De corrigerende tik (2): doe maar gewoon

Het was volstrekt ondenkbaar thuis seksuele voorlichting te krijgen. Mijn ouders schaamden zich namelijk voor alles wat met seks te maken had. Dit kwam vooral door hun overdreven calvinistische inborst.
Het was bepaald niet iets waar ik naar zat uit te kijken, maar mijn ouders heb ik nooit in hun blootje gezien. Laat staan dat ik gezien heb dat zij seksueel contact hadden.

Ik was 8 jaar oud toen mijn zus werd geboren. Ik had geen flauwe notie waar dat meisje ineens vandaan werd getoverd. Ik begreep al helemaal niet wat dat kindje in onze overbevolkte flat kwam zoeken. Zo’n geweldige accommodatie was het immers niet.
Over haar plotselinge verschijning werd heel geheimzinnig gedaan. Alsof het iets supranaturalistisch betrof. Het deed me denken aan sinterklaasavond. Uit het niets stond daar ineens een grote zak met cadeautjes voor de deur.
Zoals ik al opmerkte, je moest alles maar zelf zien uit te zoeken. Ook dit fenomeen.

Indien je gepest werd, hoefde je niet op troost of ondersteuning te rekenen. Het tegendeel was je lot. Als ik op school weer eens werd geplaagd met het feit dat ik nogal sloom praatte, deden mijn ouders thuis er nog een schepje bovenop en imiteerde mijn trage stemgeluid.
Verder was het standaard dat als je ergens terecht of onterecht voor op je donder had gekregen, dan kreeg je er thuis ook nog eens van langs.
Als je pijn had of ziek was, dan was er geen warme zorg om je daar doorheen te helpen.
Slechts een keer heb ik het meegemaakt dat die hulp er wel was.
Toen ik een jaar of vier was en last had van hevige buikkrampen, wreef mijn moeder mijn buik om de pijn te verzachten.

De positieve kant van zo’n jeugd is, dat je snel leert je mannetje te staan. Dat je niet terugdeinst om het in je eentje tegen de rest op te nemen. Zoals ik dat op de lagere school een paar keer aanpakte, wanneer ik door een groep werd gepest. Dan sloeg ik ‘gewoon’ degene die de anderen opjutte op z’n smoel.
Wanneer ik in mijn jonge jaren iets deed wat niet in de haak was, dan kreeg ik een lel om mijn oren van mijn vader of een klap met de wandelstok van mijn moeder. Mijn moeder wilde haar eigen handen namelijk geen pijn doen.

Kinderen kloppen om de ene reden liever aan bij hun vader en om de andere bij hun moeder. Zo’n afweging had bij mij thuis geen enkele zin. Je kreeg immer nul op het rekest en als er iets loos was, draaide het altijd op extra slaag uit.
Dan wist je sowieso waar je aan toe was. Dat schept duidelijkheid, zullen mijn ouders wel gedacht hebben. In hun eigen jeugd ging het er nog een aantal graadjes steviger toe.

Ondanks alle corrigerende tikken, kan ik terugzien op een ontzettend leuke jeugd. Zodra ik het huis uit was, kreeg ik een heel plezierig contact met mijn moeder.
Mijn vader overleed jammer genoeg toen hij pas 59 jaar oud was. Ik was toen 27 jaar oud.
Ik heb niet echt de gelegenheid gehad hem beter te leren kennen.
Mijn vader was van nature een zachtmoedige man. Hij deelde uitsluitend een mep uit wanneer mijn moeder hem daartoe langdurig had aangespoord.
Qua uiterlijk lijk ik meer op mijn vader, afgezien van zijn krullenbol. Mijn haar is sluik en wordt wel als ‘melkboerenhondenhaar’ getypeerd.
Qua karakter heb ik van beide ouders wat meegekregen. De ‘no nonsens’ houding en de eigenwijsheid heb ik ongetwijfeld van mijn moeders kant. Het sportieve en de ietwat zachtmoedige aard van mijn vaders kant.
Wat ik echt van beiden heb overgenomen is: “Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg”. Typisch een credo van mijn moeders familie. Eigenlijk, zowel toen als nu, van heel Nederland.
Door hun optreden hebben mijn ouders er sterk toe bijgedragen dat ik al heel jong zelfstandig was en mijn eigen weg zocht in de samenleving.
Daarom kon ik op latere leeftijd vrij makkelijk in elk gezelschap overeind blijven en was ik niet snel te imponeren.
Hiervoor hartelijk dank lieve ouders. (Slot)

Voor meer van mijn verhalen, klik:  https://www.bookbertplomp.com/in-een-flits/