Het mooiste meisje van de stad: Signe Sordam (65)

Vrouwen die ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Signe Sordam: “Ik leef in de vaste overtuiging dat ik dit leven nog eens over ga doen, zo leuk is het.”

Signe Sordam, geboren in Paramaribo, groeide op in een gezin dat door haar vader met strenge hand werd geleid. Vader Sordam was directeur van een particuliere basis- en middelbare school. Het was de bedoeling dat Signe, na het behalen van haar hoofdacte, de basisschool zou gaan leiden. “Ik voelde er niets voor om voor mijn vader te gaan werken. Ik kocht een ticket en binnen een week was ik vertrokken.”

Signes zus was al eerder weggegaan uit Suriname en woonde in Haarlem. Daar ging Signe ook naar toe. Ze vond een baan op een lagere school en bij toeval een heerlijke etage. De overgang van Suriname naar Nederland was geen probleem. “Regen en sneeuw in plaats van alle dagen zon, het maakte mij niets uit. Het enige wat telde was mijn vrijheid. Ik had lol met mijn leerlingen, leuke collega’s en een geweldige directeur.” De ouders hadden wel problemen met de Surinaamse leerkracht. “Een zwarte juf voor de klas die hun kinderen onderwees.” Er werd een ouderavond met het bestuur georganiseerd en daar konden de ouders hun grieven kwijt. “Nooit meer iets van gehoord,” lacht Signe.

“De directeur vond mij wel grappig en hij gaf ons samen op voor de Rudi Carrell Show. Ik had geen idee wie of wat dat was, ik had geen televisie en keek ook nooit. We werden uitgenodigd voor de testdag in Hilversum en we mochten door naar de show. Ik vond die Rudi wel aardig, maar dat bleek Carrell helemaal niet te zijn maar de regisseur. Ik speelde een sketch met Rijk de Gooijer, ook nog nooit van gehoord, en we wonnen de show. ‘Het schalks ogende onderwijzeresje uit Suriname en de degelijke bovenmeester”, volgens het persbericht.”

“Na een paar jaar besloot ik het onderwijs te verlaten, het was ‘niet mijn ding’. Mijn vader had mij eigenlijk in die richting gedwongen”. Signe besloot naar Utrecht te gaan, waar haar beste vriendin woonde. “Ik bracht al mijn vrije tijd door in Utrecht en kende de stad.” Ze vond een baan bij het Gemeentelijk Energiebedrijf, volgde een cursus boekhouden, daarna een cursus bedrijfsadministratie en de avond-HEAO. “Inmiddels was mijn moeder ook naar Utrecht gekomen. Zij had een ‘naaischool’ in Suriname gehad en in de Jan van Scorelstraat hing zij een bord op de gevel van haar huis ‘Modevakschool’. Die liep vanaf dag één.”

Signe raakte in verwachting, kreeg een dochter, rondde de HEAO af, besloot Rechten te gaan studeren en behaalde cum laude haar meesterstitel. Ze kreeg een baan bij de gemeente, bij Burgerzaken op de afdeling naamswijzigingen. “Het was soms moeilijk om tegen een vader te zeggen dat kinderen zijn naam niet meer wilden dragen.” Ze ging verder en kwam terecht op de afdeling Personeelszaken. Daar vertegenwoordigde zij het College in ontslagzaken die voor de rechter moesten komen. “Vaak ging het om strafontslag en dat betekende voor de betrokkene geen uitkering. In alle zaken die ik deed heb toch na afloop de hand van de tegenpartij kunnen schudden.”

Signe werd gevraagd voor een project om de diversiteit van het gemeentepersoneel ‘langs de meetlat te leggen’: het personeel moest een afspiegeling zijn van de bewoners van Utrecht. Deze baan verdween na de reorganisatie in 2008 en ze zou haar carrière afsluiten als wijkadviseur. Eerst tijdelijk in Overvecht en later vast in Lunetten. “Ik moest er voor zorgen dat het sociaal en fysiek goed loopt in de wijk. Wijkambities voor vier jaar opstellen en proberen om de wijkactieplannen, samen met de bewoners, te verwezenlijken. Lunetten was een beetje sleets geworden, huizen waren dertig tot veertig jaar geleden gebouwd en eigenlijk was dit deel van de stad een beetje vergeten. Je rijdt niet door Lunetten als je de stad uit moet en we wilden de wijk weer op te kaart zetten. En dat is ons aardig gelukt: in Lunetten wonen mensen die begaan zijn met hun wijk.”

