Vrouwen die een jaartje ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Karin Sorbi:”Je hebt meer tijd voor innerlijke rust en ik hoef niet meer zo te haasten. Het is een verschuiving van moeten naar moed. De moed om denkpatronen en gedragspatronen te veranderen.”
Karin Sorbi werd geboren in Bad Kreuznach, een kuuroord in het dal van de Nahe, als jongste van vier kinderen. Overgrootvader Sorbi was lakei van de Nederlandse ambassadeur in Italië. Toen deze verhuisde vanuit Italië naar Nederland ging overgrootvader Sorbi mee. De familie Sorbi kwam terecht in de wereld van wijn en vermout-import en wie vermout zegt, zegt Martini. Karins vader en zijn broer vertegenwoordigden Martini in Nederland en vanuit Italië kwam, midden vijftiger jaren, het verzoek om het merk op de Duitse markt te zetten. ”Ze verhuisden naar Bad Kreuznach en daar ben ik geboren. We zijn tweetalig opgevoed, maar het Duits bleef voor mij een moeilijke taal. Ik zie nog de dikke rode strepen door mijn Duitse zinnen in mijn schriftje. Thuis was voor mij de veilige haven in het strenge en rigide Duitsland van de jaren zestig. Vlak voor ik naar de middelbare school zou gaan overleed mijn moeder. Dat was een enorme dreun voor me. Het enige dat mij nog het gevoel kon dat ik met hart en ziel leefde was dansen. Ik hoefde niet te denken maar kon mij overgeven aan het fysieke. Ik had een hekel aan school en ik besteedde steeds meer tijd aan dans en ik werd vooral gegrepen door moderne dans. Klassiek vond ik een korset en Jazz te extreem maar de moderne dans heeft mij gevormd en werd mij ingegeven. Mijn vader had altijd gehamerd op een universitaire opleiding. En na mijn eindexamen, ik had geen idee wat ik wilde, schreef ik mij in voor twee studies: Theater Wetenschappen (het meest verwant met dans) in Duitsland en Pedagogiek in Utrecht.
“Ik werd aangenomen omdat ik levenservaring uitstraalde”
Ik werd tot beide studies toegelaten en koos voor het land: Nederland. Tot mijn grote geluk trof ik in de collegebanken ook een Duits meisje dat ik had leren kennen tijdens een wintersportvakantie. We hadden contact gehouden en vaag wist ik dat zij in Utrecht studeerde. Voor mij bleef de studie een worsteling, ik miste het dansen zo erg. Ik wilde naar de Dans Academie, maar mijn vader zei:” Maak eerst deze studie af want als je nu opgeeft wordt de drempel om iets op te geven steeds lager. Maak dit af en ik betaal ook nog een dansopleiding voor je”. Ik wist mijn studie zo vorm te geven dat het ook nog iets met dans te maken had: pedagogiek, dansexpressie en danstherapie. In mijn laatste jaar, ik was toen vierentwintig, moest ik “alleen” nog mijn scriptie schrijven en deed ik auditie voor de Rotterdamse Dansacademie. Overdag volgde ik de docentenopleiding moderne dans, reisde op en neer tussen Utrecht en Rotterdam en ’s avonds schreef ik aan mijn scriptie. Mijn studie afgerond kon ik mij storten op wat ik het liefste deed: dansen. Ik zat vlak voor mijn eindexamen van de Dansacademie toen ik twee onbekende mensen in de studio zag zitten Later bleek dat zij op zoek waren naar dansers voor het Dansers Collectief Tilburg. Ik was toen achtentwintig en werd uit honderden dansers gekozen om auditie te doen. Ik werd aangenomen omdat ik levenservaring uitstraalde. Het was een Pina Bausch-achtige productie, hetgeen uitputtend betekent. En uitputtend was het ook: om half negen trainen, decors inladen, in de bus, decors opbouwen, dansen, alles opruimen en dan weer in de bus naar Tilburg en ik nog door naar Utrecht. We deden twee producties en die werden in de Volkskrant neergesabeld door de recensent Luc Utrecht. Alleen stond er tussen haakjes: “Karin Sorbi danste met flair.” Door die opmerking kreeg ik een beurs voor drie maanden in New York om de Horton Techniek te leren. Ik had inmiddels geleerd dat ik moest vertrouwen op wat mij toevalt en daar op af te stappen. Na twaalf jaar lesgegeven te hebben aan het Dans Centrum in Utrecht werd ik gevraagd als Inspecteur voor kunstzinnige vorming en amateurkunst voor Dans in Nederland en later ook in Vlaanderen. Ik reisde vier dagen per week door het land om de kwaliteit voor de afnemers van de lessen maar ook voor de docenten te bewaken. Na vier jaar kwam er een einde aan mijn functie. Met het aantreden van Van der Ploeg als Staatssecretaris op OCW werd de basis van wederzijds vertrouwen, waarop wij altijd hadden gewerkt, vervangen door wet en regelgeving. Ik werd voor de keus gesteld: inspecteur voor het primaire onderwijs of iets anders. Mijn dochters zaten inmiddels op de lagere school en ik moest er niet aan denken dat ik ook op hun school zou binnen stappen met een attachékoffertje. Ik kreeg drie maanden om uit te zoeken wat ik wilde.
