Wiljan de Jong (Café Domkop) vreest voor het einde van de bruine kroeg

De terrassen zitten weer vol en menig horecaondernemer loopt weer met een voorzichtige glimlach door zijn zaak. Wie een ruime zaak heeft kan na de gedwongen sluiting weer adem halen. Maar de kleine bruine kroeg zit ook na de versoepeling van de regels in de hoek waar de klappen vallen.

Wiljan de Jong van café Domkop in de Loeff Berchmakerstraat   schetst vandaag in een brief in De Volkskrant een somber beeld. “Met dit kabinetsbeleid heeft elke stad volgend jaar nog maar één bruine kroeg. Een museum.” Lees hieronder zijn brief.

KOM OOK OP VOOR DE OERHOLLANDSE BRUINE KROEG

De Volkskrant mag best een kritische vraag stellen als horecaondernemer Won Yip zegt: ‘Een horecabedrijf van 80, 90 vierkante meter, zonder of met een terras, dan weet je toch dat het game over is? Zombiebedrijven… Het schip is zinkende, de noodregeling van de regering is onverantwoord.’ Je mag je ook afvragen of hij misschien wat concurrentie uit wil schakelen. Want wat hij daar eigenlijk zegt, is: de coronacrisis betekent het einde voor de bruine kroeg.

Een horecabedrijf van 80, 90 vierkante meter, zonder of met een terras, dan weet je toch dat het game over is? Zombiebedrijven… Het schip is zinkende, de noodregeling van de regering is onverantwoord.’ Je mag je ook afvragen of hij misschien wat concurrentie uit wil schakelen. Want wat hij daar eigenlijk zegt, is: de coronacrisis betekent het einde voor de bruine kroeg.

De bruine kroeg, een oer-Hollands fenomeen. Die tweede huiskamer, een extra familie, waar je terecht kunt voor een praatje, een luisterend oor, een iets te harde lach om een iets te grove grap. Ik ben benieuwd hoeveel psychische zorg een bruine stamkroeg voorkomt. Dat doet er blijkbaar niet toe.

Yip kan gelijk krijgen. Mijn bruine kroeg in Utrecht ontvangt 6.300 euro bedrijfshulp. In totaal nog geen vijf weken aan vaste lasten. Voor een periode van 6,5 maand, waarvan je elf weken gedwongen gesloten bent en vervolgens op een kwart van je capaciteit moet draaien. Dit beleid maakt je per definitie onrendabel en de ondersteuning is nog geen 1.000 euro per maand. Een fooi.

Het coronaprotocol is draconisch, onnatuurlijk, bijna onmenselijk

Als enige bedrijfstak zijn we verantwoordelijk voor het gedrag van onze gasten. Op straffe van een boete van 4.350 euro. Het coronaprotocol is draconisch, onnatuurlijk, bijna onmenselijk. Een stamgast die bij binnenkomst een bekende ziet, een boks geeft en staand een praatje maakt binnen 1,5 meter. Dat zijn drie overtredingen. Met dergelijk beleid is de traditionele bruine kroeg inderdaad ten dode opgeschreven.

Ik neem dit virus serieus. Natuurlijk, ik heb twee ouders van in de 70. Ik wil zelf evenmin ziek worden en al helemaal niet verantwoordelijk zijn voor besmettingen. Dus ik probeer zo goed mogelijk te ventileren en heb een luchtreiniger gekocht. Of die helpt? Geen idee. Zelfs twee afdelingshoofden van het RIVM konden me niet vertellen welke soort luchtreiniger ik het beste kon kopen. Zoals ook in het coronaprotocol met geen woord wordt gerept over ventilatie.

Of zijn we als samenleving vergeten wat solidariteit is?

Het beleid is puur op die anderhalve meter gericht. Een gemiddelde, de afstand die speekseldeeltjes overbruggen bij een normaal gesprek. En ook als je dat strak handhaaft, zijn er geen garanties. Barst iemand met corona in lachen uit, bereiken die speekseldeeltjes elke hoek van de ruimte. Ik weet donders goed dat mijn kroeg een risicogebied is.

Maar waarom moeten de horeca, evenementenbranche en reissector alle klappen opvangen? Een klap waar niet iedereen van herstelt. Intussen lijden de financiële en vastgoedsector geen centje pijn. De KLM krijgt miljarden, vervolgens probeert de topman een bonus te incasseren en vraagt twee maanden later doodleuk een loonoffer van z’n personeel. Valt het nog onder ondernemers­risico, de klap die de horeca krijgt? Of zijn we als samenleving vergeten wat solidariteit is?

Nederland is een belastingparadijs. Maar niet voor het eigen mkb

Mijn kroegje blijft. Ik ben behoudend, ik had en heb nog reserve. Niet veel, maar ik overleef. Ik moet wel. Als eenmanszaak ben je hoofdelijk aansprakelijk. Dus faillissement betekent 80 duizend euro eigen geld weg. En geen recht op WW natuurlijk. Ik vind wel een manier om m’n zaak overeind te houden. Maar het steekt hoe de pijn van deze crisis wordt verdeeld. En dat ondernemers als Yip zonder weerwoord de bruine kroeg dood mogen verklaren.

Onrendabele bedrijven help je natuurlijk niet. Aldus Yip, en onze minister van Economische Zaken, die nog nooit op enige vorm van empathie is betrapt. Jammer dat ik geen multinational ben. Dan mag ik met de belastingdienst afspraken maken over mijn belastingpercentage. Want Nederland is een belastingparadijs. Maar niet voor het eigen mkb. U weet wel, dat deel van de economie waar innovatie en banengroei plaatsvindt.

Wilt u graag met een vingertje naar een kroegbaas wijzen? Maak er eens een praatje mee. En prijs uzelf gelukkig dat u niet in zijn of haar schoenen staat. Draagt u een kroeg een warm hart toe? Ga dan ook eens op een dinsdag- of woensdagavond rond zeven uur een drankje doen. Nu het nog kan. Want met dit kabinetsbeleid heeft elke stad volgend jaar nog maar één bruine kroeg. Een museum.