Vrouwen die ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Mia de Lorenzo: “Ik vind dat je niet moet zeuren want als je erop gaat letten voel je altijd wel iets.
Wie kent haar niet? Mia de Lorenzo, de Grande Dame van de Oudegracht. Haar hele leven speelde zich af op een paar honderd vierkante meter gracht. Toen Mia drie maanden oud was, verhuisde ze van Amersfoort naar Utrecht. Haar vader opende het Chinese Restaurant Drakenburg op de hoek van de Oudegracht en de Drakenburgstraat, de familie ging boven de zaak wonen. De lagere school, de middelbare school (HBS De Munnik op de Plompetorengracht), haar hele jeugd speelde zich af in het centrum van Utrecht. Met de kinderen van de andere ondernemers uit de buurt speelde ze in de tuin van stadskasteel Oudaen en op straat.
Mia was zestien toen zij haar eindexamen haalde en nog te jong voor de Hogere Hotelschool. Ze droomde van haar eigen hotel: “Ik had toen al bedacht dat ik een hotel wilde met thema-kamers, wat je nu een boetiek hotel zou noemen.” Ze ging een jaar naar Zwitserland om daar de Finishing School te bezoeken. Terug in Utrecht liet de hulp van haar moeder haar een krantenknipsel uit het Utrechts Nieuwsblad zien. De leuke Italiaanse jongen van de ijssalon Venezia was eerste geworden bij de Europese kampioenschappen bobslee in St. Moritz en tweede bij de wereldkampioenschappen in de viermansbob. “Ik had hem wel eens gezien maar zelf was ik nogal bleu en durfde hem niet aan te spreken. Mijn jongere zusje was niet zo verlegen, zij belde Italo de Lorenzo op en nodigde hem uit voor haar verjaardag. “Ben jij dat meisje met die brillen?” “Nee, dat is mijn zusje”. “Dan kom ik er nu aan”. Het was liefde op het eerste gezicht, Mia viel als een blok voor de zeven jaar oudere Italo en hij voor haar. Ze zijn tot op de dag van vandaag onafscheidelijk.
Italo, opgegroeid in Italië, was accountant en had de officiersopleiding afgerond. Mia had van jongs af aan meegeholpen in het restaurant van haar vader. Samen zouden ze het ideale ondernemers-duo vormen. In 1971 openden ze IJssalon Venezia aan de Oudegracht. Mia zorgde voor de inrichting en stond altijd in de zaak. Italo zorgde voor de administratie en de ijsbereiding. ” ’s Morgens vroeg en na sluitingstijd zat ik altijd even buiten, je hoort buiten meer dan binnen en je ziet wat er om je heen gebeurt. Italo werd voorzitter van de winkeliersvereniging in het hartje van de stad en richtte de vereniging voor Italiaanse ambachtelijke ijsbereiders, de ITAL, op.
Mia richtte zich op hun leefomgeving. Ze bemoeide zich actief met de Vereniging Grachtenstegen, ze zorgde voor de bloembakken in de Zakkendragerssteeg, voor de verlichting in de grond en vroeg kunstschilder John Noy om muurschilderingen te maken in de steeg. In 2001 sloten ze de zaak en begon Mia Wijnimport Venezia. ”Uitsluitend Italiaanse wijnen en veelal afkomstig van vrienden van Italo. Voor de Nederlands smaak was dat wel even wennen: Italiaanse wijnen hebben altijd dat zuurtje dat ze uitermate geschikt maakt om aan tafel te drinken”. Maar Mia maakte ook van deze onderneming een succes en tot verdriet van haar trouwe klantenkring stopte ze in januari met de verkoop van wijnen. “Nu ben ik even druk met de voorbereiding van het feest dat we geven voor de tachtigste verjaardag van Italo en daarna zien we wel weer.”
Hoe is het om ouder te worden?
“Ik heb het niets eens gemerkt! Ik besteed er ook niet veel aandacht aan. Ik ben een optimist en sta zo ook in het leven. Ik loop niet meer zo makkelijk, dat is de tol die een leven lang staan eist. Een tijdje gebruikte ik mijn scootmobiel en dan werd ik soms aangesproken: Oh, je zit in een scootmobiel wat erg”. Maar mijn steevaste antwoord luidde: ”Ik heb lang genoeg gestaan en het is nu mijn tijd om te gaan zitten”. Verder vind ik dat je niet moet zeuren want als je erop gaat letten voel je altijd wel iets. Ik wil er wel altijd goed verzorgd uitzien, maar dat heb ik altijd gedaan. In de zaak droeg ik net zo makkelijk de kleding van Fong Leng als van Chanel”.
