Het mooiste meisje van de stad/Marlies van Maren (56): “Jonge mensen vormen een toegevoegde waarde”

Vrouwen die een jaartje ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Marlies van Maren:”“Geweldig! Ik geniet er zo van. Het lijkt wel of de druk van altijd te moeten presteren weg is gevallen.”

Chef Frans van Wieren, van Chez Jacqueline, kookt bij Buurten zijn klassiekers. Vrienden, familie, collega’s en “oude” gasten verheugen zich al dagen op dit evenement. Het lijkt één grote reünie. We gaan aan tafel en naast ons zit een vrouw aan een tafeltje alleen. Haar “dinnerdate” moest verstek laten gaan. We schoven onze tafeltjes aan elkaar en hadden een geweldige avond. Onze buurvrouw Marlies van Maren bleek een ontzettend leuk mens. Wilde zij niet een keer mijn “Mooiste Meisje” zijn? Ja, dat wilde ze wel. 

Marlies geboren in de Oude Kerkstraat als de jongste van drie kinderen. Zus Ellen, zeven jaar ouder en broer Cees met ze wie maar dertien maanden scheelt. Vader was stratenmaker en kreeg zijn loonzakje elke vrijdag. Vaak belandde hij dan in de kroeg waar een groot deel van zijn weekloon op ging aan drank, kaarten en gokken.

“De Burgemeester van der Voort van Zijplaan noemden wij ook wel de van Zuiplaan”

“Mijn moeder moest dan de eindjes weer aan elkaar zien te knopen, niet eenvoudig met drie kleine kinderen. De buurt waar wij opgroeiden was toen nog een vrij armoedige buurt. In de Krijtstraat bij ons achter, werd veel gevochten en was dan ook voor ons strikt verboden terrein. Mijn moeder was ook een uithuizig type en vaak pasten de studenten uit het huis aan de overkant op ons. Wij vielen een beetje uit de toon in de buurt en ik denk dat dat te maken heeft met de vader van mijn moeder. Opa kwam bij ons op bezoek in zijn grote auto’s: een Buick of een Camaro. Hij was directeur van Turmac, een sigarettenfabriek die tabak importeerde uit Turkije en Macedonië.  Hij had een goede baan en toen mijn ouders uit elkaar gingen kocht hij een huis voor mijn moeder bij mijn grootouders om de hoek in Tuindorp. Een fijne buurt om op te groeien met mijn oma altijd in de buurt als oppas. Mijn moeder was geen echte huisvrouw en dat was een doorn in het oog van mijn oma.  Moeder was van de feestjes bij ons thuis en de straat waar wij woonden de Burgemeester van der Voort van Zijplaan noemden wij ook wel de van Zuiplaan. Mijn moeder werkte in de keuken en de bediening bij Vladimir in de Zakkendragerssteeg en er was niet veel luxe bij ons thuis.”

Elk jaar vakantie in Noordwijk

“Maar mijn grootouders lieten ons altijd mee genieten van wat zij wel hadden: de eigen paarden, de wintersport in Seefeld en het huis dat zij ieder jaar huurden in Noordwijk. Noordwijk was wel heel speciaal voor ons allemaal, de paarden gingen mee en we woonden altijd in hetzelfde grote huis dat wij huurden van een vissersfamilie. Het was dan ook niet zo vreemd dat mijn zus een baan vond als receptioniste in een hotel daar. Toen ik mijn receptionisten-opleiding bij Schoevers had afgerond hoorde zij van een vacature bij een aannemersbedrijf in Leiden. Ik ging op vrijdag op gesprek en kon op maandag beginnen. Mijn zus verhuisde net uit haar kamer in Noordwijk en ik kon er zo in. Ik was zestien en plots woonde ik op kamers. De baas was heel aardig voor mij maar bleek later niet te deugen. Ik mocht altijd mee als hij naar Den Haag ging. Hij bezocht dan naar een heel groot huis waar hij mij achterliet bij aardige vrouwen. Ik was zo groen als gras en had geen idee dat ik in een bordeel zat. Ik deed gewoon de boekhouding en vroeg mij niets af. Na een paar maanden vond de accountant dat ik te veel wist en wilde van mij af. Het bleek een grote criminele bende waar ik werkte en op een gegeven moment durfde ik niet meer op straat omdat ik werd gezocht door weer een andere criminele familie.”

“Ik zat zonder werk en hoorde van een baantje bij een escort bureau. Oh wat leuk, dacht ik nog”

