Duizend columnisten schreven dit vóór mij – vandaag krijgt u de Utrechtse versie.
Toen Drogisterij Woortman verdween, was daar nogal wat om te doen. Aandacht genoeg opeens – dit sympathieke online platform voorop. Ook ik fietste in de laatste weken om voor een zakje drop.
Dat heeft natuurlijk niet geholpen, al was het er in de slotmaand drukker dan ooit. Zulks is je lot als je de toko dichtgooit.
Winkels sluiten om verschillende redenen. Een veel voorkomende: geen opvolging. ‘Almaar stijgende huren’ staat ook in de top drie.
Maar de meest verdrietige? Klanten blijven weg, er komt ‘geen hond’ meer.
En weet je wat? Als die laatste klant zijn hond meebrengt, dan krijgt deze nog een bakje water en een koekje.
Wie herinnert zich Bostelaar nog, op de Steenweg, waar de anglofiel zich tegoed deed aan Britse en Amerikaanse sweets ’n shortbreads. Bij binnenkomst rook het er naar ouderwetse service. Drop-Inn in de Vinkenburgstraat – een paradijs voor wie het verschil kent tussen boeren- en Engelse drop. Iedere keer klinkt het: ‘Wat jammer. Maar ja, ik koop het meeste tegenwoordig online.’
De Nieuwe Utrechtse Consument mist het causaal verband. Wij zijn met zijn allen regisseur van de sluitingsgolf. ‘Bestel maar, bestel, bestel maar’ en weer gaat een stukje binnenstad op zwart. Terwijl u thuis het pakketje openscheurt, hoort u in de verte vaag het geratel van een rolluik.
De strijd tegen de Digitale Storm is óók die van tientallen Utrechtse ondernemers sinds de jaren negentig. En niemand die de papa en mama zaken, die in opeenvolgende generaties wijk en stad van spullen en diensten voorzagen – ‘Fatsoenlijke prijzen en persoonlijke service!’ – tegen de moderne veelvraterij beschermde.
De politiek als laatste, die zijn te druk met zichzelf en met elkaar. Die zien pas signalen aan het einde van een doodlopende straat. Ook daar kunnen ze hun kont overigens prima keren.
Achter de toonbank voelt men zich de kleine sluiswachter, die jongen-met-zijn-vinger-in-de-dijk. In hun eentje kunnen zij het digitale geweld ook niet tegenhouden.
De waarde van zaken wordt soms pas achteraf begrepen. Nieuw en sneller is niet altijd beter; soms is het gewoon kouder.
Vergeet Ganzeman niet, geweldige groentewinkel in de Klaverstrat waar het rook naar vroeger. Ook gesloten.
Waar het ooit vanzelfsprekend was, wordt het nu geïnstitutionaliseerd met babbelkassa’s bij supermarkten… wat een gemis!
Dank voor deze column. 🙏 Van de week was ik in Bever aan de Oudegracht, ik kijk, voel en pas graag wat ik koop, zeker bij de prijzen van Bever. Ze keken me nog net niet de winkel uit. Mevrouw u kunt het ook online bestellen hoor, zei de verkoper, verveeld hangend bij de kassa. 40 winkels in Nederland. Dat duurt niet lang meer. 😒
@Jolanda, ik hoop dat de Beverhoofdman meeleest … Er lopen zat jongeren rond die wél willen werken.
Zo waar, het gemak van online bestellen. Niet voor mij ik wil voelen en als het kan proeven voordat ik tot koop overga. Ik koop zoveel mogelijk bij de kleine winkels en op de markt.
koopt lokaal, wat eenmaal weg is komt niet meer terug, we houden zo geen binnenstad met een fatsoenlijk en gevarieerd winkelbestand meer over, kunnen we met zijn allen alleen nog digitaal chinese troep bestellen…
Interglobe gaat toch niet weg? Of het de leukste kaartenwinkel van Nederland is, weet ik niet, maar wel van Utrecht.. Ze hebben heel veel kaarten. Fijne winkel.
Niks online, winkels in de stad.
Vergeet Radio Centrum niet… en Staffhorst, Foto Steenweg, Prisma, Electro Service Utrecht… God was mis ik die winkels!
Als Pijper nog eens verdwijnt ga ik verhuizen
De vooruitgang houd je niet tegen. Alles verandert altijd. Of het in Nederland tegenwoordig ten goede verandert, is nogal de vraag. Meer narcisten dan ooit, meer jongvolwassenen met een burn out, slechte basisvoorzieningen als zorg / veiligheid / wonen, niemand meer in ons landsbestuur met een lange termijn visie, wie wil deugen loopt vast in de havermelkpap, overal een mening over MOETEN hebben, 24/7 aanstaan om op social media te laten zien hoe leuk je leven wel niet is, klimaatproblematiek maakt meer vlieguren dan ooit, enzovoorts. We zijn een heel eind van huis geraakt, als je het mij vraagt.
En o ja: daar komt nog bij dat we elkaars mening niet meer respecteren tegenwoordig.