Wat is je geheim?
Ik ben altijd bezig en heb altijd iets te doen. Ik ben nog steeds betrokken bij de Vereniging Grachtstegen, we zorgen dat de gebouwen er goed uitzien en wij maken de stegen aantrekkelijk. In onze Zakkendragerssteeg letten we op elkaar en helpen elkaar. Ik ben een bevoorrecht mens met drie dochters die hier in de buurt wonen. We zijn heel close, we overleggen altijd alles en staan altijd voor elkaar klaar.
Golf, tennis of yoga?
Helemaal niks van dat alles! Ik ben helemaal niet sportief en ook nooit geweest! Ik stond wel vanochtend om zeven uur met de tuinman op ons dakterras om de bakken te vullen om het terras weer zomerklaar te maken.
Wat vind je van de Utrechtse vrouw?
Leven en laten leven! Prima en niets aan veranderen. De stad bestaat uit individuen en ik oordeel niet zou gauw.
Aan wie geef je het stokje door?
Aan Gonnie Bonfrère, zij is een vrouw die ook nog vol in het leven staat.
Geweldige vrouw!
Wat ben je nog een mooie vrouw en dat was je vroeger ook al .Ik heb iets verder op de gracht gewerkt bij Maminette en ging dan altijd even n ijsje eten .
Met recht een “ Grande Dame”. wat een feest dat er vrouwen zoals zij bestaan! Ze heeft Utrecht mooier gekleurd!!
Leuke vrouw, leuk stel ook. Altijd genoten van het ijs van Venezia ook al in het oude pand. Fantastisch dat je nog altijd zo bezig bent en blijft! En Italo al 80 straks, heb zijn vader nog gekend. Mijn vader kreeg regelmatig een emmer eiwit mee van hem, eidooiers werden voor het ijs gebruikt?ik was nog jong, leuke oude tijd! Succes met de voorbereidingen!
Beste Mensen ; een prachtig verhaal van geweldige mensen die veel hebben bijgedragen aan de binnenstad van Utrecht ! !
Bij de Heer de Lorenzo Senior heb ik vele jaren zijn haar mogen verzorgen , een Geweldig mens !
De ijssalon is plm. 85 jaar geleden toch gestart aan het Janskerkhof ?
Vriendelijke groeten , Herman
Altijd heerlijk Mia en haar man weer even tegen te komen en te mogen spreken
in onze geliefde binnenstad Utrecht.
Een lieve groet aan beiden,
Jetta
Wat een leuk levensverhaal. Inderdaad was jij een mooi meisje in de bloei, toen jij nog Jenny Ma heette. In 1956/57 was ik bevriend met Jaap en kwam ik meerdere keren in het ouderlijke huis boven het restaurant. Jouw moeder kon prachtig piano spelen, als ik mij goed herinner. Jaap en ik zaten in dezelfde klas op het Chr. Gymnasium en wekelijks gingen wij samen naar de film.
In 1960, het lustrum met de hoedjes, kwam ik op ‘De Munnik’. Vele jongens wilden jou graag aan hun zijde voor een feest.
Mocht je die Munnikperiode nog eens doornemen, zie http://hbsfdemunnik.blogspot.com/
Mia heeft ook op de MMS-afdeling van de Christelijke HBS aan de Nieuwe Gracht gezeten. Leuke meid was ze toen, een beetje stilletjes.
Inderdaad, de heer Herman Servaas heeft gelijk. Hr De Lorenzo Senior (Italiaanse ijsmaker) startte met zijn ijsverkoop op het Janskerkhof om de hoek van de Lange Jansstraat. ( Na zijn vertrek naar elders in de stad, vestigde zich daar de huizen-makelaar Pisa?.)
Vanaf zijn Utrechtse start was de Lorenzo een begrip als dé consumptie ijs producent in Utrecht en verre omstreken.
Natuurlijk kreeg hij ‘navolging’ oftewel concurrentie maar ja…er was maar “één VENEZIA, die van de Lorenzo”. Ik spreek nu met name over de 30-er jaren van de vorige eeuw toen ik als jochie mijn ouders wel eens wist te verleiden om daar ook zèlf een (maar dan een coup!) ijsje te nemen.