Onze columnisten

Zondagochtend met Rick

Hier kan ook nog wel een windmolen staan (foto: Saar Rypkema)

Bij de  talkshow WNL op Zondag zijn de gasten hiërarchisch gerangschikt. Naast presentator Rick Nieman zit doorgaans een minister of een staatssecretaris. Regelmatige gasten zoals viroloog en FC Utrecht-supporter Marc Bonte en hoofdredacteur Arendo Joustra van Elsevier hebben een plekje verder weg in het zaaltje, dat met zijn grote fauteuils wat weg heeft van een ouderwetse Engelse herensociëteit tijdens corona.  

Ook de  procedure is altijd hetzelfde: eerst mag de minister zeker een kwartier zijn woordje doen. Voor het aanzien van het programma is de aanwezigheid van zo’n boven ons gestelde waarschijnlijk van belang, maar voor de kijker is het vaak doorbijten in de hoop dat het toch nog een beetje gaat tintelen.   

Zondag 17 januari was er geen minister, en zat Pieter Omtzigt naast Rick Nieman. Dat veranderde de zaak. Vanaf minuut 1 was het toptelevisie, ook dankzij de inbreng van Lilian Marijnissen, Ed Nijpels en Arendo Joustra.  

 Wie goud geld wil verdienen gaat in de energietransitie

Dat Ed Nijpels ook zo’n leuk partijtje meeblies vond ik bemoedigend. Hij is de grote man van de klimaattafels en het klimaatakkoord. En als ik nu in het Algemeen Dagblad lees waar de subsidies voor windmolenparken en zonnepaneel-velden blijven, dan zou ik wel eens van Nijpels willen weten hoe het aan die klimaattafels eigenlijk toeging. Want daar moet toch de basis zijn gelegd voor de goldrush die nu gaande is.  Wie goud geld wil verdienen gaat in de energietransitie. Er zijn weinig sectoren waarin je vrijwel risicoloos zulke hoge opbrengsten haalt. Over de grens weten ze dat ook. Honderden miljoenen subsidie vloeien weg naar investeerders uit het buitenland, bijvoorbeeld uit China.  

Het is complete wildwest. Windmolenparken en enorme akkers met zonnepanelen verschijnen op de meest ongelukkige plekken. Van inspraak van de omwonenden is geen sprake. Meeprofiteren van de winsten doet de gewone man ook niet, al was dat ooit in het vooruitzicht gesteld. Over de klimaattafels berichtte de pers destijds alsof het over de Stenen Tafelen ging: bijeenkomsten in een bijna Bijbelse sfeer waarop iedereen alleen maar het goede met de aarde voorhad. In werkelijkheid speelden er natuurlijk ook grote zakelijke belangen. Nijpels moet daar over meer kunnen vertellen, maar je komt meer aan de weet als je er onderzoek naar laat doen. Het allermooiste is natuurlijk een parlementaire enquète. 

Het is een absurd, bijna hysterisch streven

Niemand heeft het daarover; dan komt er nooit van. Dus gaat het op deze manier gewoon door tot het landschap overal verziekt is. De houding van sommige gemeentebesturen werkt de wildgroei in de hand. Ze willen het braafste jongetje van de klas zijn en zo snel mogelijk binnen de eigen gemeentegrenzen klimaatneutraal worden. Utrecht bijvoorbeeld heeft die ambitie, en niet te vergeten Amsterdam. Het is een absurd, bijna hysterisch streven. In de klimaatplannen gaat het er namelijk niet om dat elke gemeente klimaatneutraal wordt, maar Nederland als geheel. En de beste manier om dat te bereiken is met grote windmolenparken ver in zee, een aantal kleinere parken in dunbevolkte gebieden die landschappelijk niet zo interessant zijn en natuurlijk met zonnepanelen zijn  op elk dak. En dan heb je nog Flevoland waar al zoveel windmolens zijn (bijna elke boer heeft er een of twee op zijn land; het is een leuke aanvulling van het inkomen) dat het niet meer uitmaakt of er nog wat bijkomen. Dat gebeurt ook: rij over de A27 naar Almere en je ziet, zodra je voorbij de randmeren bent, aan de rechterkant om de vierhonderd meter een grote bouwput, tot de aansluiting met de weg Amsterdam-Lelystad aan toe. 

Ben je boer in het oosten van Groningen of Drenthe, dan heb je een aardige kans dat je voormalig staatssecretaris Henk Bleker over de vloer krijgt. Hij is namelijk in de zonnepanelen-business gegaan en zoekt akkers om er duizenden op te zetten. Alle partijen verdienen er flink aan. Honderden hectares voormalige landbouwgrond in de Veenkoloniën zijn al omgetoverd in energiepark. Steden als Utrecht en Amsterdam willen dus scoren, laten zien dat ze het onmogelijke kunnen, dat ze de absolute kampioenen van de duurzaamheid zijn.  Maar dat gaat niet lukken. Dichtbevolkte steden die tot de rand zijn volgebouwd redden het niet om klimaatneutraal te worden. Maar toch zoeken wethouders tot ze een ons wegen naar plekjes waar ze een paar van die reuzen van twee- of driehonderd meter kunnen neerzetten. De mensen in de buurt moeten de overlast maar voor lief nemen. ‘Het went wel’. 

Auteur Dick Franssen
Auteur

Dick Franssen

Laat uw reactie achter

Reactie

1 reactie

  • Roderik schreef:

    Het is inderdaad absurd te denken dat Utrecht kampioen van de duurzaamheid kan of moet zijn. Maar deze gemeente wil tegen beter weten in het braafste jongetje van de klas zijn. Het is helaas niet anders.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *