Vredenburg bijkleuren

In deze verkiezingsweek moet ik denken aan Victor Everhardt. Hij was wethouder van het Stationsgebied, tot zijn partij hem twee jaar geleden wegriep naar Amsterdam. Daar ging hij de financiën beheren,  

In februari verruilde hij het wethouderschap voor een baan in Den Haag.

In de NRC stond laatst een beoordeling van het Amsterdamse college. Everhardt, inmiddels opgeklommen tot voorzitter van D66,  kwam er redelijk goed af.

Zijn beste prestatie in Utrecht vind ik de enorme paraplu’s op het Stationsplein. Een grote misser is er ook: het Vredenburg, dat hij liet voorzien van het ‘marktmozaïek’. Het kostte twee miljoen, maar je ziet er vrijwel niets van. Steentjes in allerlei kleuren zouden  uitbeelden wat er allemaal op de markt te koop is, zoals vis en groenten en fruit. Maar het probleem is dat de kleuren verschrikkelijk flets zijn. Als je niet heel goed kijkt dan denk je dat het plein groezelig is en nodig een sopje moet hebben,.

Scherp voor de geest heb ik nog de bijeenkomst in Tivoli/Vredenburg waarop de ontwerper van het mozaïek, de Amsterdamse kunstenares Jennifer Tee, haar presentatie gaf.  Met allerlei projecties liet ze zien levendig en aantrekkelijk het plein zou worden.

Ik geef onmiddellijk toe dat haar uiterlijk, haar fluwelen stem, haar vrolijkheid, kortom haar charme, mij niet onberoerd lieten. Toch had ik twijfels. In de de Binnenstadskrant schreef ik dat je van boven, bijvoorbeeld vanuit de ramen van de flats, al die vormen goed ziet, maar hoe ervaar je het als je gewoon op straatniveau bent?

Ik ging er toen vanuit dat de steentjes inderdaad behoorlijk fel gekleurd zouden zijn, ook al kon de kunstenares ze niet laten zien. Maar ze bestonden absoluut, zo verzekerde ze met klem. Vanuit allerlei plaatsen op de wereld zouden ze naar Utrecht komen.

Een poosje later begon de uitvoering. Ik was bloednieuwsgierig en ging meteen kijken. Het was direct duidelijk: het werd niks. De wethouder moet dat ook gezien hebben, en als hij een kerel was geweest dan had hij de zaak meteen gestopt.

We hebben ons er al min of meer bij neergelegd, maar dat moet niet. We kunnen er voor niet al te veel geld nog iets aan doen. In februari zat ik in Portugal, het thuisland van de bestratingen met steentjes, gelegd in patronen. En wat me opviel is dat er vrijwel nooit pasteltinten gebruikt worden, maar bijna altijd uitsluitend donkergrijs en wit.

Wat kan die observatie betekenen voor het Vredenburg? Dat het markmozaïek een behoorlijke oppepper krijgt als je elk uitgebeeld voorwerp voorziet van een rand van donkergrijze steentjes. Dan loop je niet meer ongemerkt over een banaan of een schol, maar zie je onmiddellijk wat er onder je zit. Dus: op naar Portugal om paar stratenmakers en wat zakken met steentjes te halen. En als Jefferer Tee gaat zeuren over verminking van haar kunstwerk, dan zeg je: ‘je kunt de pot op.’