The Avengers: Endgame. Eind goed, al goed

Wat het superheldengenre betreft spelen de Avengers toch echt in de ere-eredivisie.

In het Marvel filmuniversum is het makkelijk de tel (is Avengers: Endgame nu de 21ste of 22ste film uit de serie?) en het spoor ietwat bijster te raken. De Avengers begonnen ooit als zestal; inmiddels is de aangetrouwde familie van superneven en -nichten zo uitgebreid dat de krachtpatsers haast niet meer in een voetbalstadium passen. Laat staan op het witte doek. Dat dit slotspektakel daar toch glansrijk in slaagt, komt niet alleen op conto van het recordbudget (ergens tussen de 350 en 400 miljoen dollar, en daarmee wellicht de kostbaarste productie uit de filmgeschiedenis) maar de slimme artistieke keuzes die de regisserende Russo-broers maken om alle ballen in de lucht en er een paar achter de hand te houden voor een voltreffer. Hoe overbevolkt het verhaal ook is qua superheldenpopulatie; het verhaal weet zorgvuldig de balans te behouden tussen overrompelend spektakel en ingetogen drama, tussen lach en traan, en wel zó dat het te volgen is voor superfan én casual kijker. Als de Russo’s zelf een superkracht hebben, dan is het dat ze een speelduur van drie uur kunnen laten aanvoelen als een iets dat voorbij vliegt.

Over het verhaal kunnen en moeten we kort zijn: #nospoilers is de oproep die recensenten en bioscoopgangers op het hart wordt gedrukt. En er is inderdaad heel wat te verklappen en vergallen, nadat de galactische schurk Thanos in de vorige Avengers-film met een knip van zijn vingers het hele universum met 50% ontvolkte.

Je hoeft geen business-analist te zijn om te snappen dat Disney niet al na een film voorgoed afscheid zou nemen met de in Avengers: Infinity War gesneuvelde melkkoeien als Black Panter en de verjongde Spider-Man, maar hoe de vork precies in elkaar zit (en wie de echte eindstreep wel en niet haalt) kan beter een verrassing blijven. Het enige van belang is dat de inlossing van het verhaal niet als valsspelen voelt, en dat het de uitkomst mooier en beter is dan welke fan had kunnen dromen.

Ook verrassend: zowel de Hulk als Thor lopen er in een iets andere vorm bij dan gewend, wat in het geval van de Noorse dondergod hilarisch uitpakt. Captain Marvel heeft een nieuwe coupe maar wordt beperkt ingezet. Dat geldt trouwens ook voor de rest van de nieuwe garde, want Endgame concentreert zich wijselijk op de superhelden van het eerste uur. Die nieuwe generatie krijgt ongetwijfeld de volgende elf jaar de kans het voetlicht te pakken, want ze beginnen straks met een schone lei. Voor nu is de conclusie dat Endgame de lat nog een stukje hoger heeft gelegd. Dit is niet een zomaar een goede Marvel-film; het is de beste van het hele stel.

Voorstellingen in Utrecht