De laatste tijd zie ik brieven van de afdeling Handhaving van de Gemeente, waarbij ik mij afvraag of de Gemeente een nieuwe weg is ingeslagen. We weten allemaal hoe de kleine middenstand in onze stad iedere dag lijdt onder corona. Ik hoor de meest verschrikkelijke verhalen. Deze week moet een cliënt als gevolg van corona faillissement aanvragen. Een paar andere middenstanders in mijn praktijk staan op omvallen. De overheidshulp is goed bedoeld, maar dikwijls onvoldoende. Middenstanders zien bijvoorbeeld in één jaar hun hele pensioen wegspoelen. En dan hebben we ook nog een minister die een miljoen vaccins op de plank laat liggen, omdat een paar mensen misschien bijwerkingen krijgen, terwijl aantoonbaar de vertraging van vaccinatie leidt tot een aantal extra doden (zie het Financieele Dagblad van afgelopen zaterdag).
Vandaag zie ik een brief, waarbij ik mijn ogen niet geloof. Een winkelier heeft een reclamesticker op de ruiten van het winkeltje aangebracht om wat meer aandacht te vragen voor de nering. En nu komt het, de Gemeente heeft kennelijk vastgesteld dat de winkelier dit gedaan heeft. Nu blijkt dat je daarvoor een omgevingsvergunning moet hebben op grond van artikel 2.2 lid 1 sub 1 van de Wabo in samenhang met artikel 3 van de Reclameverordening gemeente Utrecht 2017.
Wat mag je nu in zo’n situatie van de Gemeente verwachten?
Ik zou denken: als Gemeente begrijp je dat de gemiddelde winkelier niet op de hoogte is van het hiervoor genoemde artikel. Zeker in deze moeilijke tijden moet je de winkelier daar dus niet mee overvallen. Dus ga je bij die winkelier langs, vertel je die winkelier dat je voor dit soort dingen een vergunning nodig hebt en legt de winkelier uit hoe je dat moet doen, waarbij je bemoedigend zegt: ‘als je het snel doet, zal ik proberen het snel voor je in orde te maken’. Immers, die winkelier probeert watertrappelend voor iets waar hij/zij geen enkele schuld aan heeft, te overleven. Zo niet de gemeente Utrecht.
Opeens krijgt de winkelier een brief in de bus met de mededeling dat de Gemeente het voornemen heeft “met een dwangsombesluit de last te leggen om de reclamestickers die zonder de daarvoor vereiste omgevingsvergunning zijn aangevraagd vóór (…) te (laten) verwijderen en verwijderd te (laten) houden”. Nee, ik heb het niet verkeerd geciteerd, taalkundig een monstrum, maar dat terzijde.
Ik vraag mijzelf dan af: in wat voor wereld zijn wij terechtgekomen? Is dit een voorbode van de overheid die wij kunnen verwachten? We waren al gewaarschuwd met de Toeslagenaffaire. Met gestrekt been er in, meteen in de hoogste versnelling en geen enkele reflectie wat passend is in de gegeven omstandigheden. Is dit de overheid die als beginsel van behoorlijk bestuur in acht dient te nemen dat zij zorgvuldig te werk gaat? De Gemeente beweert in de brief dat zij eerst een e-mail heeft gestuurd. Dat vind ik al raar, maar die e-mail is ook nooit door de winkelier ontvangen.
Ik snak naar de wijkagent. Die wist al vanuit zijn/haar DNA wat handhaving was zonder dat hij/zij op de hoogte was van de escalatieladder van de politicoloog en antroposoof Friedrich Glasl (1997). Het model onderscheidt drie fasen. Het begint met een gesprek waar gezocht wordt naar win-win oplossingen. In de tweede fase gaat het over winnen of verliezen. Partijen maken steeds meer zwart-wit-stereotypen van elkaar, het conflict polariseert en breidt zich uit. In de derde (vecht)fase verliest de een of de ander of verliezen beiden. Het is oorlog. Kies maar waar de Gemeente zich in dit model bevindt met zo’n bejegening.
Ook ik geloof mijn ogen niet. Het wordt de hoogste tijd voor een daadkrachtige ombudsman bij wie dit soort zaken kunnen worden aangekaart.
Walgelijk. Zouden deze mensen trots zijn op hun baan?
Los van het misselijk makende gedrag van de gemeente, waarom zou je als ondernemer geen sticker op je ruit mogen plaatsen? Doet me denken aan die boeren die geen bordje mogen plaatsen om hun eieren aan te prijzen. Ook zo’n staaltje ondernemertje pesten.
En weer wordt het bewijs geleverd: de overheid is niet voor maar tegen de burgers.
Dit is geen incident maar beleid. We hebben in de toeslagaffaire kunnen zijn waar dit toe leidt. Het zou de Utrechtse politiek sieren als ze hier vragen over stelt. Utrecht zijn we samen, is de gedachte die Utrecht graag uitdraagt. Uit bovenstaand verhaal blijkt het tegenovergestelde.
De gemeente reageert met een dwangsombesluit? Ze zijn helemaal van de pot gerukt.
George Orwell’s 1984. Elk eind kent een beginnetje.
Schandalig.
Laat die ondernemer een sticker op zijn etalage plakken. Wie heeft daar last van?
In eerdere jaren, en Bernhard Tomlow kent deze heren zeker, hadden we Kees ……. en Bart Hobo bij de dienst Stadsbeheer voor de buitendienst. Gouden duo! Zij ‘deden’ de terrassen, kermissen, Koninginnedag, Vrijmarkt en nog heel veel meer!
Het waren top-ambtenaren! Dachten met ondernemers mee, gingen bij ze langs, maakten afspraken. Ze waren eerlijk! Kortom. Ze waren ook onderdeel van het grote maatschappelijke spel! En dat was héél belangrijk.
Waar zijn de Kezen en Barts bij de gemeentelijke diensten nu?
Wat een vervelend gedoe nu zeg!
En dat onder het mom:”Elke Nederlander wordt geacht de wet te kennen”. Ooit bedacht door die overheid om zich in te dekken voor dit soort afwijkend gedrag. …..een vergunningstelsel met betrekking tot activiteiten die van invloed zijn op de fysieke leefomgeving en inzake handhaving van regelingen op het gebied van de fysieke leefomgeving (Wet algemene bepalingen omgevingsrecht), dus een landelijk wetsartikel i.c.m. een reclameverordening van de lokale overheid. Je verzint het niet. En dat toepassen op een reclame-uiting op n.b. je eigen etalageruit! En de burger wordt geacht zulks allemaal te weten. Ik vrees eigenlijk dat hier een ‘boze buur-M/V’ de handhavers getipt heeft, want de handhavers hebben anno nu wel andere ‘overtredingen’ aan het overvolle hoofd! Bernhard, houd ons op de hoogte van de afloop.
p.s. E-mails worden of niet of wel verzonden en als ze niet ontvangen worden, dan zijn ze niet verzonden. Groot voordeel op fysieke via PostNL, waarvan absoluut geen 100% aankomt. Dit met droge ogen beweren is afwijkend gedrag 2.
Sjonge jonge, overdrijven is ook een kunst. Wel eens een brief van Tomlow in de bus gehad? Als de dominees niet meer preken en de ondernemers niet meer klagen is het werkelijk het einde der dagen…
Il faut, quand on agit, se conformer aux règles, et quand on juge, avoir égard aux exceptions.