Beter laat dan nooit: na twintig+ films en een paar miljard dollar op de bank durfde Marvel het eindelijk aan om een superheldin de hoofdrol te geven. Jammer alleen dat aartsconcurrent DC ze al twee jaar geleden de loef afstak met Wonder Woman. En nog jammerlijker dat Captain Marvel voor de rest niet echt wat nieuws onder de zon brengt.
O, de ironie! De reden dat Captain Marvel het tot kijktip schopt, komt eigenlijk niet door de dame zelf (hoezeer Oscar-winnaar Brie Larson ook haar best doet), en al helemaal niet door het rommelige verhaal dat de indruk wekt dat het door een algoritme is gegenereerd. Nee, de reden om deze feministisch ingestoken superheldenfilm te bekijken is…. een man. Nou ja, een softwarepakket dan.
Qua visual effects zijn de Marvel-films sowieso nooit stiefmoederlijk bedeeld, maar al die rondvliegende ruimteschepen, intergalactische decors en buitenissige wezens (zeker in het begin kan je het vermoeden bekruipen dat je per abuis in een nieuwe Star Wars bent belandt, of op zijn minst een spin-off van Marvel’s eigen Guardians of the Galaxy-reeks) verbleken bij hét effect van Captain Marvel: Samuel L. Jackson. Maar dan zoals je hem nooit eerder zag – of nee, eigenlijk zoals je hem wel eerder zag, alleen: véél eerder. Aangezien Captain America… excuus, Captain Marvel, in de jaren negentig is gesitueerd, kreeg Jackson’s geooglapte Nick Fury-personage een digitale verjongingskuur, een jong huidje, een haardos en zowaar twee ogen. En zo oogt Jackson nog frisser en jeugdiger dan hij in werkelijkheid anno Pulp Fiction deed.
Samuel L. Jackson, jeugdiger dan ooit.
Nieuw is deze softwaretruc niet in het Marvel-universum -eerder kregen Robert Downey Jr. in Iron Man 3, Kurt Russell in Guardians of the Galaxy 2 en Michael Douglas én Michelle Pfeiffer in Ant-Man & the Wasp al een digitale botoxkuur-, maar dat bleef steeds beperkt tot een korte scène hier en daar. Hier huppelt Samuel L Jackson praktisch de hele film als een jonge god mee met stoere tante Brie. Dat is vermakelijk én een ietwat verontrustend tegelijkertijd. Hoe overtuigend het ook oogt, je blijft ook in ongeloof staren en dat stemmetje in het achterhoofd dat pruttelt dat het niet echt kan zijn laat zich niet het zwijgen opleggen. En tegelijkertijd vóel je dat hier filmgeschiedenis wordt geschreven (en dat in Hollywood een paar plastische chirurgen hun deuren kunnen sluiten). Harrison Ford kan tot zijn honderdste Indiana Jones uithangen en dat 90-plusser Clint Eastwood kan gewoon zelf de hoofdrol in de Dirty Harry-prequel spelen; het is voortaan een kwestie van scannen, knippen & plakken maar. Zoals de scenaristen van Captain Marvel het stiekem ook al deden.
Laat uw reactie achter
Reactie