FC Utrechts Gouden Hart Ria (77) neemt afscheid na jaren van liefdevolle toewijding: “De wedstrijd maak ik mee op gehoor”

In haar gele hesje is ze al 24 jaar een bekende verschijning in Galgenwaard. Als steward en poortwachter staat ze bij de toegangshekken naar de vakken A, B en C. Oma Ria Sangers (77) heeft een onverwoestbaar vriendelijke uitstraling. Een hooligan met slechte bedoelingen verliest bij haar verschijning iedere drang tot agressie. Ria is geliefd bij vele trouwe supporters. In mei stopt ze met haar vrijwilligerswerk bij FC Utrecht. 

Met een glimlach van oor tot oor kijkt ze bij poortjes toe hoe de supporters hun kaarten scannen. De horde mensen staat in een lange rij te wachten tot ze naar binnen mag. Met ‘het Ron Jans-effect’ zitten de tribunes sinds enkele maanden voller dan ooit. Ria heeft voor ieder een positief woordje. Ook de meest chagrijnige supporter krijgt een ‘Het komt allemaal goed’-welkomstwoord. Het contact met de vele honderden die via haar poort binnengaan, is kort maar krachtig. Met een warm gevoel betreden ze Galgenwaard. Ook de supporters die vol vuur en soms opgefokt de tribunes op gaan, verzachten in het contact met Ria. 

Haar zilveren jubileum als suppoost zal Ria Sangers net niet vieren. Na deze competitie -en mogelijk twee play off-wedstrijden- zet ze deze hobby in Galgenwaard aan de kant. Al die jaren is Ria trouw aan haar vrijwilligerswerk als poortwachter. Het voetbal zelf is een leuk spelletje, maar niet per se de reden dat ze dit werk doet. De wedstrijd laat haar hart niet zo snel kloppen als dat van de supporters. Het gaat haar om: mensen helpen en sociaal contact leggen. Dáár klopt haar hart sneller van. Haar curriculum vitae bevestigt dat. Zo werkte ze lang als conciërge, als EHBO’er, als assistent verpleegkundige en -tot op de dag van vandaag- in de thuiszorg. Part-time natuurlijk. “Ik kan ook alleen zijn, hoor, maar ik krijg écht energie van mensen”, vertelt ze glunderend terwijl ze me een kop koffie en wat paaseitjes aanreikt. 

“Ik vergeet het nooit meer, de wereld stond even op zijn kop”

In die bijna kwart eeuw als suppoost zal ze één moment nooit vergeten. Een gebeurtenis die haar en tienduizenden supporters aan het hart gaat. Eind november 2005 won FC Utrecht thuis met 1-0 van Ajax. De vreugde was groots: het gejuich in Galgenwaard was zo luid dat het tot in de Johan Cruijff Arena te horen was. Dat geluksgevoel na de overwinning mocht niet lang duren. In de loop van dinsdagochtend kregen spelers en supporters van FC Utrecht slecht nieuws. Laatste man David di Tomasso, zowel fysiek als mentaal een aanwinst voor het team, overleed in de nacht van maandag op dinsdag onverwacht aan een hartstilstand. “Ik vergeet het nooit meer, de wereld stond even op zijn kop.” Er werd een ceremonie gehouden ter ere van de speler, waarin werd aangekondigd dat zijn rugnummer, 4, bij FC Utrecht nooit meer gebruikt zou worden. Er werd luid geapplaudisseerd door de bijna 14.000 aanwezigen in stadion Galgenwaard. De familie van Di Tommaso, het eerste elftal en alle jeugdteams waren bij de ceremonie aanwezig. “In de wedstrijden daarna was de sfeer wat bedrukter,” vertelt Ria, “Iedereen was overweldigd door het nieuws. En in de rouw.” David di Tommaso werd 26 jaar.