“Ik zat zonder werk en hoorde van een baantje bij een escort bureau. Oh wat leuk, dacht ik nog, mijn zus werkt bij Mazda en ik bij Ford Escort, allebei iets met auto’s. Hoe naïef kun je zijn als je zeventien bent?  Na de hectiek van mijn eerste baantje vond ik een heerlijk rustige en eenvoudige baan bij het energiebedrijf in Leiden. Mijn broer was inmiddels weer terug in Utrecht en werkte als kok bij Moustache van Frans Fagel. Ik ging ook terug naar Utrecht en met mijn broer en schoonzus trokken wij bij weer bij mijn moeder in. Mijn broer besloot voor zichzelf te beginnen, in de Heksenketel aan de Oude Gracht begon hij La Bohème. Beneden draaide mijn moeder het eetcafé met dagschotels voor acht gulden en boven een à la carte restaurant gerund door mijn broer en zijn vrouw. Ik ging ook bij hen in de zaak werken en mijn zus en haar man volgden niet veel later. Het liep geweldig, wij waren het eerste restaurant met wijn per glas  en een wijnarrangement. Maar na vijf jaar ging het minder. Er was veel concurrentie en er kwamen grote restaurants bij zoals Luden met hoge zalen en grote tafels. De nieuwigheid trok meer dan ons kleine intieme restaurant. Ik vond een baan in Den Dolder bij Salle à Manger, toen nog geleid door Wulf Engel, waar ik de lunch draaide. Na een jaar Den Dolder vertrok ik naar Brasserie La Plaza in Maarsen. Maar het werken in de horeca ging zijn tol eisen, ik kreeg last van mijn knieën en mijn rug. Ik moest wat anders gaan doen en via het UWV kreeg ik een computercursus. Ik had de hele komst van de computer gemist en moest alles leren over Word en Excel: er ging een wereld voor mij open. Ik vond een parttime baan bij de faculteit Diergeneeskunde op de financiële afdeling maar ik verdiende niet genoeg en maakte daarbij schoon in Discotheek de Toekan en serveerde de lunch bij Tante’s Bistro op zaterdag. Toen kon ik fulltime gaan werken bij Diergeneeskunde en werd verantwoordelijk voor grotere projecten. Ik ging cursussen geven voor andere faculteiten en schreef de lesstof zelf. Ik had nooit gedacht dat ik voor een klas zou durven staan. Inmiddels ben ik projectleider administratieve processen en systemen en ga ik al twintig jaar met veel plezier naar mijn werk. Ik had altijd verhoudingen gehad met mannen die al iemand hadden. Ik vond dat veilig,  op een afstand en hoefde mij nooit helemaal te binden. Tot ik mijn de man leerde kennen, waarvan ik inmiddels gescheiden ben.”

La Bohème (1991)

“Het leek wel alsof er tijdens mijn burn-out een barrière was weggeslagen, een blokkade die altijd had beschermd verdwenen was”

“We trouwden en hadden een goed huwelijk. Maar hij werd ziek en in datzelfde jaar overleden mijn zusje en twee vriendinnen. Ik kreeg een burn-out en in therapie leerde ik veel dingen over mijzelf: ik had verlatings-en bindingsangst. Terug te voeren op een jeugd waar vader weg ging, het had mij al jong gevormd tot wie ik was. Nu begreep ik ook waarom ik mannen altijd op een afstand had willen houden. Ik kreeg anti-depressiva en het ging beter met mij. Tot ik twee jaar geleden besloot om de medicatie langzaam af te bouwen. Ik kreeg griep en die duurde en duurde maar. Ik ging naar de huisarts en hij besloot dat een geringe onderhoudsdosering mij goed zou doen. Het leek wel alsof er tijdens mijn burn-out een barrière was weggeslagen, een blokkade die altijd had beschermd verdwenen was. Ik slik nu nog en voel mij hartstikke goed, ik ben geen dood vogeltje en voel nog steeds emoties. Soms komen mensen nader tot elkaar wanneer je ellende meemaakt, maar ons dreef het juist uit elkaar. We besloten uit elkaar te gaan maar, maar zien elkaar nog steeds: we cryptogrammen  en ontbijten samen op zaterdag. Een hechte vriendschap is overgebleven, niemand kent ons immers zo goed als de ander.” 

Al vijfentwintig jaar vrouwenbiljart in de Stichtse Taveerne.

Hoe is het om ouder te worden? 

“Geweldig! Ik geniet er zo van. Het lijkt wel of de druk van altijd te moeten presteren weg is gevallen. Door vallen en opstaan heb ik van alles geleerd en nu is de tijd gekomen om dat toe te passen. Ik hoef niet meer eindeloos voor de spiegel te staan: zo ben ik en meer kan ik er niet van maken.” 

Wat is je geheim? 

“Openstaan voor andere mensen en hun meningen zonder vooroordelen. Ik ga niet alleen om met vijfenvijftig plus vrouwen maar ook met jonge mensen, zij vormen een toegevoegde waarde. Zij houden mij jong en bij de tijd. Zelf heb ik het nooit gedurfd om aan kinderen te beginnen. Ik was te onzeker en kon amper voor mijzelf zorgen. Ik heb de kinderen van mijn broer Cees en zij voelen als van mijzelf.” 

Is je stijl veranderd? 

“ Toen ik de opleiding bij Schoevers volgde waren een plooirok en een parelketting bijna verplicht, anders viel je uit de toon. Ik ben geen vrouw van de laatste mode en kleed mij niet heel uitgesproken. Maar ik heb laatst een rode slangenprint broek gekocht en daar ben ik toch wel heel blij mee.” 

Bridge, tennis of yoga? 

“Bridge op een heel laag niveau bij de personeelsvereniging van het RIVM. Ik heb het geleerd met behulp van een paar boekjes en door goed naar andere spelers te kijken. Ik bridge samen met een vriendin, het erg leuk al worden we meestal laatsten. Ik doe Pilates, oefen met gewichten en fiets. Op een gewone fiets maar als het weer wat mooier wordt heb ik mijn mountainbike en mijn racefiets. In de zomer fiets ik met een vriendin en haar twee zoons door Duitsland en jongens gaan nog steeds mee. En dan tot slot biljarten. “Meiden biljart”, al vijfentwintig bij de Stichtse Taveerne in de Twijnstraat. We zijn een clubje van twaalf vrouwen en we spelen een heuse competitie met prijzen”. 

Wat vind je van de Utrechtse vrouw? 

“Leuk, open, lekker sociaal en je weet meteen wat je aan ze hebt”. 

Aan wie geef jij het stokje door? 

“Aan Rita Harren. Ik vind haar geweldig en ik hoop dat wanneer ik zeventig ben ik net zo sprankelend in het leven.” 

Bladeren door het familiealbum.

Met opa tijdens de wintersport

Broer en zus.

Fietsreis Ruhrgebied.

De eerste vijf jaar liep La Bohème geweldig.

Biljartkampioen in 2012.