Onze columnisten

Alle beetjes helpen een beetje

Passagiers gaan aan boord van de veerboot over de Gambia-rivier (foto: Dick Franssen)

Pas op dag 2 wisten we waarom de man dit mooie uitje voor ons regelde. Hij wilde een toeristenvisum voor Nederland en zocht mensen die financieel garant voor hem wilden staan. Eenmaal op Schiphol zou hij, zo vermoedden we, asiel aanvragen.

Je hoeft maar een paar dagen in het piepkleine en straatarme Gambia te zijn of je merkt het al: veel mannen willen hoe dan ook naar Europa. Hij was er één van. Het uitstapje voerde naar een dorp waarvan hij een soort burgemeester was, een kilometer of veertig het binnenland in. Hij wilde ons laten zien hoe daar het leven is.

De expeditie nam twee dagen in beslag, want de wegen zijn slecht, en we moesten met een veerboot naar de andere kant van de Gambia-rivier, wat veel tijd vergde. Normaal onderhielden twee veerboten de dienst, maar één was bij stormachtig weer gekapseisd en gezonken, met tientallen doden als gevolg. Alles en iedereen moest nu in de overgebleven boot, die afgeladen met mensen, dieren, auto’s en vrachtwagens in diverse stadia van ouderdom de overtocht waagde, een  avontuur op zich.

De man zei dat hij onderdak voor ons geregeld had. Wij vroegen ons af hoe primitief dat zou zijn. Maar dat viel alles mee; we sliepen in een tamelijk exclusieve jagerslodge, eigendom van een Fransman. Er logeerden ook een paar Franse jagers, van wie er één ten strijde trok met pijl en boog.

Op dag 2 gingen we naar het erfje waar de man met nog twee families woonde. Het krioelde er van de jonge kinderen. Onze gastheer zei dat hij en zijn vrouw er vijf hadden en de twee buren ieder zes.

Wij zeiden tegen elkaar dat we het nogal wat vonden: zoveel kinderen op de wereld zetten in een land waar nauwelijks toekomst voor ze is. Maar misschien zag onze gastheer de toekomst voor zijn kinderen in Nederland. Hoe het met zijn plannen is afgelopen weet ik niet.

Het Gambia-verhaal speelt een tijdje terug. We zijn nu aan ‘t wandelen in de Algarve. En het valt ons hier op hoeveel wintervakantie vierende Portugese ouders één kind hebben. Het grote gezin is kennelijk niet populair.

Maar hoe zit het dan met de bevolkingsgroei? Nou, die is er niet. Portugal, twee keer zo groot als Nederland, heeft ruim tien miljoen inwoners, en elk jaar worden het er wat minder.

Om jaloers op te zijn. Want Nederland kan de enorme bevolkingsaanwas absoluut niet aan, al was het alleen maar door het gigantische woningtekort. Maar alle beetjes helpen. Als noodmaatregel wil Utrecht op een bedrijventerrein bij ziekenhuis Leidsche Rijn 450 tijdelijke sociale huurwoningen bouwen. Sommige buurtbewoners vinden het maar niks: hun uitzicht gaat er aan, de parkeerdruk wordt enorm.

Kop op, beste klagers: het is maar tijdelijk, over 15 jaar zijn die huizen weer weg. (Dat zegt de gemeente tenminste.)

Auteur Dick Franssen
Auteur

Dick Franssen

Laat uw reactie achter

Reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *