De top 5 van Kensington-manager Cedric Muyres, met in elk geval Tom Waits

Dit is echt een veel te moeilijke opdracht. Misschien niet het aller aller moeilijkste ooit, maar toch niet ver van dat. Maar ook heel leuk natuurlijk, nadenken over mooie muziek. Dat moet het ook zijn wat de Top2000 interessant maakt. De discussie die het los kan maken, alleen al met jezelf. Want natuurlijk is Bohemian Rhapsody een goed lied (beter dan de film, uiteraard), maar toch zou ik het niet noemen. Maar ja, wat dan allemaal wel… Het enige dat ik helemaal zeker weet is dat er iets van Tom Waits in mijn lijstje moet. De rest wisselt zo veel dat een lijstje met mijn vijf lievelingsliedjes van dit moment eerlijker zou zijn. Dan zou er hoogstwaarschijnlijk Japanse jazz en Maki Asakawa inzitten omdat ik hele stapels vinyl mee terug gesleept heb van een recente Tokyo-trip. Maar dat was de vraag niet, dus ik heb toch een poging gedaan om een paar tracks te kiezen die altijd terug zullen blijven komen bij me. Die veel betekenen, en die allemaal stuk voor stuk het mooiste lied ooit zijn:

Tom Waits – Take It With Me

Dit lied… Hierna hoefde er eigenlijk nooit meer een lied gemaakt te worden. En tegelijkertijd had op deze plek net zo goed Tom Waits’ ‘Foreign Affairs’ kunnen staan, wat net zo mooi is. Of ‘Tom Traubert’s Blues (Four Sheets To The Wind in Copenhagen)’ of ‘Alice’, of zijn laatste lied voor David Letterman; ’Take One Last Look’… Er is zo bi-zar veel moois wat deze bijzondere man gemaakt heeft dat het de enige artiest is die ik echt letterlijk elke dag kan luisteren zonder het ooit moe te worden.

Kronos Quartet – The Beatitudes

Het is op zichzelf al een prachtig lied, maar wordt nog eens tien keer zo mooi als soundtrack aan het einde van de film ‘La Grande Bellezza’. Ik kan het ook niet luisteren zonder de film voor me te zien. Hoe het lied daar minutenlang Rome doordrijft op de Tiber is de mooiste ode die die stad ooit gehad heeft en misschien wel de meest schitterende manier om een film te eindigen ooit.

Jawbreaker – Condition Oakland / Jet Black

Met 90s punkrock is het allemaal begonnen voor mij qua muziekliefde, dus dat zal altijd een nostalgische waarde blijven behouden. Ik vond alles geweldig aan Jawbreaker, maar vooral de combinatie van de door Kerouac geïnspireerde poëtische teksten met die harde en rauwe muziek. ‘Condition Oakland’ is daar voor mij een perfect voorbeeld van; De tweede helft van dat nummer is geniaal, Jawbreaker was zn tijd ver vooruit en dat heeft ze uiteindelijk zelfs de nek om gedraaid omdat het kwartje bij het publiek pas echt viel toen de band al niet meer bestond. ‘Jet Black’ is net iets toegankelijker, en wordt prachtig afgemaakt door Christopher Walken in een sample uit Woody Allen’s ‘Annie Hall’.

Bonnie ‘Prince’ Billy – I See A Darkness

Perfect in z’n imperfectie. Will Oldham zingt niet toonvast, en ik snap het zelfs als je het rommelig noemt, maar er zit zo veel emotie in en het is zo mooi. En dan is I See A Darkness ook nog eens zo droevig. Zelfs Johnny Cash hoorde hoe bijzonder dit was. Ik vind het heerlijk hoe eigenwijs en bijzonder deze artiest zijn carrière nog steeds vorm aan het geven is en ik ben maar al te trots dat ik daar ook een prachtig onderdeel van op Snowstar Records heb mogen uitgeven in de vorm van een split 7″ met broeder Dieleman waarop ze elkaar coverden na hun gezamenlijke tour.

Chet Baker – Almost Blue

De mooiste cover ooit, samen met Nothing Compares 2 U door Jimmy Scott. Daarnaast is dit de vertegenwoordiging van alle jazz die ik luister in dit veel te korte rijtje. Als Chet na een dikke vijf minuten alsnog gaat zingen, krijgt het nummer er nog een heel andere lading bij, terwijl het eigenlijk al perfect was. En een jaar daarna overleed hij, veel te jong.

Bruce Springsteen – Thunder Road

Dit is voor mij de perfecte oppep-track als er geknald moet worden qua werk. In de week dat Kensington 5 keer in de Ziggo Dome speelde begon ik elke dag met ’Thunder Road’. De film met dezelfde titel staat overigens ook in m’n 2018-film-jaarlijst en legt het lied misschien nog beter uit dan Bruce zelf.

En dan nog een paar totaal willekeurige afvallers, omdat het kan, of omdat ik t gewoon doe:

Prince – Purple Rain
Ongelofelijk dat een live versie zo perfect kan zijn, weer een enorm sterk film-moment ook. Dit jaar nog gezien op t witte doek in KINO Rotterdam, en zelfs na zo veel jaar staat t nog als een huis.

Erik Satie – Gymnopédie
De basis van zo veel, en zo ongelofelijk tijdloos.

Anamanaguchi – Helix Nebula
Super weird, maar door alle gekke bliepjes heen zitten zulke goede en originele melodieën.

Elton John – Tiny Dancer
En dan misschien zelfs de versie die Dave Grohl in 2001 deed bij de Late Show, of misschien wel gewoon door Almost Famous…

Cedric Muyres is onder andere manager van Kensington, oprichter van Snowstar Records (Utrechts indielabel) en Chasing Reels (gecureerde indie-filmavonden).