“Mijn visie was dat je de patronen die zich herhalen in je leven moet ontdekken en benoemen”
Door mijn netwerkjes had ik veel contact met mensen uit de organisatie-advieswereld. Ik merkte dat er veel misverstanden konden ontstaan doordat men productiegericht dacht en de procesbegeleiding die op alle mensen gericht moet zijn uit het oog verloor. We zijn tenslotte allemaal met elkaar verbonden en dat maakt ons verantwoordelijk voor wat we doen. Ik zag dat we dit bewustzijn moeten voeden en ook de verbinding met het eigen lichaam moeten herstellen. Ik wilde mensen coachen en gebruik maken van mijn dans-achtergrond. Ik volgde een opleiding tot coach en in 2006 begon ik mijn eigen praktijk. Ik zag mensen in mijn praktijk die ergens tegen aan liepen, niet in balans waren. Mijn visie was dat je de patronen die zich herhalen in je leven moet ontdekken en benoemen. Daar mee kan je de vicieuze cirkel doorbreken en de balans terug vinden. Vaak willen we dingen begrijpen en verliezen daarbij de fysieke, emotionele en spirituele dimensies uit het oog. Daar wilde ik mij op richten. Ik had gehoord over Paul de Blot, hoogleraar business spiritualiteit aan Nyenrode. Hij was hoogleraar geworden toen hij eenentachtig was en noemt de kern van business-spiritualiteit: realisme, idealisme en interactie. Daar wilde ik meer van weten en ik stuurde hem een brief. Hij antwoordde en nodigde mij uit om over mijn ervaringen een verhaal met een belevingsoefening in te brengen tijdens zijn werkcollege. Door een rustige ademhalingsoefening liet ik de deelnemers ervaren dat het lichaam een bron van inspiratie kan zijn. Paul de Blot en ik zaten op één lijn en door hem ben ik mij nog meer gaan verdiepen in de fysieke dimensie in begeleidings en coachingstrajecten. In 2012 ontmoette ik tijdens een retraite een Japanse Zen meester. Zijn Engels was onverstaanbaar tot hij op een meditatie kussen ging zitten en luid en duidelijk zei:” Twenty-five minutes a day, just do it.” Dat ben ik gaan doen en tijdens mijn meditaties krijg ik inspiratie en de beste ingevingen. Ik luister naar mijn lichaam en ik ga er iets mee doen. Zo kwam ik ook tot het inzicht dat angst tweeledig aan te pakken is: je kunt alles vergeten en weglopen of je kunt je angst benoemen en er bovenuit stijgen. Je kunt uit verbinding raken of juist door je fysieke kracht en door dans weer heel worden. Dat had ik ervaren na het overlijden van mijn moeder. Tijdens een meditatie kreeg ik de ingeving dat de wereldvrede moest beginnen tussen Oost en West tussen twee oorlogsgebieden in. Ik zag een groot stenen hart dat door mensen van over de hele wereld gebouwd zou worden met stenen in de vorm van een hart. Op die plek zouden mensen samenkomen, vriend en vijand en het zou plaats worden waar we zouden bouwen aan de wereldvrede. Nooit meer aan gedacht tot ik in mei 2017 op reis was in de Sinaï woestijn. Daar vond ik een grote gele steen in de vorm van een perfect hart. Ik herinner mij nog dit moment: van hier uit, vanuit dit gebied, moet de vrede komen. Samen met anderen heb ik HeArt for World Peace opgericht. Tijdens de Globalretrait in New York die samen viel met de internationale dag van de vrede van de VN, afgelopen september, heb ik kunnen vertellen hoe we onze angst kunnen transformeren en omarmen om tot innerlijke vrede en zo misschien wel tot wereldvrede te komen.”
