambuur maar nu als technisch directeur en rijdt bijna dagelijks op en neer. Binnen Houten zijn we nu verhuisd naar ons overzichtelijke huis, maar we zijn wel veel in Utrecht te vinden. Als rasechte Utrechter kun je Utrecht wel verlaten maar Utrecht verlaat jou niet.”

Hoe is het om ouder te worden? 

“Oh ja, het is ook zo, ik word ouder. Soms heb ik het wel in de gaten wanneer ik mijn knieën voel, maar echt ouder voel ik mij niet. Ik vind het heerlijk dat we grootouders zijn geworden, dat is zo leuk! Ik had nooit gedacht dat het zo geweldig zou zijn. Ik pas eens in de veertien dagen op en dan zorg ik dat alles klaar en gewassen is als ik weer wegga. Dat zorgen vind ik heerlijk,  dat heb ik van mijn moeder die zelfs naar België kwam om op te passen.” 

Wat is je geheim? 

“Geluk hebben en gelukkig zijn. Foeke en ik zijn dit jaar vijfendertig jaar getrouwd en we hebben het nog steeds, iedere dag heel erg leuk. Ik drink gewoon mijn glaasje wijn. Ik ben supertrots op mijn kinderen: ze zijn slim en hebben iets over voor een ander.” 

Is je stijl veranderd? 

“Ik heb krullend haar van mijzelf en ik deed altijd heel veel moeite om het stijl te krijgen, maar nu kan mij dat niets meer schelen: lekker laten krullen. Mijn kleding moet gewoon lekker zitten, maar naarmate je ouder wordt, is het toch belangrijk om er verzorgd uit te zien. Maar absoluut geen botox of fillers.” 

Tennis, yoga of bridge? 

“Ik heb vroeger wel altijd gesport, volleybal en atletiek. Maar eigenlijk ben ik niet zo sportief: ik zat altijd op tribune en dat vond ik al heel sportief.” 

Wat vind je van de Utrechtse vrouw?’ 

“Open, eerlijk en direct. Licht cynisch en ik denk dat de echte Utrechter wel van een beetje zelfspot houdt.” 

Aan wie geef jij het stokje door? 

“ Aan Monique van Bentum, zij is net als ik een echte Utrechtse vrouw.”