“Ze moeten me nooit meer op de Bunnikside zetten”

Tijdens de wedstrijd staat Ria binnen in het stadion, onder de hoofdtribune. Ze kan het veld niet zien. “De wedstrijd maak ik mee op gehoor”. Eerst is dat gek, maar volgens Ria wen je daar vanzelf aan. Zodra er luid gejuich klinkt, zet ze het op een hollen en kijkt snel wie gescoord heeft. Daarna gaat ze weer door met het werk. Wedstrijden tegen veelbesproken tegenstanders zoals Feyenoord, Ajax en PSV staan haar goed bij. “Op dat soort momenten is het natuurlijk drukker dan normaal. Bij de Bunnikside is altijd extra beveiliging, we zijn allemaal alert.” Ria vindt dat het in het stadion goed geregeld is. “Door die extra maatregelen is het allemaal onder controle, de echte incidenten gebeuren meer buiten het stadion.” 

Veel uitdagingen heeft ze niet, ze vindt het vooral gezellig. De supporters, het babbelen en de passie in het stadion; je kunt Ria er wel voor wakker maken. “Ik sta altijd bij het familievak A, daarom kennen mensen me ook. Ik hoor het altijd terug als ik er een keer niet ben,” ze lacht: “maar ja, ik heb ook weleens andere dingen te doen natuurlijk.” Dat de familievakken haar favoriet zijn, blijkt als ik haar een vraag stel over de Bunnikside: “Ze hebben mij daar vijf jaar geleden een enkele keer neergezet, en toen dat klaar was zei ik dat ze me daar nóóit meer moesten neerzetten. Dan was ik nooit meer teruggekomen.” Ze benadrukt het woordje ‘nooit’ nog een keer. Volgens Ria zijn er echt mensen op de Bunnikside die wél lief zijn, maar sommigen kennen geen regels. “Ik vond het vreselijk, mensen luisteren niet, ze doen wat ze willen. Als je niet uitkijkt krijg je een lading bier over je heen,” Ze kijkt vastberaden. “Nee hoor, zet mij maar gewoon bij mijn eigen vakken.” 

“Ik wil graag mijn weekenden vrij”

Na 24 jaar ervaring als steward en poortwachter vindt ze het welletjes. “Ik wil graag mijn weekenden vrij, dan kan ik met mijn man gaan fietsen.” Ze wijst naar de boekenkast naast zich, waar een plank gevuld is met fietsroutes. “Dat vinden we heerlijk, dan doen we de fietsen op de auto en gaan we ergens toeren.” Door de drukke weekenden hebben ze vaak de routes in de omgeving gefietst, dus het is tijd voor verbreding van de horizon. Dat Ria en haar man ‘s weekends niet altijd samen activiteiten kunnen ondernemen, ligt niet alleen aan haar; haar man is namelijk ook steward bij de voetbalclub. Sterker nog: Ria is begonnen bij de club door haar man. Een lange tijd geleden vertelde hij haar dat hij graag steward wil worden bij FC Utrecht. Ria vond het allemaal prima, maar hij kwam zo enthousiast thuis dat zij ook wilde solliciteren. En zo geschiedde. Het stel heeft jarenlang bij de tribunes en in de catacomben van FC Utrecht gestaan. 

“Feyenoord en PSV zijn mijn favoriete clubs”

Ria zal FC Utrecht in de toekomst niet helemaal loslaten. “Ik kijk niet altijd hoor, want ik ben ook vaak met de kleinkinderen of aan het fietsen.” Ze wijst nu naar foto’s op haar houten kastje. Ze heeft drie kleinkinderen: van 18, 18 (“geen tweeling, maar kort na elkaar”) en 16. Op de kast staan ze naast elkaar, breed lachend naar de woonkamer toe. “Maar als ik thuis ben, zal ik FC Utrecht wel aanzetten.” Dat ze sportief is, is duidelijk. Tot twee jaar geleden volleybalde ze nog, en tot voor kort fietste ze altijd naar haar werk, 20 kilometer per dag. Niks elektrisch, op een normale fiets. “Je moet lekker in beweging blijven, want dat is gezond.” FC Utrecht zal voor altijd bij haar blijven, alhoewel het niet haar favoriete club is. “Feyenoord en PSV” zegt ze met twinkelende ogen, “maar dat weten de meesten wel van me, hoor.”