Hoe is het om ouder te worden?
“Prima, ik realiseer mij dat het steeds meer om de binnenkant gaat, al komen er wel aan de buitenkant rimpels bij. Je moet in verbinding blijven met je lijf en je hersens blijven voeden. Het is een rijkdom om ouder te worden en meer inzichten te verwerven. Je hebt meer tijd voor innerlijke rust en ik hoef niet meer zo te haasten. Het is een verschuiving van moeten naar moed. De moed om denkpatronen en gedragspatronen te veranderen.”
Wat is je geheim?
“Ik ben dankbaar. De aandacht voor de natuur en voor anderen voedt mij. Wat ons overkomt is vaak niet onze eigen keuze, maar hoe we daar mee omgaan wel. Een cadeau in een lelijke verpakking dat we uit moeten pakken om tot het werkelijke presentje te komen. Ontspanning proberen te vinden in dat waardoor de spanning ontstaat. Probeer de vitaliteit te behouden en de dans van binnen levend te houden.”
Yoga, tennis of bridge?
“Ik ga drie maal per week naar de sportschool omdat mijn lichaam iets nodig heeft. Ik ontdekte een cursus Yoga en Dans bij het UCK, dat was voor mij thuiskomen: alles kwam voor mij samen tijdens die lessen. De cursus werd gegeven in Het Danscentrum Utrecht, daar waar ik zelf zoveel jaren had lesgegeven: the circle of life. Helaas is met sluiting van het UCK ook een einde gekomen aan de cursus. Maar het was een geweldige ervaring: ik werd wakker in totale ontspanning.”
Is je stijl veranderd?
“Als een “jaren zeventig” meisje droeg ik natuurlijk broeken met wijde pijpen die ik zelf nog wijder maakte door er stukken stof in te zetten. Ik droeg gebreide poncho’s met lama’s, gehaakte vestjes en Afghaanse jassen die ontzettend stonken als ze nat werden. Nu houd ik van eenvoud, natuurlijke materialen en ik kleed mij sober. Sinds mijn dertigste gebruik ik geen make-up meer.”
Wat vind je van de Utrechtse vrouw?
“Ik kan geraakt worden door de binnenkant van iemand. Ik houd van ontmoetingen die iets dieper gaan, waar iemand zijn ware aard kan tonen en niet alleen zijn of haar uiterlijk.”
Aan wie geef jij het stokje door?
“Aan mijn zus Mirjam Sorbi. Zij is een enorme doorzetter en een hele creatieve vrouw.”
Ja, dat is mijn zus Karin. Ben zo trots op haar!
Wat een práchtig levensverhaal. Zo naturel. Alsof het loopt zoals het bedoeld is.
Wij, Adelheid & Huub Kortekaas zijn trots en dankbaar lang geleden Karin Sorbi ontmoet te hebben.
Zij is een inspirerende verbinder met een grote ruimte voor het zijn. Alle respect, namasté.
Wat een geweldig verhaal Karin nu pas leer ik je echt kennen doet mij echt goed dit moois te lezen en verwarmt mijn hart. Harte groet van Kees ???
Inspirerend verhaal om te lezen, Karin. Tijdens de lezingen van Paul de Blot kwam je over als iemand met veel levenswijsheid en sereniteit. Namasté
Zo’n mooi verhaal Karin; een verhaal van een prachtig mens. Ik ben blij je nu nog een beetje beter te hebben leren kennen. Mijn hart reikt naar je uit.
Wat een mooi levensverhaal Karin! Zo ben je ook echt! Ik wens je dat je dansend door de laatste levensfase mag blijven gaan.
Een inspirerend levensverhaal dat eigenlijk breed gedragen zou moeten worden.
Mooi Karin. En zo herkenbaar…. natuurlijk de dans, de woestijn en vooral ook het verlangen en actief werken aan wereldvrede. Harte groet!
Lieve Zussen, ik ben trots op jullie allebei! Marjolijn
Lieve Karin, bereidt om te delen, te geven en te ontvangen; van daaruit kan die pure verbinding ontstaan. Prachtig verhaal!
Is er nog informatie omtrent Paul Sorbi te vinden in de familie? Ik houd me al ruim 30 jaar bezig met de geschiedenis van de wijnhandel. Maar Paul Sorbi is vooralsnog een mysterie