Naast de baan bij de gemeente werkte Signe jaren bij de gevangenis in Almere als beklagrechter. Ze behandelde klachten van gevangenen. “Het is een wereld waar je geen idee van hebt als je er nog nooit binnen bent geweest. Iedereen heeft het recht op een fatsoenlijke bejegening.” Na haar flexibele pensionering werd Signe gevraagd door de Stadsschouwburg om zitting te nemen in de adviesraad culturele diversiteit, programmering en publiciteit. “Er komen niet genoeg mensen van andere culturen naar de voorstellingen en dat willen we veranderen door de programmering aan te passen. Vooral jonge mensen moeten zo opgevoed worden dat ze de schouwburg leren kennen. Behalve met cultuur houdt Signe zich ook bezig met sport: zij is voorzitter van de Club van Vijftig van de voetbalclub Faja Lobi KDS. “Deze club voetbalt wekelijks op het dak van de IKEA en behalve het voetbal is het samen eten ook erg belangrijk, dat hoort bij ons,” lacht Signe.

Hoe is het om ouder te worden?
“Ik vraag mij steeds vaker af waar ik mijn sleutels heb gelaten. Aan mijn kleinkinderen merk ik dat ik ouder word omdat ik ze steeds groter zie worden. Dan realiseer ik mij dat dit leven eindig is. Maar ik leef in de vaste overtuiging dat ik dit leven nog eens over ga doen, zo leuk is het. Ik heb natuurlijk minder leuke dingen meegemaakt, maar dat vormt je. Er is werkelijk niets dat ik laat omdat ik ouder word. Ik hoor weleens mensen zeggen: ‘Ik koop geen nieuwe koelkast meer, dat is de moeite niet meer,’ daar heb ik geen last van. Mijn haar is grijzer geworden maar ik ga het niet verven omdat ik dat grijs eigenlijk leuk vind staan.”

Wat is je geheim?
“Sterke genen van mijn moeder en van mijn vader en veel smeren. Mijn conditie houd ik op peil door te dansen. Ik dans drie keer per week bij Dansschool Touchée in de Adelaarstraat: Afrikaanse en moderne dans. Dat is echt mijn passie. Verder zou ik wel weer willen bridgen. Maar in alles wat ik doe ben ik fanatiek. In bridge zou veel te veel tijd gaan zitten. Oh ja, wat ik ook nooit laat schieten is Oerol: van 12 tot 24 juni zit ik op Terschelling.”

Is je stijl veranderd?
“Geen korte rokken meer!” Ik draag steeds vaker een beetje nette kleding, maar ik zal nooit een gekocht jasje aantrekken zonder er zelf iets aan veranderd te hebben. Ik hielp mijn moeder in Suriname altijd op zaterdag om meisjes de naaimachine te leren kennen. Ik ben achter de naaimachine opgegroeid en kan zelf alles maken. Ik ben geen spijkerbroeken-type, er liggen er wel een paar in de kast, maar die draag ik alleen op Oerol.”

Wat vind je van de Utrechtse vrouw?
“Ik vind Utrechtse vrouwen een leuke uitstraling hebben. Misschien omdat ik altijd vrolijk ben en wanneer onze ogen elkaar ontmoeten er een glimlach verschijnt. In de winkels heb ik dat ook: kassières zijn nooit chagrijnig tegen mij.”

Aan wie geef jij het stokje door?
“Aan Joke Hoogenboom, zij is modeontwerper en heeft een ontwerpstudio in de Annastraat.”

Krantenbericht, Signe met Rudi Carell, Signe met Rijk de Gooijer